Moon Academy (Under Revision)

🌖Moon 57:Illusions

Devon Solaire

As I entered the portal,bumungad sa akin ang napakadilim na paligid.

All I can see is darkness. Hindi ko rin makita ang katawan ko o ang sarili kong kamay. I walked. Finding light somewhere.

I stopped and sighed. I can't feel any sweats nor tired. Ngayon ko lang napagtantong,hindi ako naglalakad. Dahil iniisip ko lang pala yun.

I can't find light. All I can see is darkness,empty and null.

I'm not afraid of dark,pero bakit ito ang unang nagpakita sa ilusyon? Tita Desseri said that my subconcious making my tests,this,illusions.

Hindi ko rin iniisip ang mga duda,katanungan at negatibo sa utak ko. It can't help,neither. It make feel worst. So I must think properly,as much as I'm not being affected with illusions.

I sighed one more time and look up. I cringe my forehead when I saw something...

It was like....smoke...

I followed the smoke where it comes from and stop at the small nipa hut.

I looked around. At mas lalong nagtaka nang nasa isang baryo ako. Seleno village.

Gabi. At tanging mga ingay ng mga maliliit na nilalang ang naririnig sa paligid. Ang mga bahay ay hindi ganun karangya. Lahat ay kubo lamang at simple. Maraming halaman sa kani kanilang paligid. Walang kuryente dito at tanging kandila ang ginagamit. Trees are dancing with the cold breeze of wind. Fireflies fly infront of me. Nakakamangha dahil pinalilibutan nila ako.

Napasinghap ako ng napalitan ang alitaptap ng mga nasusunog na retaso ng nipa.

I felt a very hot temperature infront of me. At mas nagulat nang makitang nasusunog na ang buong kubo. I heard a cries. May mga lunaphiles sa loob.

Akmang maglalakad ako pero hindi ko maigalaw ang paa ko. I was stuck. At kahit anong pilit ko ay hindi ako makaalis sa kinatatayuan ko.

Mas lalong lumakas ang hiyaw at iyak sa loob ng nasusunog na nipa. I heard a cry of an infant (Baby) too. I must help them,but how?

Nakita ko ang pagsilip ng dalagang lumilinga sa paligid na may hawak na sanggol.

Pareho silang umiiyak at nasusunog. She suddenly glanced at my direction na ikinagulat ko.

I can see her tears even her half face is burning. "T-tulungan mo kami!!" impit na sigaw nito sa akin.

"..........." napaawang ang labi ko ng hindi ako makapagsalita. My voice...

"Nagmamakaawa ako! Tulungan mo kami! Kahit ang anak ko lang!" impit pa nitong sigaw. I felt a pain on my chest. Awa at sisi. Dahil hindi ko sila maililigtas.

Wait-I can. I can save them!

Agad kong kinumpas ang kamay ko ngunit walang lumabas na yelo. I tried again,pero wala pa ring lumabas.

Agad akong nanlumo. I can't move my feet,my voice and magic is gone. What should I do?

"Miss!! Tulungan mo kami! Aaaaahhhh!!" mas napaawang ang labi ko ng madaganan sila ng malaking kahoy. Uminit ang mata ko at nagsimula nang mangilid ang mga luha ko.

"T-tulong....." sambit niya habang nakatingin sa akin. Mas lalong lumiyab ang apoy at mukhang tutumba na ang nipa.

"Tulong...." huling bulong nito na nakatingin parin sa akin. Mapait itong ngumiti at kasabay ng pagyakap nito sa anak niyang wala nang buhay ay siyang pag tumba ng kubo.

Everything's devastated. Para na akong nanonood ng bonfire sa harap ko.

Nanghina ang mga tuhod ko at napasalampak sa lupa. Kasabay ng pagbagsak ng masagana kong luha.

They're...gone. Hindi ko sila natulungan. I just watched them...die in the fire and do nothing...

My mind was blank. It was tragic.

"HINDIIIII!!!" agad akong napalingon sa likuran ko at sumalubong sa akin ang napakaraming lunaphiles kasama ang isang lalakeng humahangos patungo sa aking direksiyon.

Nilagpasan niya ako at napasinghap nang umiyak ito ng malakas sa harap ng nasunog na kubo.

"Ang asawa ko!! Ang anak ko!!! Hindiiiii!!!!" mas lalo akong napaluha ng maramdaman ang sakit at hinagpis nito. Sinasabunutan nito ang sarili habang umiiyak.

"Hindi ko sana sila iniwan!!!! Devy!!!" napaawang ang labi ko ng marinig ang pangalang tinatawag ng iba sa akin

"Devy....." paos na bulong ko habang
lumuluha. Nagulat ako ng nanlilisik na tumingin sa akin ang lalaking nagluluksa. Tumayo ito sa pagkakaluhod at marahas akong pinatayo.

"Ikaw!! Ikaw ang may kasalanan ng lahat ng ito!! Nasaksihan mo ang pangyayari ngunit wala kang ginawa!!! Ikaw ang pumatay sa asawa't anak ko!! Ikaw!!" malakas at galit na sigaw nito sa akin. Ramdam ko ang mahigpit na hawak nito sa braso ko.

Agad akong umiling. "I...I...Ililigtas ko naman sila! Pero hindi ko maigalaw ang mga paa ko! Hindi ko rin magamit ang mahika ko! Nawala rin ang boses ko! Gusto ko silang iligtas!" pilit na pagpapaliwanag ko habang umiiyak. Mas nagtiim ang bagang nito.

"Sinungaling!! Nakita ko! Nakita ko kung pano mo nakita ang usok! Pero hindi mo sinuri dahil kampante ka! Isa kang duwag! Pabaya! Mamamatay tao!" natulala ako sa sinigaw niya mula sa mukha ko. Mas rumagsa ang mga luha ko at ramdam ko ang matinding sakit sa puso ko na parang sinaksak ng salita niya.

"Hindi....hindi ko-"

*PAK!

Parang nabingi ako sa sampal niya na ikinatabingi ng mukha ko.

"Huwag ka nang magsinungaling!! Ang sabihin mo,takot ka lang! Natatakot kang mamatay! Makasarili ka!" galit na sigaw nito sa akin. Marahas kong binawi ang braso ko at kinalma ang sarili. I wiped all my tears. He just stepped my ego,and I can't take it anymore. It's killing me!

"Tama ka.. Takot ako! Takot akong mamatay! Sorry ha?! Hindi kasi ako bayani para iligtas ang buhay ng mag ina mo at isakripisyo ang buhay ko kase kahit alam kong mailalabas ko sila,hindi rin sila mabubuhay pa.Nakita mo din naman pala,diba? Then why don't you saved them instead of watching us?" sagot ko rito na ikinatahimik niya.

"So,stop saying useless words from me. Kung duwag ako,mas duwag ka." matapang kong sambit. And then,everything became blurry in my eyes and everything became dark again. I am back again from the darkness. Napasalampak ako sa panghihina. I passed the first trial,it really hurts. His words mark my brain and heart with pain. I'm just ending up crying.. So st-pid...

Follow. Vote. Comment. Share. 🙂🔪