Heels and Sneakers ✅

Chapter 22

Chapter 22

"I hate this, Nate. Ayoko ng hindi ko nakakasama ang anak ko. Do something..." anas ko sa kaharap ko.

My estranged husband whom I thought was the reason why I lost my child. Pero ngayon na alam ko na buhay naman ang Jacobo ko, tingin ko wala namang rason para diligan ang galit ko sa kanya. It's not that we're back to what we were before.

Hindi ko rin naman makakalimutan na minsan niya akong niloko. Our feelings aside, he failed to respect me as a wife. hindi ko rin laam kung anong nangyari sa kanilang anak ni Danica and I don't even want to know. Although, I do have a guess sa nangyari pero hangga't wala pang patunay ay hindi ako pwedeng magbintang.

"I know, kasalanan ko ang lahat ng ito. Gagawa ako ng paraan. I won't let that woman hurt our son, anymore." pangako niya sa akin.

Napaiwas ako ng tingin. May kung ano akong naramdaman sa tiyan ko nung sabihin niya ang katagang our son sa akin. Alam ko naman na totoo yon, na si Jacobo ay bunga ng aming...

Bunga ng ano, Nicole? Pagmamahalan?

Muntik na akong mapailing sa naisip. No, I don't love him and he doesn't love me. We just mutually respect each other, but he failed to do his part as my faithful husband at dahil doon hindi na kami babalik sa dati kahit pa gustuhin niya man.

Trust is compared to a piece of paper that once crumpled, can never go back to how it was before. And that was correct, trust is earned and it is the only thing in this world that is hard to recover the moment you lose it.

"I'll fix what I've broken," ani Nate at matamlay na ngumiti. Hinaplos niya rin ang buhok ko na siyang nagpapikit ng kusa sa akin. Napadilat lamang ako ng maramdaman ko ang mainit niyang labi sa noo ko.

Agad akong napatingin sa kanya at mukhang kahit siya ay nagulat sa ginawa. Wala agad nakagalaw sa amin. We've been on our toes kapag magkasama kami. Nagpapakiramdaman at parang laging ilag sa isa't isa. More on my part, actually. Sinusubukan naman niya akong iapproach minsan nga ay pati ang anak namin ay pinapalapit niya sa akin para lamang makita ko na talagang sincere siya sa pakikipag-ayos sa akin. Gaya kanina.

"Sige na," bahagya siyang naglagay ng distasya sa pagitan naming dalawa, "Sleep, Nics. I'll be on the other room. Ako na rin ang bahala kay Jacobo kapag may kailangan siya." saad niya habang nakangiti.

I should've let him leave. I should've just turn my back and went inside my room. Sana ay natutulog na ako ng mahimbing ngayon at ganoon rin siya.

I didn't know what went in my head but instead of letting him leave, hinawakan ko ang kamay niya na siyang kinagulat niya.

"Don't leave," paos kong saad. Para bang nag-aalinlangan ang boses ko ng sabihin ko yon. Hindi makapaniwalang nakatingin siya sa akin pero hindi siya gumalaw. Parang inaantay niya na lang kung ano ang susunod kong gagawin.

Napalunok ako and I held his hand tighter, saka siya iginaya papasok sa kwarto ko. Mas maliit eto kesa sa dati naming kwarto na siyang pinaglalagian ni Nate.

Tahimik lang kaming dalawa pero nanatili parin ang kamay ko sa kamay niya. Humigpit ang hawak niya sa kamay ko at ramdam ko ang titig niya sa akin. His gazes are burning holes in the back of my head.

What am I doing?

Hindi ko alam. I feel so sad and I feel so down at siya ang nandirito. So I did what I thought was right at the moment. The moment I heard the door shut softly, I turned around and locked my lips with his. Agad namang pumalibot ang matitigas niyang bisig sa bewang ko.