Bilmek anlamaya yetmiyordu. Sen beni anlamak için kaderin ördüğü ağı paramparça ettin bize başka kader çizdin.
Sonu yine aynı olsa da sen bizi hayatın kırbaçlarından korumak için çok yollar denedin. Çaresizce bağlanan bileklerimiz birbirinden ayrıl...
İyi okumalar! Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Bölüm biraz gecikti çünkü hem bursluluk sınavım vardı hemde şu okul dönemi araya girince aksadı ama artık her hafta sonu bir sıkıntı çıkmazsa bölümleri yayımlayacağım. Sevgiyle kalın. Desteğiniz beni hep mutlu ediyor. Sevgilerle!
İnstagram/aysnasgunes
Twitter/aysekaryeli
İnstagram/ zifirisiyah
🖇
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şans kelimesinin üstünü uzun zaman önce karalamıştım. Çünkü şans; uzun zamandır bana uğramayan bir kelimeydi. O gün hariç. Kaçarken bu kadar kolay almayacağını zaten biliyordum ama bu kadar kolay da yakalanmamız akıl alır gibi değildi.
Ayağımdaki dalı çıkartmaya çalışırken boynumu kapatan saçımın açıldığını hissettim ve gözümün önünde bir iğne belirdi. İğne değil ilaç.
"Bunsuz yaşayamazsın, Alina." Genizden gelen erkeksi sesi buz kesmemi sağladı.
"Mahru! Mahru! Aç gözünü," kendime gelmeye başladığımda bir erkek sesinin başımdan aşağıya bağırdığını duyumsuyordum.
"Hadi Mahru, aç gözünü lütfen." Gözümü açmaya çalıştığımda başıma giren şiddetli ağrı yüzünden acıyla inledim.
"Şükürler olsun! Neren ağrıyor ne oldu sana böyle?" Uras'ın telaşlı sesini duyduğumda rahatlamıştım. Kendime tam anlamıyla gelemesemde görüşüm netleşmişti. Dizlerimin üstüne oturur bir şekilde koltuğa yaslanıyordum. Ne zaman buraya gelmiştim?
Uras'ı gördüğüm anda boynuna atladım, kollarımla sıkıca onu sardığımda bedeninin kasıldığını hissettim. Buradaydı bir şey olmamıştı, o adam neden, niçin gelmişti bilmiyordum ama ona dokunmamıştı.
Sırtımda hissettiğim elleriyle gerilen vücudum gevşemeye başlamıştı. "Mahru? Neler oluyor? Anlatır mısın?" Sıcak nefesi boyun girintime vuruyordu.
