What If

Epilogue

Tahimik akong nakaupo dito sa paborito naming tambayan, katabi siya. Pinipilit iproseso ang mga sinasabi niya.

"sabi ni mama, aalis kami a month after our graduation." Chandra said. I looked at her. She's looking at the lake while smiling.

Niyaya niya akong tumambay dito para lang ibalita sa akin na aalis na sila at doon na siya titira sa Laguna.

"Psst! Ang tahimik mo naman." Tanong niya sa akin.

"Anong sasabihin ko?" tanong ko sa kanya.

"Ang sungit mo naman." She pouted her lips.

I looked at her. She smiled at me then started talking how excited she is to move to that place. Her eyes glow every time she talks about the activities na gagawin daw nila pagdating nila doon. Her excitement, nang mabanggit ang magiging school niya. Nakikinig lang ako sa kanya. Hindi ako nagsasalita dahil nalulungkot ako. My best friend is leaving.

"Iiwan mo na ko." I suddenly uttered. Natigil siya sa pagsasalita at tumingin sa akin.

"So? as if naman kawalan mo ko noh! Ang dami mong kaibigan Ethan." She smiled at me.

That's true, I have a lot of friends. Pero iba din naman ang pinagsamahan naming dalawa. She's my best friend. Marami na kaming plano na magkasama, nakikita ko ang sarili ko na sabay kaming mag gogrow at magkasamang aabutin ang mga pangarap namin. Pero paano namin gagawin yun kung ngayon pa lang magkakalayo na kami.

"Akala ko ba sabay tayong mag hahigschool at magka college." tanong ko.

Ngumiti naman siya.

"Pwede pa rin naman tayong sabay ah!" sagot naman niya sa akin.

"Malayo ang laguna." Mahinang sabi ko.

She scoffed. Napatingin ako sa kanya. Nakangiti siya habang tinitingnan ako. Parang tuwang tuwa siyang nakikita akong malungkot.

"Ano ka ba, kahit naman malayo tayo sa isa't isa. Wala pa rin namang magbabago. Magkaibigan pa rin tayo. "she said.

"Promise?" marahang sabi ko. Tumawa naman siya kaya kunot noo akong tumingin sa kanya.

"Bakit?" tanong ko.

"Kasi nakakatawa ka. Para kang bata dyan. Tapos ang lungkot lungkot pa ng boses mo." Sagot niya

"Bata pa tayo." Sagot ko.

"Talaga? Eh bat sabi mo kila William, hindi na tayo bata. Hay, nakakatawa ka talaga. Kapag kaharap mo yung mga lalake mong kaibigan akala mo ka kung sinong siga tapos kapag ako para kang baby dyan." Dire diretso sabi niya.

My brow furrowed at her statement.

"Hindi na ba akong pwedeng malungkot ngayon?" tanong ko. She giggles.

"Pwede naman. Pero matagal pa naman ah, hindi pa nga graduation eh." She simply said.

My emotion immediately shifted when I realized that she's right. We still have a lot of time together. So, I smiled at her.

"Promise me, na kahit andun ka na. mag uusap pa rin tayo. Magtatawagan pa rin tayo." I said. She nodded.

" Promise. Pinky swear!" she smiled at me. She even raised her pinky finger, ginalaw galaw niya sa tapat ng mukha ko. So, I hooked it with my pinky finger. She smiled widely at me.

"Ayan! Sealed! Pag na break yan Friendship over." She said seriously.

Marahan akong natawa habang nakatingin sa favorite bench naming dalawa. Its been 2 years simula noong huling chat niya sa akin. Madalang na rin akong makatanggap ng balita sa kanya. Pagtinitingnan ko naman ang mga social media account niya halos wala namang bagong update.