I Became The Childhood Friend of the Obsessive Second Male Lead [NOVEL ÇEVİRİ]

31.bölüm

Şaşırtıcı bir şekilde, sadece dairelerle doluydu ve en üstte bile 'Harika!' değerlendirmesi kaldı.

"H-hiçbir yolu yok!"

Noel, Rieta'ya ve test kağıdına baktı ve bağırdı.

"Bu çok kötü. Çok çalıştım."

"O zaman neden ofise gitmiyorsun?"

"Bu..."

Rieta, test soruları olarak sunulan "Vazo", "Portre" ve "Resim " i işaret etti.

Bu kelimeyi öğrenmek için Dük'e verdiği zararı göz önünde bulundurarak, ona bu test kağıdını gösteremediği için çok üzgündü.

"Merak etme. Babam birini cezalandırdıktan sonra bir konu hakkında iki kez konuşmaz."

Noel, Rieta'yı teselli etmek için konuyu gündeme getirdi.

Ama sözleri hiç inandırıcı değildi.

"...neden kaçarken bunu söylüyorsun?"

"R-kaçın! Sence böyle bir şey bir beyefendiye ve bir dahiye yakışır mı?"

Israr etti, ama geri çekilmeye devam etti.

Rieta güldü ve Dük'ün ofisinin kapısını çaldı.

Neyse ki Dük, test kağıdına baktığında önceki olaydan bahsetmedi.

Tam tersine, "Çok çalıştın" diyerek onu övdü bile.

"O zaman, senin koruyucun olarak imzalayacağım."

Aslında 'koruyucu' yazan kutuya güzel bir imza verdi.

Nedense mutlu görünüyordu.

'Yanılıyor muyum...?'

Rieta test kağıdıyla çıktığında, daha önce kaçan Noel geri dönmüş ve onu bekliyordu.

Yine de,

"Noel?"

Belki de içindeki durumu gizlice dinlerken yakalandığı içindir.

Yüzü bir anda elma gibi kızardı.

"Benim için endişelendin mi?"

"H-hayır, bu kadar saçma bir şey söyleme!"

"Bundan sonra sınavlarında sana asla yardım etmeyeceğim!"

Arkasını dönüp tekrar koşmadan önce devam etti.

Rieta, mükemmel bir puana sahip olan test kağıdından Noel'e baktı ve saçlarıyla hafifçe oynadı.

"...Dük beni övdü diye kıskanıyor mu?"

Noel, Dük'ü çok seviyor gibiydi.

İzlemesi çok tatlıydı.

O gün ara öğünde, tavşan şeklinde özel olarak budanmış şirin bir elma vardı.

Sınavdan dolayı zor günler geçiren Rieta'nın başı bir anda sevindi.

Birkaç gün sonra, Rieta ve Noel'in bir süredir bekledikleri Ducal konağına bir misafir geldi.

"Ah, bu tablo..."

Kesinlikle bir ressamdı.

"Prenses ve Genç Efendi'nin yapıştırdığı efsanevi portre."

Dük tarafından desteklenen gezici bir sanatçı, zaman zaman Dük'ün istekleri üzerine ikametgahına geri döndü.

"Pekala.. Bu yeterince iyi."

Portreyi yavaşça yerinden kaldırarak hafifçe gülümsedi ve tabloyu ayrı bir stüdyoya taşıdı.

Rieta ve Noel oradaki ressamı takip ettiler.

"Uzun zaman oldu. Buraya neredeyse her gün gelirdim."

Anahtarı eski kilide sokarak neredeyse acı bir şekilde gülümsedi.

"Öyleyse şimdi nerede resim yapıyorsun?"

"Seyahat ediyorum. Daha geçen hafta Dalton'daydım prenses."

Bir tık ile kapının kilidi açıldı. Açılırken ressam sırıttı ve ikisine baktı.

"İzleyecek misin?"

"Uygun mu?"

Rieta'nın sorusuna başını salladı.

"Nasıl olsa burası Dük'ün."

Odadan yabancı bir koku yayılıyordu, belki de yağlara bulanmış geçmiş zamanların aroması. Rieta, zamanında durdurulmuş gibi görünen odaya girerek yavaşladı.

"Garip değil mi?"

Ressamın öğretmeni kalın bir perde çekti, ışık bölgeye nüfuz eden soğuğu eritti.

"Önceden bu kadar değildi ama... neyse. Her neyse, etrafına bakmaktan çekinme." Hasarlı tabloyu stüdyonun bir yanına yerleştirdi ve üzerinde çalışmaya başladı. Onu rahatsız etmemeleri gerektiğini hisseden Rieta ve Noel etrafta dolaşarak stüdyoyu teftiş ettiler. Oda kalın eskiz kağıdıyla kaplıydı ve üzerlerinde fazla renk olmamasına rağmen çizimler parlak görünüyordu. El izleriyle kaplı, varlığından asla haberdar olmadıkları isimsiz aletler vardı. Garip, eski şeyler Rieta ve Noel için çekiciydi, bu yüzden ikisi fısıldaşmayı ve bulduklarını birbirlerine göstermeyi asla bırakmadılar. Rieta aniden bir şey düşündü. "Dük'ün malikanedeki portresini gördüğümü sanmıyorum." "Belki de daha iyi bir yaştandır. Bu"

"Dük şimdi bile hala harika."

Rieta, hayalinde onu babasıyla yan yana karşılaştırdı. O kadar farklılardı ki, aynı yaşta olduklarını hayal bile edemiyordu. Aynı ırktan olduklarını düşünmek bile zordu.