Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 8

'Morgen schoonheid,' zei hij terwijl hij me knuffelde.

'Hmm, een beetje klefjes,' plaagde ik hem grijnzend.

'Nou, het is de waarheid, dus waarom niet?' Hij kuste me op mijn neus.

'Heb je al ontbeten?'

'Ik heb een appel gepakt van de fruitschaal, telt dat ook?'

'Nee. Kom, mijn moeder heeft pannenkoeken gemaakt. Schiet maar op anders heeft Bas alles al op,' zei terwijl ik hem zachtjes mee trok. Ik boog naar hem toe en fluisterde in zijn oor:

'Mijn ouders weten het van onze kus van eergisteren.'

'Maakt toch niet uit? Van mij mag de hele wereld het weten. Laat ze maar jaloers worden dat ik het leukste meisje van de hele wereld als vriendin heb,' zei David iets te hard.

'Ik ben blij dat je dat over haar zegt, David,' zei mijn vader die net de keuken uit liep. Ik bloosde. David pakte mijn hand en trok me mee de keuken in.

'Ik hoop dat je niks heb tegen koude pannenkoeken? Het was al moeilijk genoeg om Sebastiaan tegen te houden,' zei mijn moeder toen we gingen zitten.

'Maakt niet uit hoor. Ik eet soms wel de koude kliekjes van de macaroni van die dag ervoor, dus kunnen koude pannenkoeken ook wel op het lijstje.' David's ouders waren soms niet thuis voor enkele dagen.

'Volgende keer dat je ouders niet thuis zijn, mag je wel bij ons eten, David. Je bent ondertussen ook een lod van onze familie,' zei mijn vader die weer terug kwam.

'Het hoeft niet hoor. Ik kan voor mezelf zorgen.'

'Ik sta er op,' drong mijn vader aan. David knikte en pakte een pannenkoek. Hij nam een hap en ik zag zijn gezicht betrekken. Ik keek hem bezorgd aan.

'Wat is er? Vind je ze niet lekker?' vroeg mijn moeder.

'Ze zijn heerlijk, echt waar, alleen smaken ze heel erg naar de pannenkoeken van mijn opa,' antwoordde hij zacht. Ik pakte zijn hand en kneep zacht.

'Is hij dood?' vroeg Bas. Ik gaf hem een kwaade blik.

'Zoiets vraag je niet!' zei mijn moeder boos.

'Hij was gestorven aan kanker,' fluisterde David en keek naar beneden. Ik schoof mijn stoel naar hem toe en sloeg mijn arm om hem heen. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Even later begonnen zijn schouders te schokken, hij huilde zonder geluid te maken. Het was de eerste keer dat ik een jongen heb zien huilen.

'Je moest wel heel erg veel van hem hebben gehouden,' zei mijn vader terwijl hij een hand legde op zijn schouder. David knikte.

'H-hij nam me altijd mee om te k-kamperen sinds ik tien was. Hij h-had me alles o-over het bos geleerd. We l-lachten, verzonnen verhalen bij het k-kampvuur, haalden grappen uit m-met mijn vader als we thuis zaten. I-ik mis h-hem zo,' snikte hij. 

'Dood is dood, je kan er niks meer aan doen. Laat het gaan,' zei Bas.

'Hoe kun je dat zeggen!' schreeuwde ik kwaad.

'Sebastiaan van Dijk! Naar je kamer! En laat je gezicht de rest van de dag niet meer zien!' schreeuwde pap, wijzend naar de deur. 'En laat je laat je telefoon, laptop en controler maar hier!'

'Maar...,' begon hij.

'Geen gemaar! Je verdient het! Waarom zou je dat zeggen?' schreeuwde ik. Hij keek me geschokt aan. Ik had nog nooit echt kwaad naar hem geschreeuwd. Hij liet zijn hoofd hangen en liep naar boven. Even later kwam hij terug, legde hij zijn spullen in de woonkamer en liep stil weer naar boven.

'Mogen we van tafel?' vroeg ik zacht.

'Ga maar, wij ruimen wel op,' antwoordde mijn moeder net zo zacht. We stonden langzaam op en liepen naar boven, naar mijn kamer. Ik ging op mijn bed zitten en David legde zijn hoofd op mijn schoot. Hij staarde in het niets terwijl ik met mijn vingers zijn haar kamde.

'Lisa...,' begon hij opeens. 'Kun je, kun je me het laten vergeten? Kun je me mijn opa laten vergeten? Dan hoef ik geen pijn meer te lijden.'

'David, nee, dat kan en mag ik niet doen. Denk gewoon aan de goede tijden met je opa. Ik heb het recht niet om iemands herinneringen te wissen.'

'Alsjeblieft, ik kan er niet meer tegen. Het doet zo veel pijn,' smeekte hij.

'Nee, ik doe het niet,' zei ik resoluut.

'Als je van me...,' begon hij maar ik onderbrak hem.

'Waag het niet die zin uit te spreken,' zei ik geïrriteerd. Ik zuchtte. 'Laten we er later over praten, wanneer je rustig bent en je hoofd helder is. Je wordt nu te veel beïnvloed door je emoties.'

Hij knikte langzaam.

'Ik... het spijt me dat ik dat zei. Je hebt gelijk,' zei hij zacht. 'Zoiets mag ik niet zeggen, het is verkeerd.'

'Zeg dat alsjeblieft nooit meer. Het breekt mijn hart,' fluisterde ik en keek weg. Ik voelde dat David zich optilde en naar me keek. Hij ging recht zitten. Dan voelde ik opeens een hand tegen mijn wang. Ik liet mijn hoofd terug draaien en keek in David's prachtige blauwe ogen. Hij leunde naar me toe en ik sloot mijn ogen. Ik voelde zijn lippen zachtjes tegen de mijne. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en beantwoordde zijn kus. Ik proefde de bittere tranen die net over zijn gezicht rolden. Ik wreef zachtjes met mijn hand over zijn nek. Hij beëindigde de kus, maar ik trok hem terug, ik wilde dat hij langer duurde. Hij trok me op zijn schoot en ging door met de kus. Ik smolt helemaal en voelde me gelukkig.

'Gaat het weer een beetje?' vroeg ik na de kus. Hij knikte. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Opeens voel ik zijn vingers in mijn zij, hij kietelde me. Ik lachtte en probeerde hem te stoppen. Ik riep de gave van snelheid op en pakte bliksemsnel zijn handen vast.

'Dat is niet eerlijk! Jij hebt je gaven!' zeurde David.

'Jammer dan!' lachtte ik. Dan voelde ik opeens een aanwezigheid, buiten. Ik liet David los en liep naar het raam. Mijn echte ouders stonden voor de voordeur.

{Daar ben ik weer!
Om eerlijk te zijn, dat stukje over David en zijn opa deed pijn. Ik heb gelukkig alle vier van mijn grootouders nog, maar ik had wel een meester in groep 7/8 die is gestorven aan kanker. Hij stierf vorig jaar eind februari, toen ik nog in de tweede zat. *zucht* Ik mocht hem wel, hij was aardig en soms ook grappig.
Maar even over dit boek:
Ik ga verder in de tegenwoordige tijd. Ik wordt helemaal gek van de verleden tijd en vind de t.t. veel gemakkelijker. Dus voortaan zie je in de hoofdstuk dat het t.t. is en niet meer v.t. Dat was alles wat ik te zeggen had, denk ik. Bye! -x-}