Tam 5 gün oldu, ailesi de, bende, IU' da bekliyorduk. Doktorlar, durumunun stabil olduğunu söylüyordu.. "Durumu stabil, bekleyeceğiz." Bu cümleyi duymaktan bıkmıştık. Günlerdir, hastanedeydim ve en sonunda kardeşim hastaneye geldi yine, seni eve götürücem diye, kolumdan tutup çekiştirmeye başladı. Gidemem diye yalvardım, kabul etmedi. Artık, gücüm kalmamıştı. Hoseok da hastanedeydi, " ben buradayım, git Jimin, birşey olursa haber veririm" dedi, mecbur kabul ettim.
Eve varınca annemin ısrarı ile zorlada olsa birkaç lokma yiyebildim. Sonra, ılık bir duş aldıktan sonra, uyumaya çalıştım. Biliyorum uyanacaktı, karşısına bu halde çıkamazdım.
Yeşilin her tonuna ev sahipliği yapan bir ormanın içerisindeydim. Ortada çok güzel bir göl vardı. Neredeyim bilmiyordum, neden buradayım bilmiyordum. Sonra gölün üzerinde bir yansıma gördüm, canımın en içi, gölün karşısından bana bakıyor, gülümsüyordu. "Yoongi" diye seslendim, umursamadı, Yoongi, yalvarırım gitme, gitme diye bağırmaya başladım. Sonra, her yer alev almaya başladı. Duymuyordu beni, Yoongi diye, bağırmaya başladım. Alevler büyüyordu, alevler arasında kayboldu, aşık olduğum beden. Sonra, "hyung, uyan hyung." kardeşim beni uyandırmaya çalışıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtığımda, annem, babam ve kardeşim yanıbaşımdaydı. O nasıl dedim, kardeşime, " aynı hyung" dedi. Ona gitmek istiyorum anne dedim. "Olmaz" dedi babam. "Ne olur beni ona götürün. Boğuluyorum, nefes alamıyorum, yalvarırım, ölüyorum yardım edin." dedim. Annem ağlamaya başladı, kardeşime onu götür oğlum dedi.
Hastaneye varır varmaz, yoğun bakım servisine koştum. Kimse ortada yoktu. Noluyordu anlamıyordum, içimi büyük bir korku sardı. Sonra, bir hemşire gördüm. Hemen, Yoongi' yi sormak istedim ama, duyacağım cevaptan korkuyordum, soramadım. Jk, sordu, duymak istemiyordum. " Normal odaya alındı ama hala uyutuluyor." dedi hemşire. Durumu iyiye gidiyordu, mutluluktan havalara uçacaktım.
Hemen, odasını sordum hemşireye, "102 nolu oda" hemen odayı bulmak için koştum. Jin hyungu gördüm. Hyung, diye seslenip yanına koştum. Hyung, o, normal odaya alınmış, onu görmeme izin verin nolur. Jin hyung, kolumdan tuttu ve " IU burada sessiz ol. Henüz uyanmadı. Uyanınca ilk annem ve babam görecek, sonra da IU. Onlar gidince ben içeri girmeni sağlarım."
Peki hyung, dedim ve beklemeye başladım. "Uyandı, biriniz görebilir." dedi hemşire. Biliyordum, kendine gelmişti meleğim. Annesi, babası ve IU, sırayla odasına girdi. Çıktıklarında, Jin hyung, onları eve gönderdi. IU' da gülümseyen bir yüzle ayrıldı, hastaneden. Onlar gider gitmez, odasına girmek için, kapının kulpunu tuttum. O anda, Jin hyung, uyanınca gidersin yanına diyip, durdurdu beni.
Hyung, yalvarırım, izin ver, uyanmasını odasında bekleyeyim, dedim. Sonunda, kabul etti. Hemen, girdim odaya, meleğim uyuyordu. Uyurken öyle masum, öyle güzeldi ki. Hemen bir sandalye çekip, yanına oturdum. Yastığa dağılan saçlarına dokundum, yumuşacıktı. Sonra, yanaklarına dokundum. Sonra dayanamayıp, şakağına tüy gibi hafif bir öpücük kondurdum.
Tam, doğrulacaktım ki, bileğimde bir el hissetim. Canımın en içi uyanmış bana bakıyor ve bileğimi tutuyordu.
"Jimin, üzülme artık döndüm." Ağlamaya başladım. "Çok korktum, Yoongi, bir daha güzel gözlerini açmayacaksın, bana bakmayacaksın diye çok korktum meleğim." Elini uzattı, ağlama artık diyip, gözyaşlarımı sildi, "Jimin...b-bana sarılır mısın." Sarıldım, mis kokusunu çektim içime uzun uzun. Tekrar ağlamaya başladım. "Heyy, ağlamak yok demiştik. Sen, ölümden dönen bu adamı üzmek mi istiyorsun? " hayır hayır bitanem iyiyim ben, ağlamıyorum artık." anlaştık." öyle bir gülümsedi ki. İçimde ki tüm korku, tüm endişe yok oldu. Şimdi, o da bende kahkahalar atıyorduk.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hey, sessiz olun burası hastane" diye söylenerek girdi içeri Jin hyung. Sonunda uyandın benim minik kardeşim diye ağlamaya başladı. "Of hyung, ağlamak yerine kardeşine bir sarılma ver. Bende sizi endişelendirdiğim için çok üzgünüm" diyip gözlerimin içine baktı.
