pembe mini etekleri, çilek aromalı dudak parlatıcısı, sırıtışının hiç kaybolmadığı şekilli dudakları... taeyong hakkındaki her şey jaehyun'u deli ediyordu.
fem!taeyong
"Hadi ama Hyunnie, buraya senin için geldim ve sen ders mi çalışacaksın? Biraz benimle ilgilenmen gerekmez mi?"
Pembe saçlı olan yumuşak, cilveli ses tonuyla konuştu büyük, insana hayır deme fırsatı bırakmayan gözleri kumrala odaklanmışken.
"Hm..?" Ellerinden birini dizinden baldırlarına çıkardı yavaşça, bacağını sıkıca saran çorabına geçirdi sonra parmaklarından birini, çekiştirdi hafifçe siyah kumaşı, diğerini kışkırtırcasına.
Onun pürüzsüz, beyaz tenine bırakabileceği izleri düşündükçe Jaehyun aklının binbirce fikirle yanıp tutuştuğunu hissetti.
Hızla yanına adımladı, pembelinin iştah açıcı dudaklarına yapışmadan önce masasındaki bir iki kitabı umursamazca yere savurdu.
Tak.
"Sikeyim!"
Kumral başında hissettiği acıyla küfretti, ovuşturduğu başını çarptığı sert tahtadan kaldırırken bulanmış gözlerinin kendine gelmesini bekledi, kafası karışmıştı.
Aklını toparlayıp da, hala daha saatlerce önce yaklaşan finallerine hazırlanmak üzere oturduğu çalışma masasında olduğunu fark ettiğinde.
Uyuyakalmıştı.
"Aptal herif..." söylendi kendi kendine, sinirli gözlerini rüyasında fırlatıp attığı kitaplara odakladı. Hiçbir zaman bu kadar istememiş olsa gerekti bir kitabı parçalamak.
Yüzünü elleri arası gömdü, kafasını toplaması gerekti. Ya da Taeyong'u oradan çıkarması.
Hayatında her bir yerden fırladığı, onu bir türlü rahat bırakmadığı gibi zihnini bile ele geçirmişti son zamanlarda.
Yanlış anlaşılmasın, daha önce onun hakkında kirli rüyalar görmediğini falan söylemiyordu, kimseyi kandırmaya gerek yok. Ama bu rüyalar öyle sıklaşmaya başlamıştı ki Jaehyun kendine hakim olamıyordu.
En akıl almaz zamanlarda beliriyordu aklında, çıkıp gitmesini de bilmiyordu ya.
Ne zaman gitmişti ki sanki.
Aklından atamıyordu; pembe dolgun dudaklarını, izlerle donatmak istediği tenini, onu çileden çıkaran sırıtışını-
Telefonunu almak için ayaklanırken mırıldandı. Eğer okuluyla ilgili bir mesaj geldiyse telefonunu bir kenara fırlatıp atabilirdi. Hiçbir şey görmek istemiyordu.
Patlamaya hazır bir bomba gibiydi. Okul, sorumluluklar, ailesinin üstünde kurduğu baskı, bir de Taeyong... Patlayacaktı.
Telefonunu eline alıp da saatin epey geç olduğunu fark edinceyse kaşları çatıldı, ne kadar uyumuştu? Ama ona mesaj atanı gördüğünde daha da çatıldı kaşları.
Taeyong?
İkisi de yoğun bir dönemde olduklarından o sıralar pek görüşmeme kararı almışlardı.
Çünkü sevişmekten başka bir yaptıkları yoktu ve emin olun finallerinde Taeyong'un hassas noktalarından soru falan sorulmuyordu.
Mesajları açtı.
taeyong - 3 yeni mesaj
jaehyun 00.13
yanıma gelir misin 00.13
sana ihtiyacım var 00.14
Birkaç saniye boş boş ekrana baktı, ardından telefonunu cebine atıp odasından çıkması uzun sürmemişti zaten. Anlaşmayı siktir et.
Kapıyı çaldığında onu içeri alan Bay Lee'ye bir açıklama yapma ihtiyacı duymadı, umrunda olduğunu da düşünmüyordu zaten. Adımları alışık olduğu rotayı çizdi sadece.
Taeyong'un kapısını açmadan önce bir sürü tahmin dolanıyordu aklında onu neyin bekliyor olabileceğine dair.
Hazırlanmış olabilirdi. Sana ihtiyacım var iddialı bir söylemdi, ama ikisi de biliyordu ki bu üç kelime onu buraya getirmeye yeterdi. Belki de umrunda değildi, rahatça oturuyor ve Jaehyun'u bekliyor olabilirdi.
Aklında dönüp duran düşüncelerden hiçbirinin aslında onu karşılayan manzarayla uzaktan yakından alakası yoktu.
İçinde dolmuş öfkenin, hırsın, tutkunun bir anda kanından çekildiğini hissetti.
Taeyong'un odası darmadağındı: kitaplar, kağıtlar saçılmıştı etrafa. Yatağı, masası, her yer savaş alanına dönmüş gibiydi.
Ve bütün bu karmaşıklığın içinde, odanın ortasındaki genç dizlerinin üstüne çökmüş, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.
◆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bu bolumu yazmak icin gaza getirildim 😽
bu satirda jaeyong selca manifestliyoruz artik yeter bu kadar bekledigimiz 🕯jaeyong selca🕯
