Forever in love N.H.

Part 39

Niall Point Of View ✼

Ze knijpt in mijn hand en bijt op de nagels van de andere, alleen maar omdat ze zenuwachtig is. Ik snap haar super goed, maar ze hoeft niet zo zenuwachtig te zijn.

"I am right here princess." Fluister ik en ik trek haar tegen me aan. Ze knikt even en ik wrijf over haar hoofd. De afgelopen paar weken in de zwangerschap zijn snel gegaan, het is vanaf de buitenkant niet te zien maar ik merk het aan haar wel. Ze is nóg emotioneler en sneller moe maar gelukkig gaat het over. Er is 1 ding verbetert, ze geeft niet meer zo veel over en toen ik het opmerkte en tegen Jaylin zei, vertelde ze dat het klopte. Ze had thuis opgezocht hoe het gaat met een zwangerschap.

Net als 4 weken geleden, worden we weer opgeroepen door dezelfde dokter. Jaylin krijgt haar plek gewezen, liggend op het bed. Ik ga naast het bed zitten en pak haar hand.

"Okay, 4 weken verder." glimlacht de dokter en Jaylin kijkt even naar mij, wat me een kneepje in haar hand laat geven, om haar gerust te stellen. "Vandaag kunnen we jullie baby zien."

Ik glimlach breed en kijk Jaylin aan, die zelf ook breed glimlacht. Ik kijk toe hoe er een soort gel op haar buik word gesmeerd en dan naar het beeldscherm, waar een donker beeld te zien is. Soms komen er wat witte spikkeltjes, maar verder niks.

"Kijk eens aan." zegt de dokter als er wat meer te zien is en ze kijkt even van de monitor naar ons en weer terug. "Het is nog heel erg klein, maar hier zit het." zegt ze en ze wijst een wit puntje aan op de monitor.

Jaylin en ik kijken er allebei met een open mond aan, voordat ik naar haar buik kijk, dat dingetje waar ze het mee voelt zit toch echt tegen haar buik aan. Dan kijk ik naar Jaylin, waar de gelukstranen in haar ogen staan. Ik glimlach breed en druk even mijn voorhoofd tegen dat van haar.

"Ons kindje." fluistert ze en ik knik als ik snel een kus op haar lippen druk en dan naar de monitor kijk. Ik ga dichter naar haar toe zitten en wrijf even over haar hoofd heen.

"Kan je al zien of het een jongen of een meisje is?" Vraag ik en de dokter schudt haar hoofd.

"Het staat al wel vast, maar het is nog zo klein dat we het niet kunnen zien." zegt ze en ik knik een beetje.

"Het is sowieso een jongetje." glimlach ik en ik kijk Jaylin aan, ze rolt haar ogen en kijkt naar het schermpje.

"We kunnen wel de hartslag horen." zegt de dokter en ze kijkt ons allebei aan. Jaylin wordt meteen al weer emotioneel en ik wrijf even over haar wangen.

"Heel graag." zeg ik dan als vertaling van haar tranen. Er worden allerlei apparaturen tevoorschijn gehaald en na een tijdje zitten we heel aandachtig te luisteren. Het is heel erg onduidelijk, maar ik hoor het wel. De eerste keer de hartslag van ons eigen babytje, dat doet mijn toch ook wel wat.

Ik kijk Jaylin aan en ze keek me al aan, haar ogen zijn een beetje rood en ze haalt haar neus op.

"Zo mooi." fluistert ze en ik knik als ik haar knuffel.

"Ik hou van je." fluister ik ook en ik druk een kus op haar wang.

"Ik ook van jou." fluistert ze terug, voordat ze weer terug gaat liggen. Ik kriebel over haar arm heen en kijk naar de dokter die allerlei dingen vertelt over het verloop.

Na een half uurtje, staan we buiten. Een vrolijk gevoel zit in mijn lichaam en het gaat er de rest van de dag ook niet meer uit. Ik ben zo gelukkig nu, dat alles goed is. De eerste keer de hartslag was zo speciaal, een bevestiging dat het er echt zit en het leeft, groeit.

"Ik ben zo blij dat ik dit met jou mag meemaken." fluistert ze als we opnieuw thuis zijn en ze gaat even met haar handen over mijn shirtje, om het glad te strijken.