Forever in love N.H.

Part 12

Niall Point Of View ✼

De volgende dag sta ik op dezelfde tijd weer in haar kamer. "Hey Jaylin." zeg ik zacht en ze glimlacht eventjes.

"Hey." zegt ze dan terug.

"Gaat het goed?" Vraag ik als ik op de stoel naast haar bed ga zitten.

"Ja, steeds beter." gelukkig.

"Goedzo, zullen we dan maar beginnen?" Ze knikt en hangt haar benen over de rand van het bed. Ik rek haar spieren eerst op, help haar weer met staan en ze houdt zich vast aan me. "Okay, je voeten naast elkaar." ze zet haar voeten naast elkaar, precies zoals ik had gevraagd. "Voelt het beter?"

"Niet echt verschil." ik knik en herhaal telkens in mijn hoofd hoe ik haar moet helpen.

"Kun je je rug recht maken?" Ze kijkt op naar me en gaat dan recht staan, wat haar duidelijk veel moeite kost. "En nu je ene voet optillen."

Ze knikt en tilt even haar ene voet op, maar zet hem snel weer terug.

"Beter als gister." ze knikt en glimlacht breed.

"Nu nog je andere voet." haar ander voet komt ook voor een paar seconden van de grond en ik zet haar daarna op het bed. "Ik ben trots op je."

Ze glimlacht trots en haar ogen twinkelen. "Bedankt dat je me wilt helpen."

"Geen dank. Ik doe het graag." mompel ik en ik krijg het even moeilijk, ze weet gewoon niet meer wie ik ben, wat we samen deden.

"Hoe gaat het met de rest van je herstel?" Vraag ik als ik een stoel pak.

"Goed, ik ga sneller vooruit dan ze hadden verwacht. Gelukkig maar. Ik wil weg uit dit verschrikkelijke ziekenhuis. Het eten is verschrikkelijk, nouja, dat van de kantine niet, maar dat krijg ik ook nooit. Ik krijg het vieze eten. En dit bed, het ligt niet lekker." zo ratelt ze nog een paar minuutjes door en ik glimlach, de eerste keer sinds ze wakker is dat ik haar geratel weer hoor. Het is echt iets wat bij haar hoort en ik heb het gemist.

"Dus de grootste problemen zijn het eten en de piepjes?" Ze knikt en zucht.

"Gelukkig komen er wel vaak mensen langs, de meeste ken ik niet maar okay." ze mompelt het laatste en zucht dan weer.

"Ken je al je vrienden ook niet meer?"

"Een paar maar, maar die heeft me foto's laten zien en toen kwam alles wel een beetje terug." ik knik, foto's dus.. "De meeste vrienden van me, hebben allemaal een relatie." zegt ze dan zachtjes en ze kijkt naar mij. "Heb jij een relatie?" Vraagt ze, waarom moet ze altijd nieuwsgierig zijn?

"Ja." zeg ik dan zonder eroverna te denken, maar nu ik dat doe kan ik mezelf wel voor mn kop slaan.

"Ow." zeg ze dan makkelijk terug. "Wie is het?"

"Kunnen we het daar alsjeblieft niet over hebben?" Mompel ik en ik kijk van haar weg. Wat moet ik dan doen? Haar doodleuk vertellen dat zij het is? Denk het van niet.

"Okay.. heb je huisdieren?" Vraagt ze en ik schud grinnikend mijn hoofd.

"Nee sorry, geen huisdieren."

✼~✼~✼~✼

Gelukkig voor Jaylin en dus ook tegelijk voor mij, mocht ze al na een maandje het ziekenhuis uit. Ik heb haar elke dag geholpen, nadat ik van mijn werk afkwam. Er is verbetering, maar we moeten nog zo hard werken willen we het weer normaal krijgen.

Rolstoel rijden helpt voor haar armen, om die ook sterk te houden. Haar benen trainen we samen, tot ze zelf langere afstanden kan lopen. Toen ze uit het ziekenhuis kwam, kon ze al stappen zetten door haar rolstoel vast te houden, maar vandaag gaan we wat verder.