Anahtar -GAY

Otuz Beşinci Bölüm

Merhabaaaa

Satır aralarına yorum yaparsanız çok sevinirim.

Başlayalım...

------

Mutfağın tezgahına yaslanmış anamın, en küçük ablama söylediklerini dinliyordum...

Mutfak masasının üzerindeki telefonum çalınca hizmetli telefonumu getirmek için yaklaşıp baktı, "kim?" Dedim, elime alırken.

Kız başını önüne eğip utanarak "Minnoşum arıyor ağam." Söyleyip mutfaktan çıktı.

Hay ben senin Teo yaw.... gel şimdi anamla ablama anlat durumu.
Telefonu açıp mutfaktan çıktım.

"Efendim.." dedim, "Niye geç açılıyor bu telefon, yoksa beni aldatıyor musun? Tamam Kerem ayrılalım." Her zamanki gibi telefonu açar açmaz kafasında yazmıştı senaryoyu...

"Bir kere de kafanda kurma be... telefon yanımda değildi ondan geç açtım." Dedim 'hıı" gibi ses çıkardı.

"Neyse napıyorsun sevgilim nerdesin?"

"Anamla, ablamla oturuyordum, evdeyim sen?"

"Evdeyim şimdi annemler çağırdı onlara gidecem öyle hemen cevap vermezsem endişelenme diye haber vereyim dedim."

"Niye çağırdılar?" Dedim, şimdi üzeceklerdi yine.

"Bilmiyorum annem aradı akşam yemeğine gel özledik seni dedi ben de tamam dedim." Diye açıklama yaptı.

"İçime kurt düştü amına koyayım yaw." Huzursuz oldum.

"Sakin ol aşkım alt tarafı ne olabilir ki." Dedi, gözümün önünde kanlı senaryolar canlandı.

"Ya sanin baban seni önce kemerle dövüp, 18 yerinden bıçaklayıp  sonra leşini evinizin bahçesine gömerse." Diye sıraladım aklıma gelen ilk şeyi.

"Ee yuh yani saçmalama benden de paranoyaksın sen, öyle şeyler düşünme ki olmasın, hem aklın ben de kalsın diye mi söyledim." Dedi, ses tonu uykumu getirmişti.

"Tamam saat başı mesaj at."

"Tamam hadi öpüyorum küçük Kerem'e selam söyle" dedi gülerek.

"Dur telefonu vereyim onunla da konuş... ya sabır, kapat hadi."dedim.

"Vereydin keşke neyse görüşürüz." Söyledi, bir şey demeden kapattım.

Mutfağa girip cüzdanımı altım masanın üzerinden çıkacakken kolumu tuttu anam, sorgu başladı.

"Kimdi arayan?" Dedi anam, kim olsun damadındı.

"Arkadaştı öyle ana niye sordun?" Dedim, tekrar çıkmaya yeltenince ablam konuştu bu sefer.

"Nasıl arkadaşmış öyle minnoşum diye kaydetmişsin." Dedi gülerek.

Anam kaşlarını çatarak "Mi- minnoşum çiye (Nedir)?" Dedi, şimdi ben nasıl açıklıyım.

"Hevalek mîn heye lewma dayê (Sevgilim var demektir anne.)" Dedi ablam gülerek.

Yoktur öyle bir şey desem inanmazlar ki...

"Kimdir, kimlerdendir oğlum?" Dedi, sıkıntılı nefes verip sandalyeye oturdum.

"İstanbulludur ana."dedim cinsiyeti dışındaki her şeyi anlatabilirdim.

"Kaç yaşındadır ne iş yapar? tek tek sordutma be oğlum." Dedi, İstanbullu söyleyince şaşırmıştı.

"21 yaşında, üniversite okuyor, kardeşi yok, anası babası yaşıyor, İstanbulda yaşıyor o kadar." Dedim, daha ne anlatabilirim.

"Bu kızın başka görüştüğü olmadığı ne malum?" Dedi ablam, şimdi sinirlenmiştim işte.

"Abla ne konuştuğunu bil sonra konuş, ben ona güvendiğim kadar kimseye güvenmiyorum ayrıca o söylediğin şeyleri yapacak biri değil." Dedim, istemsizce sesim yükselmişti.

