Celestial Chords (Ciudad de Escalante #3)

Phase 10

"What are you looking at? Umangkas ka na," naiinip na pahayag ni Alexandro. He started the engine, turning on the choke lever and manipulate a button until a blissful sound of his motorcycle cranking up.

"Pwedeng humiram ng isa? Marunong ako," I boasted and walked to the another motorcycles.

Pinagmasdan ko ang mga nakahanay na motorsiklo at pumili ng magandang kulay. Sa mga kaibigan niya ito. I knew this model. Kamukha noong kay Shade noon na nasira dahil muntik na kaming maaksidente. Naturuan niya ako at naalala ko pa naman paano.

"Mahilig ba kayo sa Power Rangers?" natatawang tanong ko at sumampa sa kulay blue at black na motorsiklo. Ang angas. Kanino kaya ito? Mukhang sa lalaking suplado kanina.

"Get off Rishan, and ride here with me. You can't borrow any of them. You don't have a license," he stated and gestured me to get on behind him.

"License? For what? You don't need a license to ride me," mapaglaro kong sabi at bumaba na para makalapit sa kanya.

He took an audible breath. He stared at me with his usual anthracite eyes that looked like a river stone glinting under the cold stream.

"I said, you. You don't have a license, not me."

Ah, okay.

After saying that, he put the smaller helmet in my head and help me to get on already. Pinatong ko ang kamay ko sa kanyang balikat para makasampa na ngunit hinawakan niya ang bewang ko at tuhod para mapigilan sa gagawing pagsakay.

"Umangkas ka ng maayos. Nakapalda ka," matigas niyang saad at ibinaba ako.

I crossed my arms. Ano bang problema sa pagsakay ko? And I'm wearing a proper length of skirt. Hindi naman ako makikitaan.

"Bakit? Paano ba dapat umangkas? Diyan ba sa harapan mo at nakasalampak ako paharap sa'yo?" natatawa ko muling tanong ngunit seryoso lamang niya akong tiningnan.

I bit the insides of my cheeks. Napanguso ako dahil sa kanyang titig na parang binabalaan ako na huwag ng makulit.

"Heto na, okay? Sasakay na ako sa pandalagang paraan," sambit ko na lang at inayos ang palda para wala na siyang masabi. Sasampa na sana ulit nang magsalita siya.

"If you want, sure. You can sit in front of me. It is much better if you lock your thighs around my waist," he uttered, pulling me towards him.

I flinched when I felt his hand on both of my waist. Mukhang bubuhatin ako para makasakay sa harapan niya. Lumayo ako kaagad dahil mukhang hindi siya nagbibiro.

"Aish! Bakit ba ang serious mo? Tara na nga," naiinis kong sabi at mabilis na sumampa sa likuran niya. Dapat magpapakasaya dahil iinom tapos siya naman parang timang na biglang ang seryoso.

"You think I can laugh while having an inappropriate thoughts from what you're saying?" he grumbled in irritation. Hindi ko aasahan na agad aandar ang motorsiklo pagkasabi niya no'n kaya napasubsob ako sa kanyang likuran.

"Shit! Dahan-dahan naman, pangalawang beses na, ah!" pagrereklamo ko at hinawakan ang dibdib na tumama. Ang sakit. Kapag ako nagkabreast cancer o cyst.

He burst out that breaks his cold tone a while ago. Anong tinatawa tawa na naman nito ngayon?

"It's soft like pudding," nang-aasar na sabi niya at ramdam ko ang nagpipigil niyang tawa dahil sa pagtaas baba ng kanyang balikat. Siguradong naramdaman niya ang dibdib ko na tumama sa kanyang likuran.

"Yeah, but it taste better than pudding," sambit ko at mabilis siyang tumingin sa akin at binalik din ang atensyon sa harapan.

"Maybe, who knows, " he shrugged.