Forever in love N.H.

Part 42

Niall Point Of View ✼

Ze moet hier wel binnen zitten, want ik hoor haar snikken. Ik bijt even op mijn lip tegen de tranen en open dan de deur. Ze zit op bed, haar hoofd in haar handen.

"Jaylin.." mompel ik en ik sluit de deur achter me.

"Ga weg." snauwt ze tussen snikken door.

"Ik ga niet weg. Ik maak me zorgen."

"Dus? Alsof mij dat wat boeit dat jij je zorgen maakt." snauwt ze weer en ze kijkt me kwaad aan. "Flikker op Niall, eerst lees je die verhalen en dan wil je ineens dat ik huilend in je armen ga liggen?"

"Heb ik dat gezegd? Nee." antwoord ik mijn eigen vraag al meteen, net zo vinnig als zij nu tegen mij praat.

"Je maakt het alleen maar erger door hier te komen!" Roept ze. "Was gewoon lekker weggebleven!"

"Ik kom hier naartoe omdat ik iets om je geef! Godverdomme Jaylin!"

"Waarom las je die facking verhalen zonder het te vragen?!" Roept ze en ze staat op van het bed.

"Ik kwam ze tegen!"

"Bull-shit." Mijn woede wordt erger en erger, dat heeft zij ook in de gaten. Ze trekt zich er alleen niks van aan. "Je lult uit je nek." sist ze.

"Dat doe ik niet!" Roep ik. "Ik vertel de waarheid! Is het dan zo moeilijk om die te geloven?!"

"Ja! Blijkbaar wel! Ik kan het niet geloven dat jij gaat zoeken en heel toevalling daar bij uitkomt."

"Hoe moet ik anders weten dat die dingen daar liggen?!"

"Je zocht helemaal geen pilletjes, het was gewoon een smoesje zodat je door mijn spullen kan zoeken. Niet waar?"

"Nee! Dat is niet waar!"

"Laat me met rust Niall! Je kan niet eens op een normale toon tegen me praten!"

"Omdat jij me facking pist maakt door me niet te geloven!" Ik doe een stap dichter naar haar toe, de druppel die de emmer deed overlopen. Ze rent de kamer uit en opnieuw, ben ik te laat om haar tegen te houden. Ik snap niet wat het probleem is.. waarom zou ik het niet mogen lezen? Het is niet dat het beschamend is ofzo? Het waren enge verhalen, die ook nog eens heel erg goed waren verwoord.

Opeens krijg ik een helder beeld, maar ik stop het nog weg en ren Jaylin achterna. Als ik de deur van de badkamer hoor dichtslaan, weet ik dat ze daar zit en veilig is.

Ik loop naar de slaapkamer en ga daar op het bed zitten. De "verhalen" zoals ze het zelf noemt, lagen in haar nachtkastje, wat dicht bij haar bed stond. In je bed slaap je en omdat het alleen maar enge verhalen waren, is 1+1, 2.

Nachtmerries. Het zijn nachtmerries die ze heeft opgeschreven zodat ze het gevoel kon laten gaan. Ik heb die herinneringen bij haar omhoog gebracht en daarom is ze er zo door geraakt. De zwangerschap met de overbodige emoties maakt het nóg erger.

Hoe kon ik zo dom zijn om zo fel te reageren? Ze was zo emotioneel en ik schreeuw tegen haar. Naar haar toe gaan heeft nu ook geen zin, de deur zit op slot en ze wil me niet zien.

Toch weet ik dat het moet. Hoe irritant zij én ik het dan ook vinden. Ik loop naar de badkamer en klop op de deur, geen antwoord.

"Princess?" Vraag ik zacht.

"Noem me niet zo." snauwt ze en ik hou mijn tranen binnen.

"Alsjeblieft."

"Nee." ik wist dat ze zo zou reageren. Ze irriteert zich aan mij en ik irriteer me ook, omdat ik weet dat ik iets tegen haar zin in doe.