Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 26

{Lisa's POV}

Bas' gevoelens suipelen gewoon mijn droom binnen. Of eigenlijk, ik suipel zijn droom binnen. Ik kijk om me heen. Er is licht maar alles is ook weer donker. Als een lamp in een zwarte kamer. Ik loop een stukje. Ik voel stenen onder mijm voeten en als ik naar beneden kijk, sta ik blootsvoets op een pad. Ik loop door. In de verste zie ik iemand staan. Ik ren op hem af.  Als ik dichterbij kom, zie ik dat het Bas is. Hij staat met zijn rug naar me toe.

'Moest ik me gewoon laten gaan? Heb ik het verkeerd gedaan?' mompelt hij de hele tijd. Ik tik op zijn schouder. Hij draait zich niet om. Ik loop om hem heen. Hij staart naar beneden. Ik buig door me knieën en kijk hem aan. Hij mompelt nog steeds. Ik zwaai met mijn hand voor zijn gezicht. Dan krijg ik een idee. Ik grijp Bas vast, die nog steeds geen kik geeft, en open een portaal. Ik trek hem er doorheen. We staan in een andere droom. Hier is alles gekleurd maar hoe verder ik naar rechts kijk, hoe doffer ze worden. Ik trek Bas mee naar rechts. Even later treffen we daar Stefanie aan.

'Ik had me moeten beheersen. Ik had het niet moeten doen,' mompelt zij.

Zie je maar weer hoe goed deze twee bij elkaar passen. Ik zet Bas voor Stefanie neer. Ze kijken tegelijk op.

'Het spijt me,' zeggen ze tegelijk.

'Waarvoor?' vragen ze tegelijk. Ze lachen een beetje.

'Omdat ik je tegen hield eergister. Als jij het wilde, had ik het moeten doen,' antwoordt Bas.

'Nee, nee, het kwam door de wijn. Als ik nuchter zou zijn, zou ik het niet gewild hebben. Nog niet,' voegt ze toe. 'En trouwens, als je het zelf niet wilt, moet je het niet doen.'

De kleuren om ons heen worden weer feller. Dan is er een soort aardbeving. Stefanie begint te vervagen.

'Wat gebeurt er?' roept Bas uit. Hij komt net boven het geluid van de bevingen uit.

'Steef begint wakker te worden! Je moet hier weg! Mensen kunnen niet in andermans dromen blijven! Dat is te gevaarlijk!' roep ik terug. Ik trek hem mee terug naar het portaal. Ik zie Stefanie nog naar ons zwaaien voordat ze verdwijnt en wij door het portaal springen. Ik sluit het portaal achter ons.

'Tijd voor mij om naar mijn eigen droom te gaan. Zie je zo,' zeg ik. Ik open een ander portaal naar mijn eigen droom. Ook hier begint het te beven en ik stap door het portaal, die ik ook weer sluit. Dan wordt ik zelf ook wakker. Mijn wekker is aan het afgaan. Ik zeg hem uit en sta langzaam op. Ik gaap en strek me uit. Dan sta ik op en maak me zelf klaar. Net als ik mijn kleren heb aan gedaan, klopt er iemand op de deur.

'Binnen!' roep ik. Bas komt naar binnen. Hij opent zijn mond om wat te zeggen maar ik ben hem voor.

'De droom was echt. Graag gedaan, ook al is dit Aphrodite's werk,' zeg ik. Ik pak mijn borstel en begin mijn haar te borstelen. Ik kijk hem aan via mijn spiegel.

'Bedankt,' zegt Bas.

'Zoals ik al zei, graag gedaan. Ik hoef het Eros niet eens te vragen of jullie elkaars helften zijn of niet. Jullie droom-ikken deden precies hetzelfde, keer op keer, dezelfde twee zinnetjes mompelen! Goed dat het snel over was, ik zou het niet aan kunnen horen!'

Bas grinnikt. Ik draai me weer naar hem om.

'Zorg voor zo min mogelijk van dit soort dingen, ik heb belangrijkere dingen te doen in mijn dromen in plaats van jou te helpen met je liefdesleven,' zeg ik.

'Zoals?' vraagt hij.

'Waarschijnlijk mijn geest laten afdalen naar de Tartarus om te kijken naar Kronos. Misschien onderzoek doen naar Kronos in de bibliotheek van Zeus. En anders bezoek ik David,' antwoord ik.

'Waarom zeg je Zeus in plaats van pap of vader?' vraagt hij.

'Hij is misschien mijn biologische vader, mijn echte vader zit hier in dit huis,' antwoord ik. 'Hij heeft me opgevoed, samen met mam. En jij bent mijn broertje.'

'Broer zul je bedoelen,' corrigeert hij.

'Nee, broertje. Voor jou ben ik misschien jonger, maar ik ben veel ouder dan je denkt.'

'En je bent hoe oud?' vraagt hij.

'Zoiets vraag je niet aan een vrouw.'

Hij kijkt me met een blik van "meen je dit". Ik zucht.

'Ik ben eigenlijk geboren in 1641. En nu wegwezen. Ga je omkleden of poets tenminste je tanden, je meurt,' zeg ik terwijl ik hem mijn kamer uit duw. Hij kijkt bedenkelijk, dan geschokt. Ik doe de deur voor zijn neus dicht. Dan kijk ik op mijn wekker. Dankzij Bas heb ik kostbare minuten verspild. En ik had mijn wekker zo gezet dat ik precies op tijd naar buiten ga! Met een zwaai met mijn hand was mijn haar en gezicht klaar en wel. Misschien loop ik nu net iets voor. Ik loop naar beneden en ga ontbijten.

Even later loop ik naar de schuur om mijn fiets te pakken. Even aarzel ik. Waarom reizen als een mens als ik dat kan doen als een godin?

'Lisa?' vraagt iemand achter me. Ik draai me met een ruk om. Ik ontspan als ik zie dat het David is.

'Jij bent het. Gelukkig maar,' zucht ik.

'Hoezo?' vraagt hij.

'Ik heb steeds het gevoel dat ik ieder moment aangevalen kan worden,' antwoord ik. Ergens zegt een stemmetje:

'Dat moet hij toch weten? Hij was erbij!'

Ik bekijk David goed. Waar zijn ogen horen te zitten, zitten twee zwarte gaten.

'Kronos!' roep ik uit. Ik deins achteruit en houd mijn handen beschermend voor me. Kronos lacht.

'Hoe vind je mijn nieuwe lichaam? Hij is knap, hé?'

'Je blijft met je tengels van mijn vriendje af!' schreeuw ik. Ik wil aanvallen, maar alles om me heen gaat véél langzamer, de tijd is rondom me gestopt. Ik laat hem zelf weer doorgaan.

'Jouw tijd krachten werken niet op mij, Kronos! Laat David gaan!' schreeuw ik. Ik haal een zwaard tevoorschijn. Net als ik wil hem wil doorklieven, stoo ik. Als ik hem dood, dood ik David. Ik slaak een kreet van frustratie.

'Kom uit hem, Kronos, en vecht als een man!' krijs ik.

'Wat denk je van nee?' grijnst hij. Hij heft zijn hand en ik vlieg naar achteren. Mijn hoofd raakt wat en alles wordt zwart.

{Laad me raden, ik ben heeeeel erg gemeen? Ik laat jullie een paar dagen wachten en wat krijgen jullie? Bas en Stefanie weer bij elkaar, Lisa die wordt aangevallen, Kronos in Davids lichaam. Is het wel Davids lichaam...? Wie weet...}