What If

Prologue

"Chandra Lucian Montero!!!!" my attention is immediately caught when i heard my name shouted loudly outside of the airport. Inikot ko yung paningin ko para hanapin kung san nanggaling yung sigaw and when i turn at my right side, i saw my cousins smirking at me like a demon. As if they're ready to get me and bring me to hell with them.

I walk towards them pushing my luggage cart.

"Kung sana tinutulungan nyo ko noh? hindi yung tatawa tawa lang kayo dyan, talagang inantay nyo lang ako makalapit sainyo ano?" sermon ko agad sa kanila pagkalapit ko.

"Ay kailangan mo ba ng tulong? akala kasi namin strong independent woman ka" sabay sabay naman silang natawa sa sagot sakin ni James, ang isa sa mga pinsan ko.

i just rolled my eyes at them, get my shoulder bag then pushed my cart towards James until it hits his legs.

"aray naman!" anas nito at tsaka sinumulang ilipat yung mga maleta ko papunta sa van, katulong sila Jester. Habang ako naman ay dumiretso na sa may pinto ng van, kasunod nila angel at iba ko pang mga babaeng pinsan, pati na rin ang kapatid ko na si jane.

"bakit lahat ata kayo sumama sa pagsundo sa akin?" tanong ko sa kanila habang inaantay na matapos sila james.

"wala lang, bored kami sa bahay. Tsaka isa pa minsan ka lang daw nilang makita." sagot naman sakin ni Jane, ang kapatid ko.

"Anong minsan, eh ngayon ka na nga lang namin nakita ulit ate Chandra." sabat naman ni angel.

"ohh sorry, I got caught up in my work." I sincerely answered them.

Habang nakikipag kwentuhan sa kanila ay naramdaman ko ang biglang pagbigat ng balikat ko, kaya naman napatingin ako sa may ari ng kamay na umakbay sa akin.

"Asus, caught up, caught up! sabihin mo sinusubsob mo sarili mo sa trabaho kaya hindi ka nakakapagpakita sa mga yan. Kung hindi pa ikakasal si auntie hindi ka magpapakita sa amin." saad ni James sa akin na sinang ayunan naman ng lahat.

Ghad! kakauwi ko lang mukhang sa akin nanaman nakatapat ang roleta. Kainis!

"Ngayon na nga lang ako nagpakita sainyo, ako nanaman taya dyan sa pang aalipusta nyo" I said, then roll my eyes at them.

"alam nyo ang inet, buksan nyo na kaya tong van, para nakaka alis na tayo." pagrereklamo ko sakanila.

"ay hala sino bang nagsabing aalis na tayo?" tanong sa akin ni Jester.

"bakit? andito na ko, sino pa ba inaatay natin?" takang tanong ko sa kanila.

Tinapunan lang nila ako ng mapang asar na tingin habang tatawa tawa pa ang mga walang hiya. Magsasalita na sana ako ulit nang biglang tumunog ang cellphone ni James; kaya napatingin ako sa kanya habang siya naman ay nakangisi lang na nakatingin din sa akin habang kinukuha ang cellphone niya sa bulsa at tsaka sinagot.

"Oh hello? asan ka na? ah? oh sige, andito lang kami sa right side pagkalabas mo makikita mo agad kami, ha? ah, oo, andito na, wag mo na antayin dyan nauna pa sayo tanga!" Sagot ni james sa kausap sa kabilang linya.

"sino yun?" baling na tanongm ko kay jester.

"ah si Ethan." casual na sagot niya sa akin.

Tiningnan ko sila jane at angel, mukhang nakaramdam naman sila na nanghihingi ako ng sagot.

"sabi kasi nila auntie isabay na lang din si ethan since same day lang dating nyo and ilang minutes lang pagitan kaya, ayan!" sagot ni angel sakin.

I honestly don't know how to react nung narinig ko yung pangalan nya. May pamilyar na feeling ang nangibawbaw sa puso ko. Ang tagal na noong huli ko siyang nakita. Ethan is my childhood friend, sweetheart rather or should I say my first love?

"Ate chandra! Ate chandra! Huy!"

"Ahh?" nabalik lang ako sa huwisyo ng bahagya akong tinapik ni angel.

" anong nangyari sayo? okay ka lang ba?" tanong naman ni jane.

"ah oo, pagod lang siguro" palusot ko.

"hala kanina hindi ka naman pagod ah?" nang aasar na sagot sakin ni jester.

"Eh-----

Sasagot pa sana ako kay jester kaso naputol ang sasabihin ko nang biglang sumigaw si james. Kaya naman lahat kami napatingin sa direksyon na tinitingnan niya.

"ETHAN MATTHEW ORTIZ" sigaw ni james na sinasabayan pa ng pag kaway.

"Kailangan talaga buong pangalan? annoying." inis ngunit mahinang tanong ko sakanya.

"sabihin mo, kinakabahan ka lang dyan" nakangising sagot niya sakin.

"Relax ka lang dyan pinsan, namumula ka na." he smirked at me, pats my head then walk towards ethan, who's now smiling brightly towards my cousin. Gosh, his smile is infectious.

I watched him do their bro handshake with my cousins. Grabe parang wala namang pinagbago yung mukha niya. I mean he's my age, but he looks like a 20-year-old boy who doesn't have any problem in his life. He's so fresh, ang gwapo.

"Ang gwapo ba masyado ni doc para matulala ka ng ganyan?" bulong sakin ni angel.

"ha? pinagsasabi mo dyan?" kunot noo akong humarap sa kanya kaya nakita ko sila ni jane na tawang tawa. Lalapitan ko na sana sila para kurutin pero napatigil ako nang marinig ang boses niya.

"Chandra!" I clear my throat first before i face him. But I was taken aback when I turn and see his face close to mine.

Muntik na kong ma out of balance buti na lang maagap siya at nahawakan agad yung magkabilang braso ko. Bakit naman kasi napaka lapit ng mukha niya sa mukha ko?

"Oh! Dahan dahan naman Ms. Chandra." nakangiti niyang saad sa akin habang hawak niya pa rin ako. Nakangiti ka pa dyan samantalang ako, yung puso ko parang sasabog na. What the hell!

I stand straight and slightly shrug my shoulders to let him know that I'm already fine and he can finally let go of my arms.

"ahh hello, lika na pasok na tayo sa loob ng van, mainit dito eh" sagot ko sakanya. Nakita ko pa yung pagtataka sa mukha niya bago ako tumalikod at tuluyan ng pumasok sa van.

Bahagya pa kong nagsisi sa inasal ko sa harap niya. Gosh! I don't know what to do. Ang tagal naming hindi nagkita at nag usap pero bakit ganun? Kung batiin niya ako parang wala akong kasalanan sa kanya.