Forever in love N.H.

Part 33

Niall Point Of View ✼

In de avond loop ik naar onze kamer en open ik de deur voorzichtig. Jaylin slaapt, met haar gezicht naar de kant van de deur. Ik hurk voor haar neer en wrijf door haar haren. Ze is nog steeds even mooi, dat zal ze altijd blijven.

Ik druk een kus op haar voorhoofd, sta op en maak me klaar om te gaan slapen. Haar zwakke stem klinkt door het huis heen en ik loop naar haar toe.

"Wat is er?" Vraag ik en ik ga naast haar zitten als ze ook rechtop zit.

"Ik kan niet slapen, mijn buik doet zo veel pijn." kreunt ze en ik neem haar in mijn armen.

"Het komt wel goed." Fluister ik haar in en ik wrijf over haar hoofd. "Heb je alleen buikpijn?"

Ze knikt en ik leg mijn hand over haar buik heen. Ik kus haar voorhoofd een paar keer achter elkaar en ze zucht.

"Al wat beter?" Vraag ik en ze knikt. "Moet je niet wat eten? Misschien doet het daarom wel zo veel pijn?"

Ze schudt haar hoofd. "Zoals ik daarnet zei, ik heb op het werk wat gegeten."

Ik knik maar, om een ruzie te voorkomen maar eigenlijk ben ik het er niet mee eens.

"Een pilletje om de buikpijn te stillen?" Ze knikt langzaam en ik loop naar de badkamer voor een pilletje. Als ik weer terug kom, zie ik haar naar haar glas water staren. Ik geef haar haar pilletje, wat ze makkelijk doorslikt. Ze is eraan gewend geraakt.

"Ga je ook slapen?" Vraagt ze en ik knik als ik naast haar ga liggen. Dit is het enige moment dat ze nog met me knuffelt, als we gaan slapen. De rest van de tijd geeft ze me soms een kusje, maar dat is het dan ook wel.

"Weltruste babe." fluister ik.

"Truste Ni." fluistert ze terug.

✼~✼~✼~✼

De volgende dag haal ik haar opnieuw op bij haar werk. Ze ziet er weer moe uit en ik weet al dat het vandaag precies hetzelfde gaat als gister. Ze gaat niks eten, alleen slapen. Ik klem mijn vingers in mijn haar en denk meteen aan een paar maanden geleden. Hoe ze in mijn haar kneep..

Zoals gister loopt ze naar boven toe en ik pak alweer haar pols. "Wil je niet weer eens bij mij zijn?" Vraag ik zachtjes en ze kijkt op me neer.

"Ik ben zo moe."

"Weet ik." zucht ik en ik laat haar pols los. Ze bijt nog even op haar lip en kijkt me aan, maar ik loop al naar de keuken en maak een boterham voor mezelf, net als gister. Ik mis het hoe ze altijd met me omging, hoe ze me liet weten hoe veel ze van me hield. Het vlammetje wat altijd onze liefde voor elkaar was, is gedoofd. Het is uit, gestopt met branden. Zo voelt het. De laatste keer dat ze me heeft vertelt dat ze van me houdt, was 1 week geleden.

Volgens mij houdt ze niet meer van me. Ik veeg met de rug van mijn hand over mijn wangen en haal mijn neus op. We wonen in hetzelfde huis en knuffelen als we gaan slapen, maar dat was het ook wel. Mijn verdriet wordt steeds groter. Ik wil haar knuffelen en kussen, maar dat snapt ze niet. Mijn ogen sluiten zich en ik snik zachtjes. Een relatie is moeilijk, maar dit is verschrikkelijk. Ze draagt ons kindje bij zich en ik kan er niet bij zijn. Gewoon omdat ik het niet durf. Ik durf niet eerlijk tegen haar te zijn.

2 armen gaan voorzichtig om mijn middel heen en ik herken de manier van aanraken. "Niet huilen Ni." fluistert Jaylin zachtjes en ze wrijft over mijn rug heen.

"Hoe?" Mompel ik en ik leg mijn hoofd in mijn handen. Haar hoofd raakt mijn rug en ik voel mijn shirt nat worden, niet van mijn tranen maar van die van haar. "Je houdt niet meer van me."

"Wie zegt dat?" Zegt ze zachtjes, haar stem kan niet harder. Ze is zelf ook ontroerd.

