Forever in love N.H.

Part 41

Niall Point Of View ✼

De dag daarna had Jaylin nog steeds heel erg veel buikpijn en ik maak me wel zorgen. Daarom had ik de dokter gebeld, maar die vertelde me dat het normaal was. In ieder geval, het is zondag en de pilletjes zijn op. Ik weet dat ik ze ergens heb gelegd, maar waar?

Ik zoek heel het huis af, keuken, woonkamer, badkamer, wc, hal en onze kamer. Ik kijk verdwaald om me heen als ik het niet kan vinden en dan in onze nachtkastjes. Bij haar nachtkastje valt me iets op, er liggen allemaal brieven in en iets zegt me dat ik ze niet moet lezen. Maar mijn nieuwsgierigheid neemt het over van mijn verstand. Ik ga op het bed zitten en pak de brieven. Haar handschrift is te zien, het is snel geschreven.

Ik reed op straat, fietsend. Het was nacht, het enige licht kwam van de lantaarnpalen. Het was angstaanjagend, maar waarom zou ik bang zijn? Waarom zou me iets overkomen?

Mijn fiets bracht me langs een grasveld, met daartussen een pad. De stilte werd onderbroken, niet alleen door mijn adem, maar door die van iemand extra's. Hij ging zwaar en keek van schrik om me heen, zo ver ik kon zien niks en de ademhaling stopte even. Tot ik voor me uit keek. De ademhaling veranderde in hijgen.

Opnieuw keek ik om me heen en opnieuw niks. Ik keek weer voor me uit en hoorde de hijgen weer. Het was zo eng.

Mijn benen trappen harder op de trappers, maar ik kom niet vooruit. De stem blijft, totdat ik om me heen kijk. Hij stopt even, maar gaat dan door alsof er niks is gebeurd.

"Jaylin.." hijgde hij en ik huilde alles eruit. Hij kende mijn naam, ik heb hem nog nooit gezien. "Ik krijg je wel.." hijgde hij opnieuw.

"Nee! Dat lukt je niet!" Schreeuwde ik.

Verder is het niet geschreven. Maar ik weet niet wat het betekent. Het is duidelijk dat ze bang was, zo bang toen ze dit schreef. Zo mooi geschreven.

Voor ik het weet ligt de volgende brief op mijn schoot en ben ik aandachtig aan het lezen.

De dag leek zo gewoon te beginnen, tot ik in de spiegel keek. Mijn gezicht, helemaal kapot. Overal schrammen en blauwe plekken. Zodra ik het aanraak, doet het zo veel pijn.

Ik voel armen om mijn lichaam, maar het snijdt tegen mijn huid, dus spring ik weg.

"Wat is er met jou gebeurd?" Vraagt Niall met afschuw en ik ben sprakeloos.

"Ik weet het niet." zucht ik zacht en hij kucht even.

"Je bent zo lelijk." zegt hij dan langzaam en mijn hart valt.

"Wat?" Vraag ik zacht. "Het valt toch wel mee? Mijn gezicht zit een beetje onder de schrammen."

Hij schudt alleen zijn hoofd. "Je lichaam is zo dik, ik heb nog nooit zo'n lelijk meisje gezien."

Mijn wenkbrauwen vormen een frons, dit heb ik niet gezegd. Dit zou ik nooit zeggen. Ik hou van haar en haar lichaam, maakt niet uit wat.

Ik ben benieuwd wat het betekent, maar ik besluit om het straks te vragen en nu verder te lezen, weer een nieuwe.

Kleine ruimtes, geen uitweg. Er is hier geen deur te bekennen, geen raam, niks. Ik weet niet eens waar het licht vandaan komt, maar ik weet wel dat het door de witte muren alleen maar sterker is. Mijn ogen doen pijn als ik er een kleine 5 minuten inkijk.

Ik kan niet opstaan, geen enkel lichaamsdeel kan bewegen. Het enige wat beweegt zijn de muren. De ruimte waarin ik zit wordt steeds kleiner en kleiner tot het alleen maar om mijn lichaam heen zit. Ik wil schreeuwen naar hem, zodat hij me eruit helpt, maar het lukt niet. Mijn stem zit vast, lijkt het wel.

Om me heen zie ik mensen, die ik van vroeger kende en er nu niet meer zijn. Mijn opa en oma en andere mensen. Ze schreeuwen naar me dat ik niks kan. Het is waar, ik kan niet eens mijn stem gebruiken of armen bewegen. Mijn ogen concentreren zich op hem, de enige jongen die belangrijk is voor me. De jongen met blond haar en blauwe o-

"Heb je al pilletjes ge-" begint Jaylin maar als ze mij ziet, stopt ze. "Niall what the fack?!" Roept ze en ze trekt de brieven bij me weg. "What the fack doe je met dit?!"

