Yıldız Kayarken Dilek Tutulmaz

Vedalar

Eh be adam... Ne diye beni istemeye gelmiş gibi dalıyorsun eve? Evdeki diğer herkes gibi şaşkın gözlerle onu izliyordum. Böyle bir çıkışı yapmadan önce bana sorması gerekir diye düşünüyordum. Çıkıştan ziyade istemeye gelmiş gibi bir havası vardı çünkü beyefendinin...

Kurnaz gözleri annem ve babamın yüzleri arasında mekik dokuyordu. Zannımca onların nasıl insanlar olduklarını anlamaya çalışıp karmaşık aklının süzgecinden geçirmeye çalışıyordu. Öteki hamlelerini analizlerini göz önünde bulundurarak yapacaktı. "Evet siz de duydunuz, Esin bu adamla gitmiş." Uzun süren sessizlikten sonra konuşan abim olmuştu ve hiç yerinde bir söz değildi söylediği... Bu şekilde söyleyince sanki ben hiçbir derdim yokken bir adamla kaçmış gibi oluyordum fakat içinde bulunduğumuz mesele böyle bir ithamın yanından bile geçmiyordu. Evet yoluma Aksel ile devam etmiştim fakat o evin kapısını çarpıp çıkarken Aksel denilen bir adam yoktu. Onunla alakalı yazıp çizdiklerim ve bildiklerim tek kelime bir harften oluşuyordu. Bay A...

"Yalnız bu yanlış bir söylem," diyerek lafa girdiğimde direkt olarak abime bakıyordum.

Kendinden emin bir tavırla öne çıktı. "Gözlerimin gördüğü bundan ibaret Esin, bunu başka nasıl açıklayabilirsin ki? Bu adamdan bağımsız hiçbir güvencen olmadan çıkıp gittin ve bir anda gökten zembille mi indi?"

Olay tam olarak böyle olmuştu ama onlar tabii ki bunu bilmeyeceklerdi. Hikayeyi benden dinlemedikleri için kaç kişinin hakkımda ne düşüneceği umurumda değildi çünkü ben uzun zaman önce anlatmayı bırakmıştım. Şu an abime çıkışıyor olabilirdim ama diğer yanım 'anlatmıyorsun ki' diyordu. Hakkımda ne düşünürse düşünsün insan bir kere çevresindekilere kendini anlatmayı bırakınca bir daha ağzını bıçak açmıyordu.

Gözlerim beni izleyen ela gözlerle kavuştuğunda neden onunla bu yola çıktığımı daha iyi anlıyordum. Ben ona kendimi anlatma ihtiyacı duymuyordum çünkü o benim sessizliğimle daha önce hiç duymadığım bir dili konuşuyordu. Baktığım ela gözler bana güç verdi ve ondan aldığım cesaretle aileme döndüm. "Hayatımdaki adamla bu şekilde tanışmanızı istemezdim ama inanın o gece Nihal'den çıkıp gidişim biriyle kaçış değildi. Ben o yola tek çıktım ve hayatımdaki adam o yolda benimle olmaya karar verip peşimden geldi." Tüm söylediklerimin arasındaki tek doğrunun Nihal'den tek başıma çıkmış olmam olması yumru gibi oturdu boğazıma. Ne ara bu kadar kolay yalan söyleyebilen bir insan olmuştum.

Babam sıkıntılı bir ifadeyle nefes aldı. "Ayaküstü konuşulacak şeyler değil bunlar, masaya geçelim."

Aksel babamın yönlendirmesiyle masaya ilerlediğinde annemle geride kaldık ve kısa bir bakışmanın ardından kolumdan tutarak mutfağa doğru sürüklenmeme neden oldu. Evet, baya sürükledi beni.

"Kızım sen beni öldürecek misin Esin? He yavrum, konuş annem kim bu delikanlı?"

Ölüm, şu an duymak istediğim son kelimeydi ve annem bunu iyi kullanıyordu. "Anne her şey anlattığım gibi ve ben..." Gerçekliği olmayan hisler için için mi yalan söylüyordum diye bir an düşündüm. Yoksa gerçek hisleri yalan sözlerle mi süslüyordum. Tek bildiğim allayıp pulladığım bu yalanlara önce kendim inanmam gerekiyordu. Konuşmama devam etmeden önce derin bir nefes aldım. "Ben emin olmadan sizin karşınıza kimseyi çıkarmam, şu an eminim ki yapıyorum bunu."

Annelik iç güdüsü müdür adı her neyse annemi inandırmak çok zor olacaktı. "Ben kızımı bilmez miyim annem? Senin neleri sevip neleri sevmeyeceğini çok iyi bilirim ben. Bak bakayım bana, gözlerime bak." Bunu söylerken yüzüme yaklaştı. "O adama aşık olduğuna inanır mıyım?"

Annem bunu içimdeki fırtınalara kulak vermeksizin söylediğinde hafif bir esintiyi koca bir felakete çevirdi içimde. Yalanlar ve gerçekler birbirine dolandı, sarıldı, sevişti zihnimde. Bahsi geçen aşk neden duraksattı beni? Dışarıdan görünen; sesi kesilen, nefes almayı unutan bir insanken içim neden cehenneme dönmüştü? Annemin aşık olduğuna inanmam dediği adama aşık olma düşüncesi ruhumu huzurlu bir bahçeden alıp neden kurak bir çöle sürüklemişti. Aşk böyle acı mı verirdi?