Ansızın _MPREG-

5. Bölüm

" Asaf gitmem gerekiyor artık."

Çocuk ellerini arkasında birleştirmiş ayaklarını sallıyordu. Gözleri Asaf'ta değil salladığı ayaklarındaydı. Asaf'ın yanından hiç ayrılmak istemiyordu.

" Gitme o zaman."

Genç adamın içine bir sürü vesvese doluşmuştu. Sanki çoçuk giderse bir daha göremeyecekmiş gibiydi.

" Gitmem lazım annem bekler."

Kendisinin kimsesinin olmaması çocuğunda kimsesiz olacağı anlamına gelmiyordu. Elbetteki gidecekti. Ama daha ona doyamamıştı ki.

" Git o zaman."

Çocuk kafasını yukarıya kaldırıp dişlediği dudağını ağzından çıkardı.

" Ama istemiyorum."

Çoçuğun sesi titriyordu. Adamda ondan farklı degildi, ama o duygularını içinde yaşamayı tercih ediyordu. Çocuğun kararını etkilemek istemiyordu çünkü. Zaten ailesini ezip geçmesi isteyeceği son şey bile değildi.

" Annem bekler demedin mi? Ben hep burada seni bekliyor olacağım. Gündüzleri yanıma gelirsin olmaz mı?"

Çocuk önce heveslensede sonra adamın gündüzleri çalıştığı gelmişti aklına.

" Ama gündüzleri yoksun ki sen?"

" İş yerime gelirsin. Öğlenleri ben eve gelirim o zamanda görüşürüz. Hem belki arada bende kalmaya gelirsin olmaz mı?"

Olur demesi için can atıyordu Asaf. Belki çok uzağa gitmeyecekti ama aynı evde yaşamak gibi olmayacağı kesindi. Belki bir daha Asaf'ı istemeyecekti bile. Bu düşünce kalbini sıkıştırıyordu.

" Olur o zaman."

Asaf için her öğlen eve gelip geri dönmek zor olacaktı ama çocuk için değerdi. Bazen kesip atmak istiyordu aksayan bacağını. Ona hep engel oluyordu çünkü.

Diğerlerini gördüğünde, Asaf'tan uzaklaştığı zaman onun aksayan bacağının gözüne batmaya başlayacağından korkuyordu.

Çocuğun bir hızla koşup kollarını boynuna dolamasıyla tüm düşünceleri toz bulutu gibi dağıldı. Çoçuğun bebek kokusu tüm hücrelerine yayılmıştı.

" Beni özleyecek misin?"

Bu dediğine güldü Asaf. Sanki özlememek gibi bir şansı vardıda.

" Özleyeceğim. Hadi git şimdi ailen merak etmesin. "

" Tamam ama yarın geleceğim tamam mı?"

" Tamam."

Dudakları birleştiğinde kana kana içtiler birbirlerini. Nefes nefese kalana kadar durmadılar.

Asaf çocuğu kucağına almak istesede düşürürüm korkusuyla yapamadı bunu. Bacağının ani kasılmaları oluyordu çünkü.

Birbirlerinden ayrıldıklarında alınlarını birbirlerine dayayıp soluklandılar. Nefesleri dudaklarına vuruyordu.

" Yarını bekleyeceğim."

" Yarın geleceğim."

...

Genç çocuk evin yolunu tuttu mecburen. Daha şimdiden Asaf'ın sıcaklığını özlemeye başlamıştı. Ona bu kadar alışmışken içinde olmadığı tek bir günün bile olmasını istemiyordu.

Eve vardığında kapıyı çaldı hemen.

" Akif"

" Anneciğim."