"Λοιπον μικρη,για πες εσυ κανενα ανεκδοτο που εισαι και καλη" μου ειπε και μου εκλεισε το ματι καθως σταματησε να γελαει.
"Εγω δεν ειπα πως ειμαι καλη.Εσυ το ειπες μονος σου τωρα¨" ειπα μεσα απο τα γελια μου.Ηληκρινα δεν ηξερα για ποιον λογο γελουσα.Και,το πιο σημαντικο ειναι,πως γελαω αληθινα τωρα.
"Ναι,αλλα για να λες πως εγω δεν ειμαι καλος,ενα λογο παραπανω θα εχεις"
"Οχι,απλως ειπα οτι δεν εισαι αστειος."
"Και τοτε γιατι γελας;" μου χαμογελασε ρωτωντας με.
"Εμμ,μην το παρεις προσωπικα,αλλα λες τα ανεκδοτα και γελας μονος σου.Αυτο σε κανει ταυτοχρονα και γλυκο,και αστειο και πολυ χαριτωμενο." ειπα κι εβαλα το χερι μου στο στομα μου για να μην πω τιποτα αλλο.Εσκηψα το κεφαλι μου κατω ντροπιασμενη για να μην δει πως ειχε κοκκινησει.Δεν μου αρεσει να με βλεπουν να κοκκινιζω.Με φερνουν σε δυσκολη θεση και παλι οσοι με κοιτουν.
"Εισαι πολυ γλυκια οταν κοκκινιζεις" ειπε και σηκωσε το κεφαλι μου για να τον κοιταω καταματα.Ακομι και στο λιγο φως που υπηρχε στο δωματιο,μπορουσα να διακρινω το ξεχωριστο χρωμα των ματιων του.Τα ματια του στην κυριολεξια ελαμπαν.
"Μπορω.." αρχισα να λεω αλλα κατι με εκανε πισω.Δεν ηθελα να συνεχισω την προταση που πηγαινα να πω.Ντρεπομουν παρα πολυ.
"Τι να μπορεις;Πες μου." ειπε καπως με πιεστικο τροπο.Ηληκρινα,νοιαζοταν.Μου το εδειχνε τωρα αυτην τη στιγμη.
"Μπορω να σε αγκαλιασω αλλη μια φορα;" τελιωσα την προταση μου και σηκωσα παλι το κεφαλι μου να τον κοιταω στα ματια.
"Μπορεις να με αγκαλιασεις οποτε θελεις,οτι ωρα θελεις και οπου θελεις.Κανεις δεν σε εμποδιζει να με αγκαλιασεις." ειπε και δαγκωσε το κατω χειλος του.Παντα ηξερα ποσο ευγενικος ειναι.Δεν θελω ποτε να χασω αυτο το ατομο.Δειχνει με καθε τροπο πως νοιαζεται.Για ολους.Ακομι κι αυτους που δεν δεινουν δεκαρα γι αυτον.Ακομι κι αυτους που τον βριζουν.Που τον μισουν.Μακαρι ολοι αυτοι να ηξεραν τι ανθρωπος ειναι.Μακαρι να ηξεραν πως η καρδια του ειναι αρκετα μεγαλη,και χωραει τους παντες.Αν τα ηξεραν αυτα,αν ηξεραν ποιος ειναι,δεν θα τον εβριζαν ή θα τον μισουσαν.
Ανοιξα τα χερια μου και τον αγκαλιασα.Αυτος εφερε το σωμα του πιο κοντα μου,μεχρι που τα στηθη μας ακουμπησαν.Τα χερια μου το ειχα στον λαιμο του και τον εσφηγκα ολο και πιο παλι πανω μου.Αυτος τα ειχε στην μεση μου,που κι αυτος με εσφηγκε πανω του.Αρχιζα να κλαιω,χωρις να με ακουσει.Δεν ηθελα παλι να δει πως κλαιω.Καταλαθος ενας λυγμος βγηκε απο μεσα μου κι αυτος με εβγαλε απο την αγκαλια του ωστε να μπορει να δει το προσωπο μου.
"Κλαις;Γιατι;" με ρωτησε ανυσηχος.
"Γιατι,ολο αυτο που ζω,μετα απο 1 μερα θα ειναι απλως μια αναμνηση.Ποτε δεν θα καταφερω να σε εχω δικο μου,να σε κανω να χαμογελας.Ποτε δεν θα σε ξαναγκαλιασω.Ποτε δεν θα ξανακουσω την φωνη σου.Θα αρχισω να χαρακωνομαι παλι.Δεν θα ειναι διπλα μου για να με σταματησεις...." πηγα να συνεχισω τον μονολογο μου αλλα με διεκοψε.
"Φιλα.Με." μου ειπε για μια ακομι φορα σημερα.
