MS1:Her Secret [√]

Chapter 4

Declan Hasher POV

"Kuya What do you think pag binigay koba to Kay Mommy, she will love love na ba us?"Tanong saakin Ng kambal ko nakangiti ito habang Winawagayway sa Ere Ang Isang papel.

He Wrote A letter for our mother,

Mother?

Meron ba kami nun.....

I smiled at him then patted his head, Dean my lovely twin brother, ibang iba saakin itong kambal ko, palagi parin siyang umaasa na mamahalin din kami pabalik ni mommy, imposebleng mangyari yun, she hates us even if we didn't do anything with him, If he hates us, well I hate our daddy, he's the reason why we're suffering like this.

"Kuya I'm asking you!"Matinis na Sigaw nito sa may tainga ko kaya napalayo ako dito saka napangiwi.

"Tf! Dean Hindi Naman kailangan manigaw!"Medyo pagalit kong Ani dito, ngumuso Naman ito saka lumapit saakin Binigyan Niya ako ng Isang ngiti na alam niyang hindi ko mahihindian He kissed me in my lips before He hug me tight.

"I'm sorry kuya ko, love you Don't be mad na."he said softly then smiled at me again. kahit kailan naman hindi ako nagalit sayo..... Alam kong tayong dalawa nalang Ang mag kasangga Wala tayong Ama meron tayong Ina pero Hindi Niya Tayo nakikita bilang anak Niya. She only sees us as a child of a demon Who tortures her

"Kuya What do you think nga?"Pang uulit nito pinasadahan ko ng tingin Ang papel na hawak niya kita kong medyo mahaba Ang sinulat Niya, kahit na 6 years old palang kami kaya na naming mag Sulat at mag basa Ng deretsyo, maaga kaming namulat sa pang independeng nga bagay, maaga rin kaming namulat sa katotohanang Kaming dalawa lang Ang Nag papahalaga sa isat isa. Timuruan namin Ang sarili namin sa ibat Ibang bagay. Buti nalang at kahit Wala siyang pakialam saamin pinasok Niya parin kami sa isang paaralan hinayaang mag aral.

"I'm sure she will not."I truthfully Said To him. I'm saw how his smile faded away.

"K-kuya..."

"hindi kapa ba sanay Dean? lagi niya namang tinatapon yung mga binibigay mong sulat ni hindi nga niya ito matapunan ng tingin... Dean Hindi kapa ba napapagod na umaasa, umaasa ka lang sa wala ako kasi unti unti ng napapagod, unti unti ko nang natatanggap na kahit anong kawin natin hindi niya tayo mamahalin."Unti unting nag sipatakan Ang Luha ko saka ko ri nararamdaman Ang Pag bigat Ng dibdib ko para nanaman itong pinipiga, Ang sakit kailan ba kami makakawala dito, sobrang bata palang namin pero ganito na kami pahirapan Ng tadhana. Diba dapat Ang ama namin Ang mag hirap pero bakit lahat ng mga kasamahan na ginawa niya saamin hinigiganti.

"Hindi kuya, hinding hindi ako mapapagod kung pagod kana kuya, hayaan mo ako lalaban at lalaban ako Aasa at aasa ako, mangangarap at mangangarap ako hanggang sa ito at matupad. kuya wala namang mawawala kong patuloy kalang aasa."Nakangiting Ani nito saka tinignan Ang hawak niyang papel. Binaba Niya ito sa study table niya saka kinuha ang picture na nasa Side nito.

picture iyon ni mom, malaki Ang ngiti Niya dito, kuya ito seven years ago nung ayos pa ang buhay Niya. Napatingin ako sa picture frame na nakalagay sa gitna Ng aming kwarto. Drawing ni Dean Ang nakasilid sa loob ng picture frame, ako Siya at si mommy Ang nakadrawing dun. Nakayap Siya may mommy at ako Naman ay hawak Ang kamay ni mom. Nakatingin si mom saaming dalawa Ng may ngiti sa labi.