I Became The Childhood Friend of the Obsessive Second Male Lead [NOVEL ÇEVİRİ]

55.bölüm

Noel onu görünce şaşıran yetişkinleri silkeleyip odasına koştu.

Kapıyı sert bir şekilde kapattıktan sonra yere yığıldı.

Neden bilmiyordu ama ağlamaya devam ediyordu.

Sıcak, tuzlu gözyaşları düştüğü yerden yarasına değdiği için tekrar ağladı. Ona büyük bir acı verdi.

Sinirlendi, utandı ve hepsinden nefret etti.

Hiçbir şey yapmayan tahta yapboz parçasını aldı, el değmeden oturdu.

Rieta'nın krallıktan kalan eşyalarından biriydi.

". . ”

Pencereye doğru yürüdü.

Ve yapboz parçasını tüm gücüyle açık pencereden dışarı fırlattı.

Küçük parça bahçede bir yere düştü.

Şimdi birbirimizi bir daha asla görmeyeceğiz.  Bu iyi.

Karanlık ve sessiz bahçeye baktı. Yüzünün çoğunu kir lekeli bir kolla kapatarak, gözlerinin kenarlarından dışarı baktı.

Rüzgar gözyaşlarını sıyırıp yüzünün soğumasına neden oldu.

". . . !”

Ancak o zaman gerçeklik duygusunu yeniden kazandı.

Gözlerinden akan yaşları hızla sildi.

Bu Rieta'nın bana ödünç verdiği bir şey.

Kalbi sıkışıyormuş gibi hissediyordu.

O ne yapmalı? Babası ona başkalarından ödünç aldığı şeylere değer vermesini söylemişti.

Rieta'nın eşyalarını kasten etrafa fırlatırken yakalanırsa, başının büyük belaya gireceğinden emindi.

Ayrıca, Rieta krallıktaki eşyalarını hazineleri olarak görüyordu.

Noel'den nefret etmeye başlayabilir.

Yine de . . .

Birden Noel tuhaf bir varsayımda bulundu.

Şeytanın kulağına fısıldadığı ve genç zihnine kazıdığı türden bir varsayımdı.

***

Düşündü. . .

Noel, Rieta'nın tüm değerli eşyalarını malikanede saklarsa ne olur?

Bu, Rieta'yı malikaneden ayrılmaya zorlar mıydı? Ya da zorlamaz mı?

Bu soruyu sürekli düşünen Noel, odasında kalan yapboz parçalarını topladı ve pencereye döndü.

En büyük parçayı kaptı ve kolunu kaldırıp fırlatmaya hazırlandı.

Dükalığın bahçesi, kimsenin bu şekilde terk edilmiş bir şey bulamayacağı kadar büyüktü.

Onu asla bulamayacaktı. Ve bu olduğunda. . .

". . ”

Tık, tık.

O sırada kapı tıklamasını duydu.

Noel başını kapıya çevirdi, kaldırdığı kolunu indirdi ve yapboz parçasını bıraktı.

"Noel."

Ses Darrell'a aitti.

Noel şu anda herkesten nefret edebilir ama Darrell'den asla.

Çünkü nazik ağabeyi Noel'in her zaman yanında olmuştu.

"Geliyorum, tamam mı?"

Sevimli soruya yanıt olarak Noel sessizce başını salladı. Sesli bir cevap vermedi.

Öyle bile olsa, sevgili kardeşi sessiz mesajı almıştı. İkisi arasındaki anlayış seviyesi buydu. Kapı hemen açıldı.

" . . Abiiiiiiiiii."

(noel seni yerim jsjdkkdd ne tatlı bi tepki yaa)

Noel'in yanaklarından bir kez daha yaşlar süzüldü. Kapıya doğru yalpalayarak bir adım attı.

Darrel hemen küçük kardeşini kucağına aldı.

Başka bir şey söylemeden küçük sırtını sıvazladı.

İki kardeşin karanlık odada yalnız kalmasından mı endişeleniyordu?

Neyse ki, ay ışığı o gece canlı bir şekilde parladı.

* * *

Noel biraz sakinleştikten sonra Darrell Noel'in yüzünü ılık suyla iyice temizledi.

Küçük, kirle kaplı yüzü, ağabeyinin nazik elleri tarafından çabucak silindi.

Bununla çenesindeki ve yanaklarındaki kesikler net bir şekilde görünür hale geliyor.

Böyle derin yaralar almak oldukça acı verici olmalı.

Darrell, dezenfektana batırılmış bir pamuklu çubukla kardeşinin yaralarını nazikçe temizledi.

Soktu, sızladı ve yaktı, Noel'in kırmızı çerçeveli gözlerinin seğirmesine neden oldu.

"Annemin hepinizin büyüdüğünü söylemesinin üzerinden yıllar geçmiş gibi görünüyor."

". . ”

"Şaka yapıyorum. Kızgın mısın?"

Noel başını salladı.

Kardeşine kızması için hiçbir sebep yoktu.

"Şimdilik sadece ilaç uygulayacağım, bu yüzden yetişkinlerden yarın bu yaraları düzgün bir şekilde tedavi etmelerini iste. Anladın mı?"

". . .Evet."

"Doğru, iyi. Bence artık üstünü değiştirmelisin."

Noel kıyafetlerine baktı.

Kir dışında, bezde yırtıklar bile vardı.

Düştüğünde kıyafetleri muhtemelen böyle olmuştu.

"Değişeceğim . . ”

"Sana yardım etmemi ister misin?"

Noel kaşlarını çattı ve başını salladı.

Çünkü artık çocuk değilim.