Celestial Chords (Ciudad de Escalante #3)

Phase 50

Waking up every morning and remembering your death was the most challenging part of my life. I still remember your beautiful smile before you entered the operating room, and we were sure that everything would be fine after, but unfortunately, it wasn't. That last smile of yours I saw can't be replicated. It's impossible. No one else has your smile.

I remember how you taught me how to walk, play basketball, and know what I really am and accepted me wholeheartedly. Even to dance while standing on top of your feet, you showed me in that way how to stand on my own two feet. You prepare me how to lean on myself when one day, you are not around anymore.

I hate the fact that I had to lose you to become stronger. I do really hate it. It seemed like it was such a cruel death sentence for a good man like you, Papa. Sometimes, I feel you speak to me through music, and if I listen closely, I can still hear your sweet voice even if it's not you who was singing.

"Walang taon na pala Pa. Parang kahapon lang 'yon, ah? Ang bilis naman! Pero... bakit ang fresh pa rin ng sakit? Hindi na yata nagfu-function itong mga white blood cells ko. Ang tagal maghilom ng sugat na ito, Papa..."

Sinubukan kong matawa sa sariling pagbibiro habang nakatingin sa picture ni Papa. Hindi ko alam kung anong oras na ba akong nananatili rito sa columbarium. May mga kasabay ako kanina na bumibisita rin at napaaga yata ang alis dahil iniisip na may baliw dito.

People were all giving me weird looks. Minsan tatawa at maiiyak nalang kasi ako bigla. Isama pa na nagsasalita akong mag-isa dahil nakakagaan kasi ng loob. Gusto ko kasi na sigurado akong marinig ni Papa.

"Sorry, Pa, kung na-late ako. Hirap kasing isink-in ng maliit na utak ko na wala ka na. Pero huwag kang mag-alala. Hindi naman ganoon karami ang iniyak ko hindi gaya dati..." ani kong muli ang ngumiti habang nakatitig sa kanyang picture.

Actually, it's not his eighth anniversary today.

Noong isang araw pa pero ngayon lang ako nagkalakas dumalaw dahil puro pagmumukmok lang ang nagawa ko sa kwarto. Ang bigat, sobra. Bukod sa hirap din ako sa trabaho ngayon dahil pagod sa mga filming at editing, nahihiya na kasi ako sa lahat na sabihin na hindi pa rin ako okay.

Si Mama, Ate Moira, Shade at ang mga kaibigan ko lalo na sina Eera at Sena, lahat sila ay may pinagkakaabalahan at may sari-sariling problema. Alam kong nariyan sila palagi pero mas gugustuhin ko nalang muna na huwag na silang mag-abala dahil matatanda na kami pare-pareho.

We should learn to sort out things alone, save ourselves alone, and cheer ourselves in a certain situation like what I am right now. Ako lang ang makakatulong sa sarili ko sa ganitong nararamdaman kahit matagal ng wala si Papa.

Hindi pwedeng idawit ko lagi ang ibang nagiging maayos na habang ako nasa proseso pa rin ng paghilom hanggang ngayon.

"Oh, sige na, Pa. Baka hanapin na ako sa bahay. Grabe, ilang oras din pala tayong nagdadaldalan dito. Sigurado nasa labas na 'yung sundo ko," sambit ko at huminga ng malalim.

Before I went outside, I did a quick retouched in my make up. Baka mapansin ni Xandro na umiiyak na naman ako at dagdagan ko pa ang iniisip niya gayong madami siyang inaasikaso sa trabaho.

I smiled once again and uttered my goodbye to my late Papa. Kahit nailabas ko na lahat kanina noong kausap ko siya, hindi pa rin nawala ang bigat na dala-dala ko habang papalabas. Why am I being like this? But it doesn't mean that I took longer to heal than others, I failed to be okay, right?

Kailan kaya iyon? Why is time taking long to heal these wounds?

"Si Xandro?" I asked when I saw Shade came out in my boyfriend's car. Siya ang nag-drive para sunduin ako?