KARA +18(YENİDEN YAZILIYOR!)

-bölüm 24-

Herkese selam.. uzun bölümlerden biriyle daha karşınızdayım.. (4620) kelime. Umarım bölümü beğenirsiniz.. oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

Yazım yanlışlarım varsa şimdiden kusura bakmayın ..✨

Bölümü okuduğunuz saat:

İyi okumalar..

***

Efil kuyucu

"Saat 21:00"

Uzun bir yolculuktan sonra kocaman bir evin önüne gelmiştik. Yolda kaza yapmak üzereydik . Ama aslında planlanmış bir şeymiş.. arkamızdaki bir adam öne geçip hiç düşünmeden uçuruma sürmüştü arabayı. Daha sonra da çantamı suya doğru fırlatmışlardı.Biz başka arabaya geçmiştik. Yol boyunca öyle bağırmıştım ki..  korkmuştum. Nereye geldiğimizi bilmiyordum. Şehrin diğer ucuydu burası..

Arkamdaki adam beni içeriye doğru iteklerken karşımda duran hizmetlilere baktım. İki kadın bir erkek vardı.
"Hoşgeldiniz Efil hanım ." Dediler gülümseyerek. Kafamı kaldırma gereği bile duymazken adam beni yukarıya doğru itti.
"Efil hanım zorluk çıkarmayın." Dedi adam gülerek. Kocaman evdeki odalara bakıp yutkundum. Köşedeki odaya doğru ilerlerken adam önüne geçti. İçeriye adımladığımda koyu renklerde dekore edilmiş bir oda vardı.
"Odan burası. Sana uygunlar kıyafetler var. Giyin. Başıma zorluk çıkartma." Dedi sertçe .

Adam kapıdan çıkacakken ağzımı araladım. "B-beni neden getirdiniz buraya napıcaksınız bana?" Adam bana doğru yaklaştı .
"Ateş.. Artık yok. Sen ve bu evdeki insanlar var. Evin burası. Ailen burası o hayata veda ettin Efil kuyucu. Her neyse odada her şey var banyo ve lavabo odanın içinde kıyafetler karşı dolapta . Ayarla ve aşağıya in. Yemek ye."
Kafamı sallayıp yatağa oturdum. Adam odanın kapısını kapattı.

Gözüm yaşarırken derince nefes aldım . Telefonumu almışlardı ve ben kimseye bir şey diyemiyordum. Korkuyordum. Hepsi psikopat manyağın tekiydi. Ateş beni bulmak için o yola geldiyse ve arabayı gördüyse delirecek seviyeye geldiğine emindim. Kendimi güvende hissetmiyordum burada. Adem gibi birileri de yok..
Çaresizce dolabı açtım ve içine baktım. Evet ihtiyacım olan her şey vardı ama ben korkuyordum. Hepsi çok kötü davranıyordu.

Dolabı kapatıp saçımı düzelttim. 2. Kattan aşağıya baktığımda adamların hepsi bahçede toplanmışlardı. Bende onların yokluğunda aşağıya inmek istemiştim . Hızlıca aşağıya adımladım ve etrafa baktım. Her yer çokça abartılıydı..
Merdivenlerden inerken ses çıkarmamaya çalıştım ama olmadı. Salondaki irice adam bana döndü. "Efil hanım?" Dedi yavaşça . "Bir şey mi var?" Diye devam etti.

Kafamı salladım ve adımlamaya devam ettim.
"Su içmek istiyorum." Adam bana mutfağı gösterdi ve yeniden önüne döndü. Ellerimi kütletip mutfağa girdim.
Bir genç kız birde orta yaşlarda kadın vardı yemek yapıyorlardı. Beni görünce bir müddet duraksadılar. "Buyrun Efil hanım?" Genç kız bana gülümserken kadın işini yapmaya devam etti. Merak ettiğim şeyleri sormak istiyordum.
"Bir şey soracağım gelir misin?" Dedim yumuşak bir ses tonuyla.

Arka kapının oraya doğru çıktığımızda çevrede birinin olup olmadığına baktım. Kimse yoktu. Adamlar ön taraftaydı.
"Bu adamlar. Bu adamlar ne istiyor benden? Planları ne?" Kız önüne eğilirken çenesinden tutup kaldırdım.
Derince nefes aldı.
"Abla bu adamlar Cemil abinin yani babanızın adamlarıydı babanız sürekli birlikte olduğunuz adamdan ayrılmanızı falan istiyordu ama .. ama ölünce adamlar böyle yaptı." Kulağıma biraz daha yaklaştı. "Abla kaç kurban olayım. Kaç buradan sana zarar verecekler."