Ansızın _MPREG-

8. Bölüm

Asaf karanlık olduğu için çocuğun elinden tutmuş evine doğru ilerletiyordu.

" Asaf sağa döneceğiz buradan."

" Tamam."

Adımları sanki eve ulaşmak istemezmiş gibi yavaş yavaş atıyorlardı.

"Geldik burası."

Ani bir sessizlik çökmüştü aralarına.
Sessizliği bozmak istercesine boğazını temizledi Asaf.

" Tamam hadi git sen."

Bakışları çocuğa değmiyordu.

" Tamam gidiyorum o zaman."

Çocuk dediklerine ters olarak yerinde durup Asaf'ın bakışlarını yakalamaya çalıştı.

" Asaf, yüzüme neden bakmıyorsun sen?"

Derin bir iç çekip bakışlarını çocuğa çevirdi.

" Hadi Akif , annen merak eder."

" Yarın yine geleyim mi?"

Soru muydu bu şimdi?

" Gel."

" Ne zaman geleyim?"

" Öğlen izin alabilir misin?"

" Olur ama öğlen gelirsem akşam gelemem."

" Tamam o zaman akşam gel."

"Tamam geleceğim."

Çoçuk Asaf'ın dudaklarına şap diye bir öpücük kondurarak eve doğru koşmaya başladı. İkisininde yüzünde kocaman bir gülümseme oluşmuştu.

....

Asaf dünden beri düşünüp duruyordu. Çocuk biz eşiz, kocamsın sen benim demişti. Bu sıfat omuzlarına yük gibi binmişti adeta. Anca kendine yetebilirken çocuğa layığıyla bakamamaktan korkuyordu. Çocuk ondan görgülüydü. Konuşması çok düzgündü. Bebek gibiydi adeta. Kendisi ise kendini bildi bileli bu kasabada tıkılıp kalmış,  marangozluktan başka bir iş bilmeyen biriydi. Üstelik bir de sakattı.

Çocuktan vazgeçmesi ihtimal dahilinde bile olmadığı için bir şeyleri düzene koymalıydı. Para biriktirmeliydi birlikte rahat edebilmeleri için. Belki evi de satar şehire yerleşirlerdi beraber.

Bu düşünce arkasından korkuyu getirmişti Asaf'a. Ya çocuk onu istemeyi bırakırsa. Ya şehirde aklı bulanırsa diye bin bir tane şey geçiyordu aklında. Kafasını sirkeleyip aklını işine verdi.

Bugün hiç olmadığı kadar yoğun çalışıyordu. Onun ve çocuk için bir yatak yapma niyetindeydi. Ustasına bunu söylediğinde şaşırsa bile izin vermişti bunu yapmasına.

Öğle molalarında harıl harıl çalışıp tez zamanda ikisi için güzel bir yatak yapacaktı. Hem çocukta rahat ederdi. Hem de artık evli oldukları için evin eşyalarını elden geçirmek niyetindeydi.

Akşama kadar bire bin katarak çalıştı Asaf. Kan ter içinde kalmıştı.
O kadar ayakta kalmanın üzerine bir de eve çabuk varabilmek için hızlı hızlı yürüdü. Kalçası ağrımaya başladığında yanlış yaptığını anlamıştı.

" Offf."

Zamanında cahillikten tedavisi yapılmadığı için ne yaparsa yapsın acıyordu canı.

"  Asaf."

Ona doğru koşan çocukla kendini geri çekmek istesede çocuk sarılıvermişti ona.

" Akif terliyim."

Çocuk boynuna bir öpücük kondurdu.

" Olsun."