Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 21

De dag van het feest

{Lisa's POV}

Ik wil wel eens weten waarom iedereen zo raar doet. Vooral David. Hij doet, nou ja, geheimzinniger. Alsof hij de meeste moeite heeft om het geheim te houden. Iedereen is er op de hoogte van, iedereen behalve ik. David was een aantal avonden erg druk, volgens hem. Op een of andere manier, kan ik ook niemands gedachten lezen, alsof iemand me blokkeert. Zo is het al twee weken lang. Het is zaterdagnamiddag en ik ben in de stad aan het winkelen met Steef. De meeste winkels gaan zo sluiten, maar toch trekt Steef me overal naar toe. Ik vind het niet erg, ik heb nu een paar nieuwe hemdjes, een paar shorts, een schattig jurkje, een warme capuchontrui voor thuis, nieuwe oorbellen met een bijpassende armbanden en ook nog een paar nieuwe All Stars. Ik ben er hardstikke blij mee. Dan gaan we naar de de snackbar.

'Twee aardbeienmilkshakes, alsjeblieft,' zeg als ik een briefje van vijf op de toonbank neer leg.

'Maak er daar maar vier van,' zegt een bekende stem achter me. Een hand reikt over mijn schouder en verwisselt het briefje van vijf met een briefje van tien. Als ik me omdraai, kijk ik recht in de ogen van David.

'Hey,' zeg ik als ik hem knuffel. Als ik hem loslaat zie ik dat Bas naast hem staat, met een arm om Steef. Ik trek een wenkbrauw op.

'Hebben jul-,' begin ik voor dat ze me onderbreken.

'Ja,' zeggen ze tegelijk.

'En jullie hebben niks tegen mij gezegd? Hoe durven jullie!' lach ik. Ze halen hun schouders op. Ik draai me weer om naar de toonbank. De vrouw achter de kassa legt er net onze milkshakes op. Ik pak die van David en mij en Bas neemt die van hem en Steef. We lopen de snackbar uit en ik geef David zijn milkshake.

'En wat deden jullie twee hier?' vraag ik.

'Oh, gewoon, rondhangen,' antwoordt Bas luchtig. Ik kijk hem argwanend aan, maar knik dan toch. David neemt de meeste tassen die ik vast hou over. ik glimlach dankbaar naar hem. Die plastic tassen snijden nog eens in mijn hand. In mijn ooghoeken zie ik dat Bas Steefs tassen over neemt. Ik kijk op mijn horloge.

'Zullen we naar huis? Het is al half vijf,' zeg ik.

'Waarom zouden we? Wat ga je thuis doen?' vraagt Bas hees. Ik kijk hem fronsend aan. Wat is er mer hem aan de hand?

'Dit alles opbergen natuurlijk,' zeg ik gebarend naar de tassen in mijn en Davids handen.

'Waarom gaan we anders niet naar mij?' vraagt Steef. Ik haal mijn schouders op.

'Best,' zeg ik.

We lopen langzamer dan normaal naar Stefanie's huis. Stefanie haalt haar sleutels uit haar zak en opent rustig haar deur. Stefanie en ik nemen onze tassen weer over en lopen naar haar kamer, terwijl de jongens naar de woonkamer gaan.

'Doe dat jurkje weer eens aan,' zegt Steef als ik mijn tassen neer heb gelegd.

'Hoezo?' vraag ik.

'Gewoon, ik wil het wat beter zien. Het licht is hier beter,' antwoordt ze. Ik kniel neer bij mijn tassen en haal voorzichtig mijn nieuwe jurkje eruit. Hij is lichtblauw met een motiefje van witte sneewvlokjes. Ik ben dol op de winter, dus toen Stefanie hier opeens mee aankwam, wou ik hem maar al te graag hebben. Ik kleed me snel om.

'Doe je nieuwe schoenen ook eens aan. En doe ook gelijk die oorbellen in. Die armbanden hoeven niet,' zegt Steef. Zonder al te veel na te denken, doe ik wat ze van me vraagt. De oorbellen hadden de vorm van sneeuwvlokjes die onder elkaar hangen. Dan houdt ze me haar mascara voor. Ik kijk haar vragend aan.