Forever in love N.H.

Part 46

21-11-2010
Tegen elkaar aan geknuffeld, lagen we bij haar thuis op haar bed. Ze wrijft rustgevend door mijn haar heen en ik kijk naar haar als ze naar de tv staart, het was dan ook zaterdag.

De film loopt op een einde, zie ik aan haar. Ze rekt zich uit en legt haar arm dan weer om me heen.

"Hij is afgelopen." mompelt ze dan en ze kust mijn voorhoofd. Ik knik en kruip tegen haar aan, opnieuw voel ik de pijn en kreun ik.

"Auw.. auw.. mijn buik." kreun ik en ik knijp mijn ogen dicht.

"Ontspan." fluistert Jaylin en ze wrijft weer door mijn haar heen, wat helpt. Ik zucht diep en laat me in haar armen liggen. "Beter?" Ik knik en sluit mijn ogen lichtjes. "Volgens mij werkt slapen nog veel beter."

Ik twijfel, omdat ik weet dat ik me dan moet omkleden, dat doet al helemaal pijn. "Het doet zo veel pijn." mompel ik en ik grijp naar mijn buik en hoofd.

"Sorry sunshine." mompelt ze.

"Soms wil ik gewoon weg van deze kut aarde." mompel ik ook en ik concentreer me alleen maar op de pijn die door mijn lichaam gaat.

"Hoe bedoel je dat?"

"Gewoon.. weg.. helemaal niks voelen. Dat het na 1 klap helemaal over is." ze tilt mijn hoofd op en ik zie tranen in haar ogen prikken.

"Wil je dit dan allemaal opgeven?" Ik bijt op mijn lip en schud voorzichtig mijn hoofd, zodat het minder pijn doet.

"Ik zou samen met jou naar een eiland willen, waar niemand ons kent en niemand meteen een mening klaar heeft staan." zucht ik. "Ik zie er misschien anders uit en ben anders, daarom wil ik naar een plek waar iedereen je met rust laat."

"Je bent misschien anders Niall, maar je bent beter. Ik ben gevallen voor jouw lieve glimlach en je schattige gezichtje. Ik val niet op tattoo's en rokers. Tuurlijk, iedereen heeft zijn eigen ding. Jij bent mijn smaak. Ik had altijd de vorm van een perfecte jongen in mijn hoofd en dat was jij." ze zucht zachtjes en kijkt me aan. "Dat je dan iers bent, je je haar verft en niet zo populair bent, zijn alleen maar voordelen."

Mijn ogen vormen tranen en ik hou ze niet tegen van stromen. Ze weet altijd alles zo goed te verwoorden, dit doet ze voor mij.

"Je bent mijn ierse cutie." glimlacht ze en ze wrijft even met haar neus langs die van mij. "Mine."

Ze drukt een klein kusje op mijn lippen en ik glimlach breed als ik geniet van het liefdevolle kusje.

"Ik kan misschien je pijn niet wegnemen-"

"Dat kan je wel." onderbreek ik haar. "Echt, als je me knuffelt voel ik me altijd beter."

Ik kijk weg omdat ik merk dat ik bloos en ze wrijft over mijn arm.

"Dan ben in daar heel erg blij om." glimlacht ze en ze drukt een kus tussen mijn haren.

Die herinnering laat me fijn voelen, ze vertelde me dat ze juist hield van de dingen waarvan de pesters zeiden dat het raar was. Het heeft me zo erg geholpen. Ja, tuurlijk de pesters gingen door maar hoe vaker ze het tegen me zei, hoe minder het me uitmaakte als ze me uitscholden.

Het is nu allemaal voorbij, gelukkig. Het wil me alleen niet achterlaten.

Ik denk aan Jaylin als ik naar haar werk rij en trommel vrolijk op mijn stuur. De laatste ruzie is al bijna een week geleden, daar tussen hebben we ook geen ruzie meer gehad. Ik ben zo vrolijk, alles loopt perfect.

Een net zo vrolijke Jaylin rent naar de auto toe en ik geef haar een kus en een knuffel zodra ze naast me zit.

"Hey sunshine, hoe gaat het?" vraagt ze en ik start de auto.

