Forever in love N.H.

Part 16

Niall Point Of View ✼

Haar zwakke glimlach haalt me van de gedachten hoe mooi ze is weg. Ik ondersteun haar bij haar heup en wrijf er even overheen.

"Ik voel me hier niet goed bij Ni, wat als ik val?" Fluistert ze en ik schud mijn hoofd.

"Je valt niet. Ik hou je vast."

"Ik durf het niet." ze kijkt bang op naar me en schudt haar hoofd.

"Wil je je rolstoel hebben?" Ze knikt en ik pak haar rolstoel. "Steun er maar op, maar zorg dat het meeste vanuit je benen komt."

Weer knikt ze voordat ze haar voeten langzaam over de vloer laat bewegen. Na een paar stappen, pak ik haar steviger vast en rol ik de rolstoel voor haar voeten weg, ze kan het makkelijk zonder.

"Gaat het?" Vraag ik en ze knikt lichtjes, voordat ze zich weer concentreert op haar voeten. Ze stopt voor de tafel en kijkt trots op naar me. Ze weet hoe trots ik nu op haar ben.

"Hoe deed ik het?" Vraagt ze en ik til haar op de tafel.

"Super, zoals altijd." fluister ik en ik ga tussen haar benen instaan. "Ik zei toch dat je zonder kon?"

Ze knikt weer en drukt een kusje op mijn wang, wat mij lichtjes doet blozen.

"Ik heb thuis nog foto's liggen, van vroeger." zeg ik zacht en ze knikt. "Wil je ze bekijken zodat je misschien dingen weer weet?" Ze knikt weer en wrijft even over mijn hoofd heen.

"Isgoed." fluistert ze dan. "Moet ik me omkleden?"

"Naah, het zit wel goed." glimlach ik.

"Okay dan. Zullen we gaan?" Ik knik en zet haar in haar rolstoel.

"Weet mijn moeder ook dat jij me herkent?" Vraag ik en ze knikt snel.

"Mijn moeder had die van jou gebeld."

"Dus mijn moeder weet het ook?" Ze knikt en ik rij haar naar de voordeur.

"Ja." antwoordt ze.

"Tegen mij had ze gezegd dat ze het niet wist." zeg ik als ik mijn schouders ophaal. Ze haalt zelf ook haar schouders op en ik help haar met haar jas aantrekken. "Goed?" Vraag ik en ze knikt.

"Mam?" Roept ze en haar moeder roept iets terug. "We gaan naar Niall!"

Ik glimlach als ik de deur open maak en de rolstoel voor me uit rijd naar mijn huis. Ergens voel ik me trots, dat zij nu weer van mij is. Ik wrijf even over haar hoofd en ze kijkt op naar me met een glimlach.

"Voel je je hier wel goed bij?" Vraag ik zacht en ze knikt.

"Als het niet zo is, zeg ik het wel." ik knik goedkeurend. Dit vind ik een goed teken, dat ze eerlijk tegen me kan zijn.

"Goedzo." fluister ik en ze glimlacht nog, voordat ze voor zich uit kijkt.

"Kunnen we straks nog een beetje oefenen? Met lopen?" Vraagt ze en ik knik even.

"Isgoed."

"Die zuster deed er helemaal niks aan." zucht ze en ik wrijf weer over haar hoofd, om haar te kalmeren.

"Het gebeurd niet nog een keer. Ik blijf bij je." Ze knikt een beetje en ik stap van haar weg, zodat ik de voordeur open kan maken. "Weet je dit nog?" Vraag ik zacht en ik draai me om naar haar. Ze schudt haar hoofd en rijdt het huis in, stuntelend bij het opstapje, waardoor ik haar help.

"Weet je deze nog?" Vraag ik als ik haar sleutel pak van het kastje. Ze pakt het aan en knikt. Ik hurk voor haar neer en hou mijn sleutel naast die van haar.