Net als in het verhaal, lijkt mijn stem het niet te doen. "Jay.. ik.. uh.." stotter ik en ze is kwaad, echt kwaad.

"Leg me dit uit! Waarom rommel jij tussen mijn spullen en lees je het dan ook nog?!" Roept ze, de kwaadheid spat ervan af, net als haar ogen vuur spuwen.

"Waarom zou je het geheim houden?!"

"Dit zijn mijn diepste geheimen! Dat heeft ieder mens!" Schreeuwt ze en tranen ontstaan in haar ogen. "Waarom deed je het?!"

"Ik was opzoek en.. ik kwam het tegen." zucht ik onschuldig, maar het helpt niet.

"Bullshit Niall!" Schreeuwt ze huilend. "Facking bullshit!" Ze loopt van me weg en ik pak snel haar pols. "Laat los!" Gilt ze en ik leg mijn handen over mijn oren, je wilt niet bij haar zijn als ze gaat gillen. Ze gilt zo hard dat het ruiten kan breken en dat weet ze zelf ook. Ze is niet bang om het te gebruiken.

"Laat me alleen en kom niet naar me toe!" Roept ze in paniek en ze rent de kamer uit. Ik zak op mijn knieën, ik heb geen idee wat die verhalen betekende maar ik weet dat het niet goed is.

Je hebt het weer lekker verknalt. De enige die om je gaf, is weg. Iedereen laat je stikken, niemand mag je, met je dikke varkens lichaam.

Ik schud mijn hoofd om de stem in mijn hoofd te laten stoppen, maar hij gaat maar door met beledigen. Mijn hoofd doet pijn, net als mijn ogen, ze zijn niet meer gewend om zo hard te huilen.

Waarom moest je die brieven pakken en lezen? Je had ook gewoon kunnen vragen of je ze mag lezen, wat ze betekenen. Hier ben je ook niks wijzer van geworden, alleen maar eenzamer. Ze is weg maar overal zie ik haar gezicht, als ik mijn ogen sluit en zelfs als ik ze open hou. De tranen die in haar ogen stonden, de paniek was af te lezen.

Het doet me pijn dat ze zo verdrietig is en het ergste is nog, dat het mijn schuld is. Ik had die brieven gewoon niet moeten pakken.

Wat ik me afvraag, is wat ze betekenen. Bij alle brieven was ze bang, dat was zeker. Maar bij de laatste wil ik zo graag weten hoe het afloopt. Ze beschreef een jongen met blond haar en blauwe ogen, zou ik het zijn? Zou ze dit over mij geschreven hebben? Ik heb echt geen idee..

Ik haal mijn neus op en veeg mijn tranen weg, voordat ik naar beneden loop, naar de woonkamer. Zachte snikjes zijn te horen en ik bijt op mijn lip.

"Jaylin.." fluister ik bijna als ik op een veilige afstand naar haar kijk. Ze kijkt me terug aan, maar dan weer weg. "Ik bedoelde het niet zo." mompel ik en ik loop naar haar toe. Ze springt op van de bank, om vervolgens naar de slaapkamer te rennen. Als ze voorbij komt, probeer ik nog haar pols te pakken, maar het was al te laat.

Woede borrelt in me op en ik weet dat ik iets moet slaan. We hebben bijna nooit ruzie, omdat we in bijna alles hetzelfde over dingen denken. Dit is dan zo speciaal en het doet zo veel pijn. Ik kan er niet voor mijn vriendin zijn en haar knuffelen om haar te troosten, ze laat het niet toe. Ze praat niet eens tegen me.

Het klinkt slap, maar voor ik het weet heb ik een kussen door midden gescheurd. Slaan hielp niet, het moest kapot. Net als mijn leven zonder haar is. Ik heb zo veel honger, maar ik wil niks eten. De stem die ik vroeger altijd in mijn hoofd had, de stem die me vertelde dat ik lelijk, dik en een mislukkeling was, is terug. Ik word helemaal gek en het is mijn eigen schuld.

Verdwaalt kijk ik op mijn klok en zie ik dat het half 10 in de avond is, ik heb dus meer dan een uur gezocht naar de pilletjes. Ik maak me zorgen, wat als ze heel erg veel buikpijn heeft of zo iets?

Tegen mijn wil in, brengen mijn benen me naar boven toe, waar ik met de klink ik mijn handen nog eens diep adem haal..