Forever in love N.H.

Part 22

Niall Point Of View ✼

Toch wel bezorgd zit ik in de auto terug naar huis. Ik heb Jaylin gewhatsappt, maar ze heeft niks terug gestuurd. Noem me overbezorgd, maar ik maak me zorgen. Er kan van alles fout zijn gegaan.

Ik ren naar de voordeur en maak hem zo snel mogelijk open, wat niet makkelijk gaat als je alles zo snel mogelijk wil doen. Het waait en het regent hard, wat me nog sneller de deur wil laten openen.

Zodra ik hem open heb, ren ik naar binnen en sluit ik de deur achter me. "Niall?" Hoor ik meteen van Jaylin.

"Yeah babe, it's me." zeg ik, ik hang mijn jas op en schud mijn haren uit.

"Are you okay?" Vraagt ze en ze komt vanaf de woonkamer naar me toe gelopen.

"Yes, I'm fine, why?"

"Het stormt zo hard. Ik was bang dat er iets was gebeurd met je.. met auto rijden ofzo.." ik schud mijn hoofd en stap op haar af.

"Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben er." fluister ik en ze knikt als ze me knuffelt. "Hoe kom je hier beneden?" Merk ik dan op.

"Via de trap." zegt ze en ze rolt haar ogen.

"Duhu.. hoe?"

"Met mn kont, zo.. tree voor tree." ik schud lachend mijn hoofd en kijk haar aan. "Wat? Het werkte."

"Ja, dat is te zien." lach ik en ze slaat me zachtjes tegen mijn borst.

"Ben wat liever tegen je vriendinnetje die je was heeft gedaan." ik frons naar haar en ze knikt. "Ja ik heb je was gedaan."

"Hoe kan dat? Mijn wasmand staat boven?"

"Ja klopt, ik heb eerst alles wat ik nodig had naar beneden toe gegooid en toen ben ik gaan wassen." ik knik even langzaam. "Maar ik kan je nu dus geen droge joggingbroek geven.." Grinnikt ze en ik haal mijn schouders op.

"Dan ga ik wel zonder mijn broek." ze lacht, omdat ze denkt dat ik een grapje maak maar ik trek mijn broek naar beneden en dan mijn shirt uit. Wat haar met open mond me doet aankijken. "Heb je misschien wel een shirt voor me?" Vraag ik en ze knikt.

Ik grinnik en duw voorzichtig haar mond dicht als ik dichter op haar afstap. Ze kijkt onschuldig op naar me en ik plant een klein kusje op haar lippen, nog steeds haar kin vasthoudend.

"Er moet er boven nog wel eentje liggen." zegt ze dan en ik knik, voordat ik naar boven loop met mijn natte kleren op mijn arm. Haar gezicht was onbetaalbaar. Ik grinnik in mezelf, hang mijn kleren over die verwarming en trek een lang shirt aan, met een loshangende hoodie erover.

"Heb je al gegeten?" Vraag ik haar als ik van de trap af loop en dan naar de woonkamer.

"Jep." glimlacht ze naar me en ze strekt haar armen uit als ze op de bank ligt. Ik ga naast haar liggen met mijn armen om haar heen en druk een kus op haar hoofd. Het is stil in de kamer, wat het mogelijk maakt om de ruisende wind om ons huis heen te horen. Het is best hard, want het waait ook zo hard.

"Ging het autorijden daarnet goed? Met de wind?" Vraagt Jaylin zacht en ik knik.

"Jahoor. Ik voelde wel wind, maar dat was het dan ook wel." ze knikt en kijkt naar onze benen als ze ze met elkaar haakt. Ik kijk naar haar gezicht dat oplicht als haar voet over mijn benen wrijft. Ik zou niet weten waarom ze daarvan opvrolijkt, maar het maakt me ook niet uit. Zolang ze vrolijk is maakt niks me uit.

Ze giechelt vrolijk en kijkt dan met een glimlach op naar me. Ik grinnik en kijk haar vragend aan. "Je haren kietelen." giechelt ze opnieuw. Ik schud lachend mijn hoofd en wrijf over haar schouder.

