Heels and Sneakers ✅

Chapter 7

"His fiancè." Ani ko na nagpalaki ng mga mata nilang dalawa. Napapahiyang umalis ang babae samantalang tinitigan ako ng masama ni Nathaniel guy. Tinitigan ko lang siya bago tumalikod.

Hindi pa ako nakakalayo ng may kamay na humawak sa braso ko. Tinitigan ko ito bago siya tinaasan ng kilay, "That's not exactly sweet." Ani ko patukoy sa hawak niya sa kamay ko.

'You will say no to this arrangement. I love my freedom and I don't care about you." Napataas ang kilay ko.

"The feeling is mutual but the thing is I promised my parents I'll do my best and try." Humarap ako sa kanya, "Don't you think this is the time where you can prove your dad that you're worth it? That you deserve your company? And that you can be better than that Nigel?" Ani ko sa kanya na halata namang sumampal sa kanya.

"Why do I have to marry you to prove that I'm worthy? Can't I prove it any other way?" Aniya na walang emosyon. I shrugged, "By the way I see it you do need to prove it by settling down. Your dad was right, you can't flirt your way in the business industry. This is not a game husband. It will never be, this is reality." Ani ko. Nilagyan ko ng pang-asar ang salitang husband. Iniwan ko siyang galit na galit. I didn't study psychology para sa wala. I know something in his decision later would change.

**

Hinabol ko si Nathaniel pababa. Bwisit na lalaking 'yun matampuhin talaga. Alam naman niya na hindi 'yun ang tinutukoy ko. Ayoko lang naman siyang maissue. Pero what? Minasama ni loko.

Nakita ko ang receptionist at kinausap siya, "Did you see Nathan?" Tumango naman siya at tinuro ang labas. Nagpasalamat na lang ako at agad sinundan ang asawa ko.

Asawa ko.

Parang kailan lang hindi kami magkasundo hanggang sa naging maging magkaibigan at ngayon mag-asawa na parang hindi. Ewan ko na ang gulo ng arrangement namin. Sabi nila pag matagal mo na daw kasama ang tao maiinlove ka daw. I mean, that's what happened to my friends.

"Nathaniel uranggutan!" Sigaw ko sa kanya sa parking lot ng maabutan ko siya. Hindi naman niya ako pinansin kaya nawala lahat ng playfulness ko. I get it, I crossed the border line but it's not fully my fault! Pinagsabihan ko lang siya and he took it the wrong way!

Tinakbo ko ang papalapit sa kanya. Lalaking 'to alam naman! Nahihirapan na akong huminga at bumibilis na ang heartbeat ko. Shit. Not now you stupid palpitations!

Tinakbo ko siya hanggang maabutan ko. I also feel so freaking dizzy. Kunot noo niya akong hinarap, "What do yo--shit! What the fuck! Did you fucking run?!" Sigaw niya sa akin. I nodded while still catching my breath. Nakapatong ang isang kamay ko sa balikat niya. Damn it, I'm freaking dizzy.

Naramdaman kong umangat ang paa ko mula sa sahig ng parking lot. "I told you not to drink coffee. Hindi ka lang uminom, tumakbo ka pa ng pagkalayo-layo! Alam mo ba kung gaano kalayo ang office mo dito sa parking lot?!" Asik niya sa akin. Pinikit ko lang ang mata ko.

"Fuck!" I cussed. Ang sakit ng dibdib ko, mother f!

Naramdaman kong nagpanic siya at isinakay ako sa BMW niya. "Don't sleep." Aniya. Pinabayaan ko siya at pinikit ang mata ko hanggang sa nakatulog ako.

**

"...ulo niya! Sabi ko 'wag patuloy parin." Ani ng isang boses na wari ko kay Nate. Hindi ko parin dinilat ang mata ko kahit gising na gising na ang diwa ko.

"Still! You should've known better! It was just a simple misunderstanding gaya ng sabi mo, you shouldn't have walked away." Ani ng daddy niya. This point dinilat ko na ang mga mata ko, "Tit--dad." Tawag ko sa daddy niya. Hindi parin ako sanay na Dad and Mom ang itawag sa kanila ni tita Jane.