Her Bakitlist: An Inspiration-shit Series First Novel

Paano ba nagkakaroon ng Epilogue?

Bakit may Epilogue?

Siguro kaya nagkakaroon nang Epilogue para sa pamamagitan nito ay makikita at maiintindihan nang mga readers ang kinahinatnan nang estorya.

At para din maykasama narin si prologue siguro. Charrr lang hahaha!

At paano nagkaroon nang Epilogue, dahil tapos na ang estoryang ito hahahahaha!

"Maybe"

---

Traquil's PoV

Ang ganda talaga dito sa Paris. Ibang iba sa Pilipinas, siguro dahil narin napangalagaan nang maayos ang mga magaganda at sinaunang istraktura na makikita dito na ginawang mga hotel at mga condominium, may iba pang ginawang resto at yung iba naman ay mga commercial, historical museum, at kung ano ano pa.

Paris is the place where you can see... many lovers. Some of them are kissing, some of them are hugging. Some of them are talking to each other happily.

Nakikita ko sa kanila ang pagmamahal.

Dahil malamig na ang panahon madami nanamang turista ang nagtutungo rito galing sa ibang mga bansa.

Mag iisnow narin kasi dito. At maaabutan ko yun.

Makakahawak at makakakita na ulit ako nang snow!

Konilig ako sa naisip. Kahit lonely ako dito, alam ko naman na magsasaya parin ako.

You know, maganda naman dito, peaceful, nakakatanggal nang stress.

Bukas nga ay pupunta ako sa may mga magagandang puok dito.

Pupunta nga ako bukas sa the music museum e, magnda dun! Ang alam ko nandoon ang mga oangalan nang mga sikat na singer sa mga panahon ngayon at noon pa man.

Dati pangarap ko lang na makadating dito sa Paris at magpunta sa museum na iyon pero ngayon magagawa ko na.

Naalala ko yung mga panahon na bata pa ako.

Kami nang aking matalik na kaibigan na di ko inasahan na tatraydorin ako.

Sabi ko noon sa kanya na pagpumunta ako sa Paris isasama ko siya. Sabay kaming kakanta sa music museum at bibili kami nang mga mamahaling mga damit, rarampa kami sa may daan na parang isang model at sabay na kakain nang ice cream habang nag iisnow.

Pero ngayon malabo nayun mangyari.

Kasi Niloko na niya ako.

At nagpaloko naman ako.

Sana pala naging kaibigan ko nakang talaga siya.

Para sa gayon ay kasama ko parin siya hanggang sa ngayon.

Sabay kaming naglalakad sa kalsadang ito.

Sabay tatambay sa may Eiffel Tower at manonood nang mga classic na palabas sa teatro.

Hays. Naalala ko nanaman.

Ang sakit talaga. Masakit masaktan. Masakit na ngayon ang mga pangarap na sabay naming sinambit ay mag isa ko nalang na ginagawa.

Nakakaiyak.

Nakakiyak kasi akala ko talaga matutupad yun.

Pero hanggang ngayon hindi ko parin siya nakikita.

Nung umalis siya nang walang paalam. Hindi naman sa gusto ko siyang magpaalam saakin bago siya umalis nun ha. Pero kaibigan ko siya e. Akala ko kahit papano ay may natitira parin siyang pag aalala saakin.