Forever in love N.H.

Part 11

Niall Point Of View ✼

Mijn ogen worden even groot en ik staar haar aan.

"Ik be-" begin ik maar haar moeder stopt me.

"Hij is je trainer, die je gaat helpen met beter worden." zegt ze snel en ik frons naar haar. Even knikt ze bemoedigend, nog steeds niet begrijpend knik ik maar naar Jaylin.

"Paul." zeg ik en ik knijp even mijn ogen samen.

"Leuk je te ontmoeten." fluistert Jaylin.

"Hoe voel je je?" Vraag ik.

"Ik heb heel erg veel pijn, maar ik ben al blij dat ik er weer ben." ik knik even en sta op.

"Kan ik je even buiten spreken?" Vraag ik aan haar moeder en ze knikt, voor ze opstaat en naar de gang loopt. Ik zak op een stoeltje neer met mijn hoofd in mijn handen. Ze herkent me niet. Ze weet niet wie ik ben, dat we een relatie hebben.

Ik voel tranen over mijn wangen rollen en een arm om me heen gaan.

"Sorry Niall." fluistert haar moeder en ik veeg mijn tranen weg.

"Ze is alles vergeten." fluister ik en ik kijk haar aan. "Waarom zei je dat ik haar trainer ben?"

"Je kan bij haar zijn, helpen met revalideren." legt ze uit en mijn mond zakt open.

"H-hoe heb je dat zo snel verzonnen?"

"Bij de hand." mompelt ze en ze glimlacht even. "Ze zal bij ons thuis slapen, als ze uit het ziekenhuis mag. Maar daarnaast Niall, je kan altijd bij haar zijn."

Ze wrijft even over mijn wang en ik knik. Ze geeft zo veel om me, dat merk ik nu wel.

"Vraag aan de dokter hoe je haar het best kan behandelen en alles komt goed." ik knik weer en geef haar een knuffel, het is ook een moeilijke tijd en ik ben zo blij nu.

"Dan vraag ik het zo wel." zeg ik en ze knikt. Het zal moeilijk voor me zijn om haar gewoon te behandelen als een normaal meisje, "dat ik moet helpen" want dat is ze voor mij niet. Ze is veel meer dan dat.

We staan op en lopen opnieuw de kamer in. Jaylin slaapt, wat me wel even laat schrikken. Ze heeft al wel wat kleur in haar gezicht, gelukkig.

Ik ga op een stoel zitten en staar naar haar, mijn prinsesje. De dokter komt de kamer binnen en ik kijk hem aan.

"Goede avond." glimlacht hij en ik forceer een glimlach. "Zoals jullie weten is ze wakker." we knikken allemaal even en meteen kijk ik weer naar Jaylin. "Er zijn natuurlijk wel wat bijwerkingen, ze is eerder wakker dan we hadden gedacht, wat voor nog meer problemen zorgt."

Ik bijt even op mijn lip en voel tranen opkomen, meer lijden voor haar, meer pijn.

"Haar spieren zijn heel erg zwak. Ze moet ze trainen, tussendoor moet ze in een rolstoel. Er moet iemand zijn die haar moet begeleiden."

"Dat ben ik." zeg ik en ik kijk hem aan. Hij knikt even.

"Ik dacht eerder aan iemand professioneels."

"Snap ik, maar ik kan altijd bij haar zijn, dus als er iets fout gaat.." zeg ik en ik wrijf in mijn ogen. Daarbij, wil ik ook niet dat (mocht het een jongen zijn) er een jongen aan haar zit. Ze is mijn vriendin, ook al weet ze het niet. Ik ga een band met haar opbouwen, dezelfde als we eerst hadden.

"Ik kan je helpen, om je uit te leggen wat je moet doen." ik knik enthousiast. Ik wil haar gewoon helpen. "Verder, zal ze snel moe zijn." hij noemt al die gevolgen op en ik heb er al helemaal geen oor meer voor. Ik kijk naar haar en glimlach, ze is mooi, zelfs nog als ze hier ligt.