"Niemand, ik voel het aan je. Onze dagen zijn niet meer samen. Ik denk elke minuut aan je, maar niet positief. Ik denk eraan of je wel van me houdt, we zijn alleen bij elkaar als we slapen, verder niet. Je voelt niet meer als mijn vriendin." snik ik zachtjes en ik schud mijn hoofd in mijn handen.

"Niall." fluistert ze en ik draai me om naar haar. Haar ogen zijn ook rood en haar onderlip trilt. "Ik.." begint ze maar ze komt niet verder.

"Hou je nog van me?" Vraag ik.

"Tuurlijk Niall. We leven gewoon langs elkaar."

"Maar waarom?" Vraag ik ongelovig. "We hadden het perfecte leven en nu ineens?"

Ze haalt haar schouders op uit onmacht. "Ik weet het niet."

"Wil je nog wel met me zijn?" Haar ogen kruisen zich met die van mij, ze legt haar armen in mijn nek en drukt dan voorzichtig haar lippen op die van mij. Deze kus is anders. Zo heeft ze me heel de week niet meer gekust. Het waren elke keer kusjes van minder dan een seconde. Maar nu..

Zachtjes streelt haar tong die van mij en kriebelt ze aan de onderkant van mijn haren. Ik leg mijn handen op haar heupen en trek haar tegen me aan. Dit miste ik zo erg.

Het is niet een zoen waar we ruw doen, het is juist rustig en zachtjes. Ik krijg ook niet de neiging om haar ruwer te zoenen. Dit is fijn en dat wil ik ook zo houden.

Ze trekt voorzichtig terug en kijkt me aan. "Sorry."

"Sorry?" Vraag ik en ze kijkt beschaamd naar de grond.

"Ik.. was mezelf niet. De hormonen en mn werk.. alles kwam tegelijk. Ik was zo moe altijd en ik.. ik vergat je gewoon te vertellen dat ik van je hou. Het leek mij vanzelfsprekend. Maar ik was vergeten hoe erg onzeker je bent." Ze zucht en kijk op naar me, een frons in haar wenkbrauwen. "Sorry dat ik het zo ver heb laten komen."

"Ik heb alleen 1 vraag, hoe wil je met mij samen leven? Ik dacht namelijk dat dit was hoe je het wilde.." ze schudt hard haar hoofd.

"Nee, duidelijk niet. Ik wil zoals het vroeger was, in de Malediven. Ik.. ik hou van je. Echt, met heel mijn hart."

Ik trek haar mijn armen in en leg mijn hoofd op haar schouder. "Ik hou ook van jou." fluister ik. "Echt." Ze knikt en knijpt even haar handen tot vuisten. "Morgen nemen we een dag vrij." zeg ik vastbesloten en meteen kijkt ze op.

"Maar.." ik schud mijn hoofd en sluit haar opnieuw in mijn armen.

"Gewoon een dagje jij en ik, zoals altijd." Ze zucht even, maar knikt dan. "Dan kan je ook bij slapen, je bent nog zo moe."

Ze knikt. "Weet je wat? We kunnen ook uitslapen en dan voor babyspulletjes gaan kijken?" Glimlacht ze vrolijk en ze gaat met haar nagels over mijn rug heen.

"Dan kunnen we de dagen daarna, in het weekend, gaan verven." ze knikt snel en haar ogen twinkelen.

"Maar is het niet een beetje raar als we een kinderkamer gaan maken terwijl onze ouders er niks vanaf weten?" Vraagt ze zacht en ze fronst.

"Hm.. ja, misschien wel.. maar het is ook een goede manier om ze het te vertellen, gewoon de babykamer laten zien." ze knikt even. "Of wil je dat je vader mee kan helpen met klussen?"

"Alleen lukt het ons niet denk ik.. mar we kunnen altijd nog Eva en Louis vragen. Jouw plan van die verrassing was leuk." glimlacht ze en ze pakt allebei mijn handen. Ik knik even en glimlach dan.

"Doen we dat. Ik bel eerst naar mijn baas dat ik morgen niet kom, moet ik bij jou gewoon zeggen dat je heel erg veel buikpijn hebt?" Ze knikt en hand in hand lopen we naar de woonkamer, waar ik mijn telefoon pak. Ik vind het fijn dat ze meteen weer zo klef is met me. Soms heb ik dat gewoon nodig en dat is nu.