Upon the Sunset (RPW SERIES 01)

Epilogue

NAKA-TAYO ako ngayon sa tapat ng isang puntod habang naka-tingala sa maaliwalas na langit. Marahan kong pinikit ang dalawang mata ng maramdaman ang masarap na simoy ng hangin na malayang sina-sayaw ang mahaba kong buhok

Ten years had passed pero hindi ko pa rin matanggap na iniwan niya kami ng ganon nalang. Mas masakit sa part ko kasi hindi man lang kami nabigyan ng pagkakataon na makasama pa ang isat-isa. I already missed the way i annoyed him. The way he screamed my name in frustrations and the way his brows meet because of annoyance

Gusto kong isipin na panaginip lang ang lahat ng nangyare para iwasan yung kakaibang sakit na nararamdaman ko. Hindi kagaya ng iba konti lang yung masasayang memories ko na kasama siya kasi madalas nga siya'ng mag-sungit kaya madalas din akong na-iirita sa kanya

I also missed his smile na siya'ng nakakapag pa-ngiti sa aming lahat dahil bihira nga lang niya'ng gawin yun. Mapait akong ngumiti bago umupo sa damohan at inalis ang mga tuyong dahon na suma-sagabal sa lapida nito

"Giving him a proper visit?" umupo siya sa tabi ko at nilagay ang bulaklak na dala nito sa gilid ng puntod

"Anong ginagawa mo dito Yros" tanong ko rito at si-nindihan ang dalawang kandila na dala ko kanina

"Visiting him i guess? And guarding you at the same time. That's what Kiro wants" sagot nito kaya hindi na ako umimik at pinagmasdan ang paligid. Alas tres palang ng hapon at walang masyadong tao ang duma-dalaw dito ngayon

May ilang ibon na nag-li-liparan sa paligid kaya napako roon ang tingin ko

"He maybe that strict pero i saw that he loved you" komento ni Yros habang pinag-la-laruan ang isang piraso ng bulaklak na hawak nito

"You don't have to tell me" sagot ko naman at kaswal na tumingin sa lapida na nasa harap ko

"Madalas niya kong sungitan but i never doubt his love for me" marahan itong umakbay sakin as he lay my head on his shoulder

"You don't have to act-tough Gyiang, I'm here you can lay on me"

"If Kiro see's this he's going to skin you alive" pan-takot ko pero tanging malakas na halakhak lang ang sinagot niya sakin. In ten years the bond of our friendship gets stronger. We always have each other's back whenever one of us is in trouble

Ilang segundo kaming natahimik at tanging huni ng mga ibon ang nag-silbing ingay sa paligid. Palihim akong napa-ngiti ng maalala yung araw kung saan unang nag open-up si Kiro about sa pamilya niya. We even fought at each other kasi akala ko nagha-harutan yung dalawang ibon na mag ina pala. How shame of me

"I think we should go. Nag-aantay na sila satin" Aya ni Yros at nauna ng tumayo. He offered his hand para tulungan ako

"Get your f*cking hands off my wife dimwit" pareho kaming napa-lingon sa lalaking naka-sandal sa pinto ng black sedan nito. Nasa bulsa ang dalawang kamay niya and he's wearing his shades again but his brows is showing his annoyance

Nag-kibit balikat lang ako bago tumayo at pinag-pagan ang sarili ko bago kami tuluyang lumapit sa kanya

"Chill cuz. I don't have any intention on stealing your Allegre" saad ni Yros with his weird hand gestures

"Pft calm down kuting, baka multohin ka ni lolo segi ka" he tsked before he removes his glasses. Bakas sa mga mata nito ang inis so i tried to pulled  myself from laughing. 10 years and still he hasn't changed. Masungit at seloso pa rin siya hangang ngayon

"Alright! Umuwi na tayo" saad ni Yros at mabilis na pumasok sa kotse akmang ha-harangin ito ni Kiro pero mabilis siya'ng naka pasok

"Uuwi na kami. So step out of the car Lavezares or i'll kick your butt off" anito at hinila ang pinto ng kotse para mas lumaki ang bukas niyon