What If

Part Seventeen

"I'm sorry." Tanging naisagot ko kay Ethan at umiwas ulit ng tingin sa kanya.

"Can you stop saying sorry?" inis na sagot niya sa akin. Medyo tumaas na ang boses niya na para bang napatid na ang pisi ng pasensyang kanina pa niya hinahawakan.

"Gusto kong malaman, Bakit?" he paused. Hinawakan nya ang magkabilang balikat ko at pinaharap ako sa kanya.

Agad kong naramdaman ang bilis ng tibok ng puso ko nang masalubong ang kanyang mga tingin.

"Do you know how hurt I am right now, pagkatapos kong marinig ang mga kwento mo? hindi ko alam kung maiinis ako sa huling mga sinabi mo." Mariing sabi niya sa akin. His jaw clenched when I tried to avoid his gaze but failed.

"Para akong nainsulto Chandra nang marinig sayo na baka mapagod ako? You quickly judge me. You don't even give me a chance to prove myself. Agad kang nagdesisyon na bumitaw because what? You don't want to be a burden to me? Nagdesisyon ka ng para sa akin without even asking me. Para mo akong tinaggalan ng karapatan na maging kaibigan sayo? Parang nabalewala lahat ng pinagsamahan natin." he said.

"Hindi mo ko binigyan ng pagkakataon na tulungan ka. Hindi mo ko hinayaan na magdesisyon para sa sarili ko. Kung mapapagod ba ko sayo?" he said. Frustrated.

"I'm sorry, my mind was too clouded that time, na hindi ko na magawang maging rational. I was too broken. Feeling ko walang sino man ang makakaintindi sa akin, walang makakatagal. I know, sobrang petty na dahil ayaw kitang masaktan, hindi ko nagawang lumapit sayo. I resorted to cut our ties instead of talking to you, because I wanted to protect you from me." I said. Mariin siyang napapikit. Parang kinakalma ang sarili niya. Nang magmulat siya, his expression become softer.

"Noong naging okay ka na, minsan ba sumagi sa isipan mo na kausapin ako ulit?' mahina pero seryosong tanong niya sa akin.

I sigh.

"Maraming beses. Jusko Ethan, kung alam mo lang. Ilang beses kong clinick ang chat box natin, ilang beses akong nagtry magcompose ng email." I said.

"Anong nangyari?" tanong niya.

I smiled.

"Guilt and insecurities happened. Every time I go to your profile. I saw how happy you are. Ganun din ang sinasabi nila James sa akin. Naisip ko kung kakausapin kita ulit, magugulo. Maaring nung panahong hindi na kita kinausap, nasaktan ka. Yes, naisip ko rin naman yun. I'm not a monster." I paused.

"Pero, I saw that you've moved on. Masaya ka na. You're okay without me. Kapag kinausap kita ulit it will only bring back all the pain. So, I decided to stay in my place and accepted the consequences of my decision." I smiled.

"Besides, pwede pa rin naman akong maging kaibigan sa iyo kahit nasa malayo lang ako. I can still fulfill some of my promises. Kahit di mo na alam." I smirked so his forehead creased.

"Hindi mo alam at ayoko na sanang malaman mo pa but I told myself that I'll be honest today and I'll tell everything even the tiniest thing I've done for you." I smiled. Lalo pang kumunot ang noo niya.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong niya.

"Remember before, I promise you na bibigyan kita ng regalo kapag nakatapos ka na sa medical school. At present ako sa graduation mo." I said.

"You were there?" he asked, Flustered.

Nakangiti naman akong umiling sa kanya.

"Hindi ako nakapunta nung College graduation mo but I gave you present." nahihiyang sabi ko sa kanya. Bahagyang napangiti nang maalala ang mga kagagahan ko.