Forever in love N.H.

Part 13

Niall Point Of View ✼

En ik zag die glimlach nog een keer, vaker zelfs. Ik heb op gemerkt dat als ik haar kuste, een klein kusje als het privé is, dat als ze terug trok, dezelfde glimlach opnieuw kwam. Altijd zag ik het, maar ik heb het nooit uitgesproken.

Sinds de laatste keer dat ik haar heb gekust, tot vandaag had ik het niet meer gezien. Mijn dag loopt prima. Zij kan lachen zoals ze altijd deed en daar ben ik zo trots op. Die lach kwam doordat het haar lukte. Ze zag in wat ze nu al heeft bereikt.

Het maakt me nu niet uit dat ze nog in een ander huis woont, ze is daar veilig en al duurt het jaren voordat ze weer bij mij slapend in mijn armen zal liggen, ik zal wachten. Voor haar. Als ik te snel ga met haar, is haar leven kapot. Ze zal de rest van haar vrienden dan ook niet meer herkennen.

De eerste paar stappen naar de tafel waren al een paar dagen geleden. We gingen de dagen daarna naar plekken waar we samen waren geweest, in de hoop dat ze dingen herinnerde, maar dat deed ze niet.

"Liefje?" Vraagt mijn moeder nadat ze de voordeur heeft opgedaan met haar sleutel. Ze kan nu langskomen wanneer ze wil, ik ben toch altijd alleen thuis.

"Hoi mam!" Roep ik vanaf de woonkamer.

"Ow thank god, you're here." zegt ze als ze op de bank neerploft. "Ik heb met je schoonmoeder gepraat," knipoogt ze en ik knik. "we vinden dat het beter is als je een pauze neemt."

"Wat?! Nee mama! Dat kan je niet doen! Ik zie eindelijk grote stappen bij Jaylin en jullie halen me bij haar weg?!" Zeg ik verbaast en ik voel mijn hart kloppen in mijn keel.

"Je moet rust hebben. Ik zie aan je dat je verandert en dat komt doordat Jaylin je niet als je vriendin ziet maar ook doordat je gewoon niet genoeg slaapt."

"En mijn werk dan?" Vraag ik verbaast. "Mijn werk en geld?"

"Maak je je daar nou geen zorgen om."

"Dat doe ik wel! En Jaylin?! Ze zal achteruit gaan zonder mij!" Mijn moeder schudt haar hoofd en legt haar hand op mijn schouder.

"Ze gaat niet achteruit. Er zorgt iemand anders voor haar."

"Een man zeker? Die ze niet kent?"

"Ze kent jou ook niet." ik voel mijn ogen volschieten met tranen en slik even.

"Ze gaat me herinneren! Maar niet als jullie me bij haar weghalen!"

"Niall, kijk wat je doet. Je bent zo gestrest. Dat is ook niet goed voor Jaylin, een trainer die zelf ook niet goed in zijn vel zit." ik veeg mijn tranen van mijn wangen en haal mijn neus op.

"Mam.." fluister ik in onmacht. Ik wil bij haar zijn, haar vasthouden.

"Het is beter voor je liefje. Ga gewoon eventjes naar opa en oma, al is het maar voor een weekje." ze aait over mijn hoofd heen en ik leg mijn hoofd in mijn handen.

"Zorg ervoor dat het een vrouw is." fluister ik en ik voel mijn moeders geruststellende hand over mijn rug.

"Tuurlijk Niall, dat zal ik je niet aandoen."

"Ze is en blijft mijn meisje, ook al herkent ze me dan misschien niet. Ergens diep achterin haar hoofd zit het nog." ik kijk mijn moeder aan en die glimlacht zwak.

"Ik vertrouw er ook in." ze veegt mijn tranen weg en kust me dan op mijn voorhoofd. "Kopje thee?" Fluistert ze en ik schud mijn hoofd.

"Koffie alsjeblieft." ze fronst even, maar knikt dan. Koffie houdt me wakker en het is niet haar lievelings drinken, op cola na dan. Na een tijdje komt mijn moeder binnen met een kop koffie en ik drink er voorzichtig van.

"Wanneer moet ik weg?" Zucht ik geïrriteerd en geëmotioneerd.

"Het liefst morgen." Zegt mijn moeder.

"Tuurlijk." zucht ik weer. Zodat ik geen afscheid kan nemen zeker, zodat ik niet kan zien wie haar gaat verzorgen. "Kan ik haar nog zien?"

"Sorry Niall." mompelt ze vol schaamte, terecht. Tuurlijk, ze is mijn moeder en ik hou van haar maar nu houdt ze me weg bij Jaylin.

"Waarom niet?"

"Het zou te veel opvallen. Jij bent in haar ogen maar een trainer." ik knik een beetje, gelukkig heeft ze een goede reden.

"Dan kan ik beter nu gaan." mompel ik als ik opsta van de bank en mijn kop met koffie mee neem naar boven. Ik ga rustig op het bed zitten en neem het fotolijstje van Jaylin en mij in mijn handen. Dit ga ik missen. Ik wil het lijstje niet mee nemen omdat ik bang ben dat het kapot gaat. Gelukkig heb ik wel foto's van ons op mijn telefoon.

Ik pak al mijn spullen in en kom nog een shirt van haar tegen. Ze sliep er altijd in als ze bij mij sliep, wat ze dus altijd deed. Het is eigenlijk mijn shirt, maar omdat het haar zo schattig staat en omdat ik haar elke dag vertelde dat het haar schattig staat, heeft ze het ingepikt. Het is voor mij nu te klein geworden, omdat ik flink gegroeid ben, maar haar staat het nu perfect.

Met tranen in mijn ogen leg ik het shirt terug in mijn kast. Ze leeft nu al meer dan een maand normaal, maar ik kan niet met haar zijn zoals ik wil. Elke keer wil ik haar kussen en besef ik me nog net op tijd dat dat niet kan. Ik ben Paul voor haar..

Mijn moeder klopt op de deur en stapt dan naar binnen. Ik veeg zo snel als ik kan mijn tranen weg en draai mijn rug naar de deur, om er zeker van te zijn dat ze het niet ziet.

"Gaat alles goed?" Vraagt ze en ik knik zonder na te denken.

"Ja." zeg ik als ik mijn neus ophaal. Haar hand gaat om mijn heup heen en ze wrijft er over heen.

"Het is het beste voor jullie allebei." zegt ze zachtjes.

"Tuurlijk, ik voel me altijd beter als ik niet met haar kan zijn, dat is wel gebleken toen ze in coma lag." zeg ik sarcastisch en ik rol mijn ogen. "Kan je me 1 ding beloven mam?"

"Tuurlijk Niall."

"Wil je het kaarsje dat naast het fotolijstje op mijn nachtkastje staat, elke dag aanzetten? Eigenlijk elke ochtend en avond. Het brand altijd en dan wil ik zo houden." Ik veeg weer onder mijn ogen en ze knikt.

"Met alle liefde." ik knik tevreden en geef mijn moeder een knuffel.

"Bedankt." ze knikt als bevestiging en wrijft over mijn hoofd.

"Ik zorg ervoor dat het altijd brandt, als jij dan een week bij opa en oma blijft?" Ik knik moeizaam en trek voorzichtig terug uit de knuffel zodat ik de rest van mijn koffer in kan pakken. Mijn moeder kijkt toe en vouwt alles netjes op als ik het er gewoon in prop.