Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 33

{@_the_midnight_hour_ Thanks for the idea of using myself in my book!!!}

{Lisa's POV}

De eerste halfgod is een dochter van Apollon. Nederlands, net als ik. Ik heb er voor gekozen om gewoon aan te bellen. Zomaar binnen vallen is iets voor Zeus. Ik kom rond twee uur 's middags aan bij een flatje met drie verdiepingen. Op de onderste zou zij moeten wonen. Net als ik op de bel wil drukken, hoor ik een luid gezoem. Ik duw de buitendeur open en stap het trappenhuis binnen. Op vier treden hoogte staat er rechts van me een deur open. Een mollig meisje met een bril kijkt me nieuwsgierig aan. Ik glimlach.
'Kom binnen,' zegt ze. Ik glimlach en loop het kleine trapje op. Het meisje stapt opzij om me door te laten en ik loop naar binnen. Ze doet de deur achter me dicht. Ze leidt me naar de woonkamer en ik ga zitten.
'Dus Lisa, jij gaat me helpen met mijn krachten?' vraagt ze.
'Hoe weet je dat?' vraag ik verbaasd.
'Apollons dochter? God van de voorspellingskunst? Ik zie de toekomst,' antwoordt ze. 'Ik heet Sümeyye trouwens.' Ze spreekt het uit als Suu-meej-je.
'Aangenaam. Weet je wat je andere krachten zijn?'
'Telekinese en telepathie. Komt erg van pas als je het beheerst, lijkt me,' antwoordt ze. Ze kijkt neer op de tafel, naar een telefoon. De telefoon, hoogstwaarschijnlijk van haar, schuift langzaam naar de rand toe. Sümeyye fronst. Dan schiet de telefoon naar haar gezicht. Ze beschermt haar hoofd met haar armen en de telefoon komt tegen haar aan. Ik merk nu dat haar armen vol zit met blauwe plekken. Ze heeft dit wel erg vaak geprobeerd.
'Ik moet wel. Het is te gevaarlijk als ik het niet onder controle heb,' zegt ze.
'Je hebt inderdaad gelijk. Wat doe je meestal wanneer je dit probeert?'
'Ik concentreer me op het voorwerp,' antwoordt ze.
'Ook op welke richting hij moet en hoe snel?' vraag ik.
Ze schudt haar hoofd. 'Daar heb ik nooit aan gedacht.'
'Probeer het nu eens dan. En gebruik dit keer maar een kussen. Je weet nooit wat er kan gebeuren,' zeg ik. Ze kijkt naar het kussen vlak naast me. Het stijgt langzaam op en zweeft naar haar toe.
'Het lukt!' lacht ze. Het kussen valt op de tafel.
'Dat is al een van de drie. Hoe goed gaat het met telepathie?' vraag ik.
'Het is vaak erg moeilijk om me te concentreren. Ik hoor alle gedachten van iedereen om me heen. Mijn eigen gedachten zijn al een zooitje,' antwoordt ze.
'Daar had ik eerst ook last van. Probeer een mentale muur te bouwen. Het helpt als het een bekende muur is. Maak hem dan in gedachten dikker zodat hij niet wordt afgebroken.'
Ze knikt en sluit haar ogen. Ik wacht geduldig af. Dan ooent ze haar ogen weer. Ze glimlacht.
'En?' vraag ik. 'Is het rustiger daar binnen?'
'Stukken! Ik kan mijn eigen gedachten met gemak horen!' lacht ze. Dan worden haar ogen weer glazig. Ze knippert en kijkt een beetje zenuwachtig.
'Mijn moeder is zo thuis en ik heb nog niet opgeruimd. Ik weet dat dit niet jouw taak is maar--' begint ze.
'Ik vind het niet erg,' onderbreek ik haar. Met een knip van mijn vingers hoor ik dingen verschuiven. Een doek gaat over de tafel. Een stofzuiger zuigt langs. Kussens worden opgeschud.
'Ik denk dat je hier wel genoeg aan hebt,' zeg ik als alles weer stil is. 'Maar ik moet gaan. Er zijn nog andere halfgoden.'
'Bedankt trouwens. Als je iets van me nodig heb, wat ik eigenlijk betwijfel, kun je altijd langs komen,' zegt ze. We staan op en ze laat me uit.
'Lisa?' roept ze voordat ik de buitendeur open doe. Ik kijk om.
'Let een beetje op Gaïa. Ze brengt problemen.' En met dat, sluit ze de deur. Versuft sta ik naar haar deur te staren. Dan schud ik mijn hoofd en loop naar buiten. Als ik merk dat er niemand kijkt, teleporteer ik mezelf naar de volgende halfgod. Een zoon van Hybris, de personificatie van overmoed. Ik heb nu al geen zin in hem. Hij is vast zo'n kwal die denkt dat ieder meisje hem leuk vind.
Alweer loop ik door een onbekende straat. In Canada. Vancouver, om wel te verstaan. Ik bel aan bij het huis aan het einde van de straat. Een sterk gebouwde en lange jongen doet open. Zijn gezicht verraad dat hij pas rond de veertien is.
'Wat kan ik voor je doen, schatje? Ik heet Xavier,' grijnst hij. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen.