"Sakin ol oğlum ablan en sonunda üzülme diye soruyor, bu kız burada yaşamayı kabul ediyor mu?" Dedi, ev üstüne gelmesinden bahsediyordu.

"Bunları sonra konuşuruz ana çıkmam lazım şimdi." Söyleyip bir şey demesine izin vermeden ayrıldım yanlarından.

***
Teoman'dan....

Arabadan inip kitledim. Kerem'e belli etmedim ama ben de korkuyordum, en başta tepki gösterip şimdi yumuşamaları saçma geliyordu bana böyle davranışlar anca hikayelerde olurdu.

Zili çalıp açmalarını bekledim, beklediğim her saniye daha fazla gerilmeme sebeb oluyordu. Sonunda evin hizmetlisi Ayşen hanım açtı kapıyı.

"Hoşgeldiniz Teoman bey." Dedi her zamanki gibi güler yüzlüydü.
Gülümseyerek adımlarımı içeri çevirdim.

Büyük salona geçtiğimde babam elindeki tabletle ilgileniyordu, annem ise telefonla konuşuyordu.
Beni görünce annem telefonu babamda elindeki tableti kapatıp kenara koydu.

Annem gülümseyerek bana yaklaştı sarılmak için, sarılmasını izin vermeyip geri adımladım.

"Oğlum hoşgeldin." Dedi annem, yalandan gülümsediğim belli eden bir surat ifadesi takındım.

Elindeki saatte bakıp, "Gerçi saat geç olmadan hemen sofraya geçelim." Dedi, elini koluma atacakken kolumu çektim.

Beni bu evden kovan el, bir daha iyi niyetliymiş gibi bana dokunamazdı.
Bu hayatta belli çizgilerim vardı, her insan gibi, biri gözümden düşmüşse bir daha eski yerine gelemezdi.

Masaya geçtiğimizde babam hala tek kelime etmemişti, annem eskisi gibi olmaya çalışıyordu.
Yemekler servis edildikten sonra sofradan sadece çatal bıçak sesleri geliyordu.

Babam peçeteyle ağzını silip, "Ayrıldın mı?" Dedi, bu soruyu beklemiyordum.

"Hayır." Dedim, sıkıntılı nefes verdi. Kravatını genişletti.

"Seninle kısa ve öz şekilde konuşacağım, eğer ondan ayrılıp bizim istediğimiz biriyle nişanlanmazsan mal varlığımızdan yararlanamayacaksın." Dedi, para için ayrılacağımı mı sanıyordu.

"Kusura bakma baba ne sen ne de paran umrumda değil, senin o dediğin kişi için vazgeçemeyeceğim hiçbir şey yok." Dedim, içimden gelen şeyler bunlardı.

"Sinirlendirme beni Teoman, hadi anladık normal değilsin. Sevecek başka birini bulamayıp bir kıroya mı duygu besledin." Dedi, sabrımın taştığı son noktaydı bu.

"Senin kıro dediğin kişi sen evden beş parasız beni kovduğun da bana sahip çıkan kişi, elimden tutup kaldıran kişi, düzgün konuş emin ol aranızda tercih yapmakta hiç zorlanmam." Dedim, şimdi sinirimden ağlayabilirdim.

"Teoman oğlum sakin ol, biz ilk öğrendiğimizde ne yapacağımızı bilemedik ondan öyle sert tepki verdik." Dedi annem.

"Yeter anne başka bir şey söylemeyecekseniz ben gidiyorum." Dedi daha fazla kalmak istemiyordum bu ortamda.

"Defol git bakalım o kıro sana ölünceye kadar bakacak mı?" Dedi,
Bir şey demeden kalktım masadan.

"Ha bu arada mahkemeye başvurmayı unutma artık soyadımızı taşımanı istemiyorum, kimin altında yatıyorsan git onun soyadını taşı tabi taşıyabilirsen." Dedi, dalga geçerek.

Bir şey demeden çıktım evden, boğazım düğümlenmişti, göz yaşlarım istemsizce akıyordu.

Böyle baba mı olurdu?

Madem soyadını taşıma mı istemiyordu ben de taşımazdım.

--------

Umarım beğenmişsinizdir ♡

Bu günün ikinci bölümü....