smeraldo | yoonmin

❃chaos in union building

İki kişi yeni bölüm istemişti, sonunda tamamlayıp geldim! Çok fazla özledim seni çiçeğim. 

Bu bölümde karakter gelişimini ele aldım biraz, duygu durumumdan dolayı karışık bir bölüm oldu, beni nereye götürürse satırlarım öylece yazdım. 

Yorumlar çok azaldı, onlar sayesinde motive olduğumu bilmeni istiyorum, beklemedeyim 🌼

xx

Karanlık son zamanlarda en çok maruz kaldığım şeydi.

Gerek eğitim sürecimde gerekse Yoongi'nin kalbinin içinde.

Nefes nefese dizlerimdeki son güçle odaklanmaya çalıştım. Odaklanmazsam yine av olacaktım, son bir saattir eğitimi tamamlayamadığım için güçten düşmüştüm. Diğer stajyerlerin eğitim programına katılalı iki haftayı geçiyordu ve ben gittikçe daha donanımlı bir birlik üyesi olmaya başlamıştım. Hırsımı kontrol etmekten tutup her türlü duygu kontrolüne kadar ayrı ayrı eğitim dalları arasında sürükleniyordum. Bedenim yorgun olsa da zihnim hiç olmadığı kadar dinçti.

Bağlı gözlerim ile burnuma hafiften ulaşan kokuyla yine Smeraldo benimle oynamaya başlamıştı. Sinirlerim geriliyordu, gerginlik hata yapma olasılığımı daha da olası kılıyordu. Burnuma dolan Frezya kokusunu takip ettim karanlığın içinde, birden koku kayboldu. Sinirle derin bir nefes aldım ve yumruk yaptığım ellerimi gerginlikle sıktım. Bir iki metre ilerimden duyduğum kısa metalik sesle aniden sağa meyil ettim, reflekslerimi ölçmek isteyen adam oyuncak ediyordu beni. Birden sol tarafımdan gelen darbeyi engelledim, en küçük ses ve hareket için avcı kesilmiştim. Gözlerimin üstündeki bez bir duyumu körleştirip dakikalarca diğerleri üzerinde beni ustalaştırmıştı.

Kaçtığım için eğlenmiş olduğu belli olan Yoongi'nin kıkırtısı sol tarafımdan geliyordu ama sol taraftan atak yapacağını düşünerek az dayak yememiştim, çok sessiz ve refleksleri gelişmiş olan biriydi. Düşündüğüm gibi sağ tarafımdan değil de tam önümden saldırmıştı, son bir kez daha yumruğundan kaçsam da taktığı çelmeyle defalarca kere düştüğüm gibi yeniden düşmüştüm. Yoongi'nin dizindeki kalıcı yara izlerini şimdi daha iyi anlıyordum.

"Frezya, bu kadar mısın?" Üstümde manipüle gücünü son demlerine kadar kullanıyordu, bunun oldukça farkındaydım ve kanıma işler gibi keskin ses tonu kafamın içinde yankılandı. Küçümseyen sesi beni sinirlendirdi ama henüz istediğini vermeyecektim. Çevik hareketlerle düştüğüm yerden kalktım ve terden üstüme yapışmış tişörtümü çıkardım. Bu sefer arka tarafımdan bir ıslık duyduğum zaman bu kadar sessiz ve ani yer değiştirmesi dişlerimi birbirine bastırmama neden oldu. Yerini belli etmese asla nerede olduğunu anlayamıyordum, arkamdan duyduğum sesten sonra dikkatle dinlediğim halde ne bir rüzgar ne bir adım sesi duydum. 

Elimde terden sırılsıklam olan tişörtü sol tarafıma savurup bir şeye çarpıp çarpmadığını dinledim. Bir şeye çarpmadığını duyunca aniden sağ tarafıma atak yapmam sonucunda rüzgarını hissedebilmiştim, yakalayacağımı düşünüp yumruğumu savururken birden dizlerimin arkasına inen darbeyle yine dizlerimin üstüne yığıldım. "Senin gözlerin açık! Benimki değil lanet olsun!" Sinirli bir haykırış bıraktıktan sonra yerden destek aldığım elimin tırnaklarını sinirimi bastırmak için zemine geçirdim. O an gözlerimdeki bez çekilip alındı, Zaten sıkı sıkı kapattığım gözlerimi açsam da ortam zifiri karanlıktı. Hiçbir şey göremiyordum, kapkara bir perde çekilmişti gözlerimin önüne sanki.

Başından beri Yoongi de beni görmüyor demekti bu. Peki nasıl başarıyordu bütün bunları yapmayı? Nefeslerini ensemde hissettiğim an birden titreyip yutkundum. İşte şimdi hissediyordum varlığını, buna o izin vermişti. Yerden bir defa daha kalkarken alnımdaki teri sildim. "Frezya, buradayım." Kıkırtılar arasındaki sesi çok rahat arkamda duyabiliyordum ama buna düşmeyeceğimi artık o da biliyordu. "Ups, Frezya yoksa orada değil miydim?" Sağ tarafımdan gelen sesin kaynağı aralıklı olarak değişirken kafayı yemek üzereydim ama en emin olduğum şey Smeraldo'nun eğitimi psikolojiye oynuyordu. Fiziksel güç bir yere kadar işe yarıyordu. Sinirimi ve hırsımı, sabrımı ve akıl sağlığımı terazide iki ayrı kefeye koyup beni sınayarak izliyordu.