"Super." glimlach ik en ze legt haar hand op mijn been, zodra de auto gaat rijden. Ze is nog steeds bang in de auto, ook al rijd ik dan en vertrouwt ze me.

Haar nagels knijpen in mijn been en ik laat het maar gaan, ik heb al vaker haar hand vast gepakt maar hier heeft ze de voorkeur voor. Daarbij, zou ze het niet fijn vinden omdat ik dan met 1 hand stuur.

Zodra we bij onze bekende straat komen, ontspant ze en wrijft ze over mijn been heen. Ze weet hoe hard ze knijpt en wrijft de pijn een beetje weg.

"Gaat het?" Vraagt ze en ik knik.

"Nothing to wurry about." glimlach ik als ik de auto stil zet. "I'm happy were here." mompel ik en ik stap uit de auto.

We lopen het huis in en ploffen meteen op de bank, waar ik me tegen haar aan knuffel en zij zich tegen mij. Ik kus haar voorhoofd en wrijf er overheen.

"Weer een zware week voorbij." mompelt ze en ze wrijft over mijn heup heen. Ik knik en kijk naar haar als zij naar haar vingers blijft kijken. Mijn ogen vallen op haar shirt, waar al een buikje in te zien was. Ik reik ernaartoe en merk dan dat haar shirtje niet verkeerd lag, maar het echt een buikje is.

"Wow." mompel ik en ik wrijft eroverheen. Jaylin kijkt op naar me en glimlacht. "Hoe lang is dit al?"

"Niet lang, het groeit niet zo snel, maar het viel me vanochtend ook op." glimlacht ze. Ik kijk haar aan en ze legt haar hand over die van mij.

"Het is echt prachtig." fluister ik en ze grinnikt.

"Het wordt nog groter hoor." ik knik en leg mijn hoofd tegen dat van haar.

"Weet je.. Ik voel dat het een jongen is." mompel ik en ze grinnikt weer.

"You're crazy."

"Crazy about you." fluister ik en ik sluit mijn ogen, alleen maar concentrerend op haar zachte hand die voorzichtig mijn shirtje ingaat. "Just.. crazy about you."

Ze giechelt, omdat ze weet dat ze me gek maakt en drukt een kusje op mijn neus.

"I am crazy about you to." fluistert ze en ik verberg mijn neus in haar nek. Ze kruipt naar me toe en knuffelt me stevig, niet los willen latend. Ik klem mijn armen om haar heen en knuffel me tegen haar aan. De wereld is perfect, zo lang zij maar bij me blijft.

✼~✼~✼~✼

De rest van de zwangerschap ging zo langzaam, het leek jaren te duren. We hadden haar verjaardag gehad, die van mij. Nieuwjaar was geweest, kerstmis en we hebben het leuk gehad, zo leuk. Genietend van haar buik die steeds groter groeit en uiteindelijk konden we het hartje horen kloppen. Ik lag elke avond even met mijn oor tegen haar buik, zodat ik het kon horen.

Toch, wisten we nog niet of het een jongetje of een meisje was. Allebei zou ons zo gelukkig maken. Het maakt ons niet echt uit.

De pijn werd steeds minder en we zagen ons kindje groeien, ook al zat Jaylin's buik er dan nog omheen.

Nu, zit ik op een stoeltje in het ziekenhuis. Het is rond 1 uur. Vanochtend werd ik wakker door Jaylin, de pijn in haar buik was zo heftig en meteen wist ze wat er was, het zou beginnen. Ik had haar eerst gevraagd ofdat ze het zeker wist, waarop ze antwoordde dat ze echt zeker was.

Ik belde haar dokter en reed daarna met haar naar het ziekenhuis, waar ik nu nog zit. Ze zouden eerst kijken of alles okay is en dan zou ik naar binnen mogen komen. We hebben zo vaak gepraat over dit onderwerp, dat ik precies weet wat ze wel en wat ze niet fijn vindt.

En ze wilde me erbij, hoe dan ook.

Ik vind het wel spannend, er zijn genoeg mannen die flauwvallen tijdens een bevalling en haar zien lijden lijkt me ook niet fijn.

Een dokter is te zien en ik kijk op, hij kijkt recht naar mij toe en wenkt dan. Here we go..