အပိုင္း၂၄...
ပိေတာက္ပန္းတို႔ ပြင့္ခ်ိန္ေရာက္လာေလေတာ့ လြမ္းတသသ ျဖစ္မိျပန္ပါသည္။ ေနရာတိုင္းက အမွတ္တရေတြရွိလြန္းလို႔ ထိုေနရာေတြ မသြားမိေအာင္ ေနေနရသည္။
ကားတစ္စီး အိမ္ေရွ႕ထိုးရပ္တာေၾကာင့္ ထုံးစံအတိုင္း မလိုက္မွန္းသိရဲ႕နဲ႕ လာေခၚေသာ ရိပ္ပဲ ျဖစ္ရမည္။
"ငါမလိုက္ဘူးေနာ္"
ၿခံတခါးဖြင့္၍ ကားေပၚကို ဆင္းလာေသာ ရိပ္နဲ႕ေမာ္ႀကီးကို ဦးစြာျငင္းဆန္လိုက္သည္။
"ျမင္လား ေမာ္ႀကီး ငါေျပာသားပဲ ကိုေနက မလိုက္ပါဘူးဆို"
ရိပ္က သူ႕အစ္ကိုကို သူမွန္ကန္ေၾကာင္း မဲ့႐ြဲ႕စြာ ေျပာေလသည္။
"လာပါကိုေနရယ္ လိုက္ခဲ့ပါ။ အဲ့မ႑ပ္က ေသေအာင္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ "
"ေသမွာစိုးလို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူး"
သူေျပာေလေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေၾကာင္အအသာ ၾကည့္ေလသည္။ နားလည္ပုံမရေပ။
"မင္းပဲ ေသေအာင္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာဆို။ အဲ့ေတာ့ အေပ်ာ္အတြက္နဲ႕ မေသနိုင္ဘူး။ မလိုက္
ဘူး"
"ဟာ...ကိုေနကလဲ အဲ့ဒါကို မင္းလိုက္ခ်င္ေအာင္ ႏွိုင္းၿပီးေျပာတာပါ"
သူ႕လက္ေမာင္းႀကီးကို အတင္းဆြဲလႈပ္ကာ ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႕ အတင္းကပ္ခြၽဲေနေသာ ေမာ္ႀကီးရဲ႕လက္ေတြကို သူ ျဖဳတ္ခ်လိဳက္သည္။
"ေမာ္ႀကီးေရ ေခၚမေနနဲ႕။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သၾကၤန္ေတာင္ မလည္နိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ လူကို ထားခဲ့လိုက္"
ရိပ္က မေက်နပ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာ၍ ေမာ္ႀကီးကို ဆြဲေခၚကာ ထြက္သြားေလသည္။ ျပယ္မရွိတဲ့ သုံးႏွစ္လုံး သူမလည္ခဲ့ပါ။ေအာ္....ျပယ္ ခက္သား။ မင္းမရွိရင္ အရင္လိုေတာင္ မေနနိုင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
........................................
ေတာင္ႀကီးရဲ႕တစ္ေနရာ ေအးခ်မ္းေသာ ေဒသ၌ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕တြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ အလာကို ေစာင့္ေနဟန္။ ကားတစ္စီး ရပ္လာမႈေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္ေလေတာ့...
YOU ARE READING
တသွေမတိမ်း (completed)
Romansaဒီ fic လေးဟာ username mhaingnge ဆိုတဲ့ wp acc မှာတင်ဖူးပါတယ်။ ဒါမဲ့ wp error တက်ရင်းရော ကိုယ့်ရဲ့လက်ကလိမှုကြောင့် acc ထဲ ပြန်ဝင်မရဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပြီးဆုံးခါနီးပြီး ဖြစ်တဲ့ ဒီfic ကလေးကို ပြန်တင်ပါ့မယ်။ ဤfic သည် ကိုယ့်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်စိတ်ကူးဖြစ်...