'Wat zijn je krachten?' vraag ik. Hij kijkt nerveus om zich heen. Dan buigt hij zich naar me toe.
'Hoe weet jij daar van?' sist hij.
'Krachten zijn mijn afdeling. Jammer genoeg kom ik er alleen maar achter wiens kind je bent en waar je zit. Verdere informatie krijg ik niet. Nou, ga je me nog binnenlaten of hoe zit het?'
Hij stapt verdwaasd opzij en ik loop langs hem heen. Ik vind met gemak de woonkamer en ga zitten.
'Nou vertel op. Wat zijn de jouwe?'
'Ik kan mensen erg brutaal krijgen door een blik op ze te werpen. Helpt erg als ik wil dat iemand in de problemen komt. En verder...' Opeens is hij overal. Maar de plek waar hij net was is leeg. Hij is met z'n zessen.
'Vermenigvuldigen. Interresant.'
'Mijn probleem is dat ik het niet vol kan houden,' zeggen ze. In oogwenk is er alleen maar één van hem, die weer op de bank zit. 'Maar een half minuutje.'
'Concentreer je je goed genoeg? Dat is meestal het probleem.'
'Ja! Ik concentreer me gek maar het lukt me niet!'
'Waarom lukt het niet? Wat leid je af?' vraag ik. Xavier bloost. Ik lach.
'Wie is het gelukkige meisje?'
Hij wordt helemaal rood en kijkt naar zijn voeten.
'Het is jongen, of niet soms? En iedere keer dat je je vermenigvuldigd komt hij in je gedachten en raak je afgeleid. Heb ik gelijk?' vraag ik. Hij knikt.
'Mag ik weten hoe hij heet?' vraag ik.
'Brandon Li. Aanvoerder van het football team en mijn beste vriend,' zegt hij zacht. Dan kijkt hij op.
'Jij bezit alle gaven toch? Kan je hem verliefd op me laten worden?' vraagt hij hoopvol. Ik schud met mijn hoofd.
'Dat is Aphrodites taak. Ik kan wel kijken wat hij al voor je voelt,' zeg ik.
'Dat is ook goed!' roept hij uit. Wat ik allemaal doe voor deze halfgoden doe. Ik sluit mijn ogen ga Xaviers hoofd in. Ik vind met gemak die Brandon. Ik glimlach als ik zie wat zijn hoofd zit. Wat schattig, Brandon bedenkt hoe hij Xavier uit moet vragen.
'Echt waar?' roept Xavier uit waardoor ik terug in mijn hoofd schiet en hoofdpijn krijg.
'Doe dat nooit meer,' kreun ik, mijn ogen nog steeds gesloten. De pijn trekt alweer weg en ik open mijn ogen.
'Sorry,' zegt hij. 'Maar hij zit dus echt te bedenken hoe hij me uit moet vragen?'
'Ik zei dat hardop of niet soms?' vraag ik. Hij knikt opgewonden. Ik zucht.
'Ja, dat zit hij inderdaad te doen. Denk je dat je je nu zou kunnen concentreren?'
'Ik kan het altijd proberen,' antwoordt hij. En weer is hij in een oogwenk overal behalve waar hij net was. Ik tel een stuk of acht Xaviers. Ik werp een blik op de klok. Na ongeveer vijf minuten merk ik dat de Xaviers verdwijnen. Ik kijk weer naar de bank tegenover me.
'Het is gelukt! Heel erg bedankt!' lacht hij.
'Dan is het tijd voor mij om naar de volgende halfgod te gaan,' glimlach ik. We staan op en lopen naar de deur. Ik doe de deur open en sta oog in oog met een sterk gebouwde jongen, die er iets ouder uitziet dan Xavier. Dit is vast Brandon. Hij kijkt van mij naar Xavier en zijn gezicht vertrekt. Als hij zijn mond opent om wat te zeggen, onderbreek ik hem.
'Ik heb al een vriendje. Ik hielp Xavier alleen met wat huiswerk. Hij is helemaal van jou, als je begrijpt wat ik bedoel,' zeg ik knipogend bij het laatste stukje. Hij bloost en stapt opzij. Achter in mijn hoofd kijk ik naar hun toekomst. Ze gaan een meisje adopteren.
'Noem haar Elisabeth,' fluister ik tegen Brandon wanneer ik langs hem loop. Na een paar stappen draai ik me om.
'Xavier, je weet nu wat je moet doen. Ga ervoor,' zeg ik hem doordringend aankijkend. Hij knikt snel en ik glimlach. Dan draai ik me weer om en loop weg. Ik loop een steegje in en ga opweg naar de volgende. Dit wordt nog een lange dag.

{Als je iets tegen homoseksuelen hebt, stop here and go away. Ik heb trouwens gelezen dat Nederland het eerste land is dat homoseksuele huwelijken toestaat. Hup Holland! Nog een reden voor mijn lijstje waarom ik liever hier in Nederland blijf dan met mijn ouders emigreer naar Turkije! Whatever. Leuk hoofdstuk? Zo ja, druk dan alsjeblieft op het sterretje, dat zou me zo blij maken. Uhm... wat heb ik nog meer te zeggen? Oh ja! School, krijg de tivus met je toetsweken en huiswerk!! Zo, wat een fijne uitlaatklep! Dat was het weer voor nu! And voor degenen die het niet hebben gedaan: GA NAAR INSURGENT!!! JE WORDT MISSCHIEN TELEURGESTELD MAAR DAF IS HET HELEMAAL WAARD!!!! Ik zie jullie later! Bye!! X}