"Ik kan ze moeilijk scheren?"

"Dat doe je toch ook bij je gezicht?" Zegt ze als ze haar ogen rolt.

"Touché." lach ik en ze legt grinnikend haar hoofd tegen mijn borst. Het is weer opnieuw stil. Ik voel hoe Jaylin tegen me aankruipt als ze luistert naar de wind. Het is ook best angstaanjagend.

Ze legt haar been over mijn middel heen en ik draai me op mijn zij, zodat ik tegenover haar lig. "Don't be scared." fluister ik en ik haak een pluk haar achter haar oor.

"I am scared." fluistert ze en ze knuffelt mijn nek.

"Er gebeurd niks. Dit huis is goed opgebouwd." stel ik haar gerust.

"Maar die wind is zo hard." door ons gefluister is de wind te horen, maar als het dan ook nog gaat regenen en je dat ook nog tegen de ramen aan hoort slaan, voel ik Jaylin gaan trillen.

"Sh.. rustig maar." fluister ik en ik wrijf door haar haar. "Je bent veilig hier. Het is maar wind en regen, daardoor gaat er niks ergs gebeuren, vooral niet in Engeland."

Ze knikt voorzichtig met haar hoofd en kijk me dan, bijtend op haar nagels aan."Ik zie tegenwoordig alleen maar het slechte van dingen in."

"Dan wordt je leven zo veel moeilijker babe, zie het goede overal van in." ze blijft stil en verbergt haar hoofd dan tegen mijn borst. Ze kan het niet, het lukt haar niet om positief te blijven. "Ik zal je beschermen, maakt niet uit wat."

Ze schudt haar hoofd en kijkt op naar me. "Blijf je bij me?" Fluistert ze bang met een frons. Ik weet dat het fout is om nu over haar te denken dat ze mooi is, ze is in zo'n emotionele fase nu, zo bang.

"Tuurlijk blijf ik bij je. Ik hou je vast als het nodig is, altijd." Ik veeg over haar frons heen, waardoor hij langzaam verdwijnt. Als de wind weer hard waait, kruipt ze weer tegen me aan. Ik durf te wedden dat ze het zelf niet eens door had. "Niet bang zijn." fluister ik. "Ik ben hier. Ik bescherm je en zorg dat nooit iemand je pijn doet."

Ik kijk haar diep in haar ogen en schud langzaam mijn hoofd. "Alsjeblieft babe." Fluister ik en ik klem mijn armen om haar heen. "Ik bescherm je, ja?"

"Alsjeblieft?" Ik knik snel en trek haar tegen me aan. Ze legt haar been terug om mijn lichaam, ze moet nog dichterbij komen maar het kan niet. We liggen tegen elkaar aan, zo ver als het maar kan en ik wil niet dat het stopt. Zo liggen we hier het beste. Haar lichaam hoort bij dat van mij en ik hoor bij haar.

"I love you." fluistert ze dan zachtjes en ik knijp mijn ogen dicht. Niet huilen, niet huilen. Ik hoor haar te beschermen en dan helpt het niet om nu te gaan huilen.

"I love you to." fluister ik terug waarna ik op mijn lip bijt. Ze kijkt me even aan en pakt mijn kin vast, waarna ze haar lippen op die van mij drukt. Ik kus met haar mee en heb haar al snel over me heen hangen, zoenend.

Hijgend trekken we allebei terug en ze zet haar voorhoofd tegen dat van mij. Haar handen liggen op mijn borst en mijn handen wrijven over haar heupen onder haar shirt.

"Niet meer bang?" Vraag ik zacht en ze schudt haar hoofd.

"Gelukkig niet nee." ik glimlach naar haar en druk een kusje op haar lieve neusje.

"Ni.." mompelt ze en ik knik als ik haar aankijk. "Ik wil hier weer met jou blijven wonen, niet eens die vragen meer van jou of je me thuis moet afzetten. Ik heb het al eerder gezegd, dit is mijn thuis."

Ik glimlach breed naar haar en cup haar hoofd in mijn handen. "Je bent de beste." fluister ik dan.