Forever in love N.H.

Part 3

Niall Point Of View ✼

Het weekend was gezellig en zoals altijd, hebben we niks gedaan. We bereiden ons dan altijd voor op de drukke werkweer die gaat komen.

In de maandag middag, ben ik klaar om naar huis te gaan, als mijn telefoon afgaat.

"Hallo?" Neem ik op, ik weet niet wie het is, onbekend.

"Is dit Niall Horan?" Vraagt een mannenstem.

"Ja, daar spreekt u mee." zeg ik een beetje verbaast.

"We bellen in verband met mevrouw Johnsen, ze heeft een ongeluk gehad." vertelt de man me en mijn wereld stopt even, ik kan even niet nadenken, niet praten.

"W-wat?" Lach ik een beetje. Jaylin en een ongeluk, het is niet mogelijk. Ze rijdt altijd zo voorzichtig.

"Ze ligt in het ziekenhuis, momenteel onderzoeken ze haar nog." ik haal een hand door mijn haar en leun tegen de muur, ze moeten een grapje maken.

"Ik.. kom eraan." zeg ik dan en ik hang op. Ik trek mijn jas van de kapstok en ren naar mijn auto. Voorzichtig Niall.. hetzelfde is haar overkomen. Ik knijp in mijn stuur en zucht als ik stop voor een rood stoplicht, waarom werkt dit gewoon niet mee?

Na een tijdje stap ik uit mijn auto en ren ik het ziekenhuis in, naar de balie.

"Kan ik u helpen?" Vraagt de vrouw en ik knik voordat ik ga praten.

"Ik kom voor Jaylin Johnson, ze is mijn vriendin." vertel ik haar en ze knikt even.

"Ze is nu nog onder behandeling." zegt ze en ik frons. "Als ze klaar is, gaat ze naar kamer 215."

Ik knik. "Okay, bedankt."

Ik loop naar boven, naar de goede kamer en ga aan de overkant op een stoeltje zitten. Ze moet okay zijn, het kan niet anders. Ze is zo sterk.

Uren gaan voorbij, of ik beeld het me maar in dat het uren zijn. Ik kijk naar de klok die half 8 aangeeft, ik beeld het me dus niet in.

Een bed wordt langsgereden, zoals alle andere. Maar nu gaat hij kamer 215 in. Ik spring op en loop achter het bed aan de kamer in.

"Wie bent u?" Vraagt een zuster aan me en ze houdt me nog net tegen.

"Haar vriend." zeg ik en ze knikt, voordat ze me er langs laat. Ik kijk naar haar, haar gezicht zit vol met blauwe plekken, daar tussen in haar gezicht bleek. Haar armen liggen langs haar lichaam, op de witte deken. Ze ziet er zo slecht uit, maar het maakt me niet uit, ze is er nu.

"Babe." fluister ik en ik ga naast haar op de stoel zitten. Haar ogen blijven gesloten en ik frons, dit is niet goed.

"Meneer, ze ligt in coma." zegt de zuster en ik kijk haar aan.

"Coma?" Vraag ik zacht en ze knikt.

"De klap met de andere auto was zo hard, dat we haar naar een coma moesten brengen. Het glas van de voorruit, is overal in haar lichaam gekomen, waardoor ze ook veel bloed heeft verloren."

Ik schud voorzichtig mijn hoofd en kijk weer naar Jaylin. "Wanneer wordt ze wakker?"

"We weten het niet. Het kan een week zijn, een maand of een half jaar."

"Waarom?" Fluister ik zacht en ik voel tranen over mijn wangen lopen.

"Ik kom zo nog wel met meer informatie." zegt de zuster nog, ik hoor het niet echt. Ik heb alleen oog voor haar, mijn lieve, knappe en nu gewonde Jaylin.

"Princess toch." fluister ik en ik wrijf met mijn duim over haar wang. Geen enkele beweging, het kan ook niet. Ik veeg mijn tranen weg en druk een kusje op mijn voorhoofd. Ze is zo koud, niet zo koud als iemand die overleden is, maar ook niet warm. "Ik mis je nu al zo erg." fluister ik en ik begin zachtjes te snikken.