Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 13

Ik sluit mijn ogen en roep de gave van teleportatie op. Ik stel me David voor en zorg ervoor dat ik stevig sta. Ik voel de aarde om me heen tollen en als ik mijn ogen open, zie ik David voor me staan. Hij kijkt me met grote ogen aan. Ik grijns.

'Ik zei toch dat ik er aan kwam.'

'Je hebt je gaven wel erg snel onder de knie. Wat is je geheim?' vraagt Athena.

'Hulp van mijn ouders,' antwoord ik. Ze knikt. Ze kijkt alsof ze dacht dat er meer achterzat.

'Ben je echt uit het hoofd van Zeus geboren?' vraag David een beetje ongelovig.

'Zo echt als de Styx,' antwoord ze.

'Athena, weet jij wanneer ik geboren ben?' vraag ik.

'7 oktober 1641, waarom?' antwoord ze. Ik kijk haar ongelovig aan.

'Z-zomaar.'

'Driehonderddrieënzeventig jaar? Dat is best wel lang. Wat had je gedaan in al die jaren?' vraagt David. Ik kijk in Athena's groene ogen.

'Ik zou het niet weten. Ik weet alleen dat je door een betovering een baby bent gebleven. Meer weet ik niet,' zegt ze met haar handen defensief bij haar borst. Ik knik begrijpend.

'Ik vraag het nog wel eens aan mam en pap.'

'Moet jij niet terug naar die nimf van je?' vraagt Athena.

'Oh, ja, dat is waar ook. David, kom je?'

'Welke nimf? Waarheen?' vraagt hij.

'Elena, de nimf die me naar de keuken heeft gebracht. Ik was even hier gekomen omdat de dolmades op het fornuis stonden. Elena heeft ze ondertussen wel klaargelegt, denk ik, dus laten we maar snel gaan,' antwoord ik. Hij knikt.

'Tot ziens, Athena,' zeg ik voor we gaan. Ik pak Davids hand vast en doe mijn ogen dicht. Ik denk aan de deuren van de keuken.

'Tot ziens, zusje. Wees voorzichtig,' zegt Athena vlak voor de aarde draait. Als ik mijn ogen weer open doe staan David en ik voor de keukendeuren.

'Wat denk je dat ze daarmee bedoelde?' vraagt David. 

'Geen idee,' antwoord ik. We lopen hand in hand de keuken binnen en ik leid hem naar de hoek met Elena. Ze is bezig met het rangschikken van de dolmades op een bord. Haar tong steekt een beetje uit haar mond wanneer ze voorzichtig te werk gaat.

'Hulp nodig?' vraag ik als we bij haar zijn. Ze kijkt geschrokken op. Dan glimlacht ze.

'Nee, dank je, Kal. Ik ben bijna klaar,' antwoord ze.

'Waarom noemt iedereen je Kal? Waar staat dat voor?' vraagt David nieuwsgierig. 

'Mijn naam als godin is Kalytera. Kal is mijn bijnaam,' antwoord ik. Hij knikt.

'Klaar,' zegt Elena. Ik kijk op het bord. Ze heeft de dolmades in de vorm van een hart gelegd. Er stond ook een kommetje met yoghurt op het bord.

'Jullie hadden dit echt niet hoeven doen hoor. Ik was al tevreden met een boterham,' zegt David.

'Ik vind het leuk om te koken en als ik de kans krijg om mijn kookkunst te vergroten, pak ik die stevig vast,' zeg ik gebarend met mijn handen.

'Het is mijn werk om te koken voor goden en godinnen,' zegt Elena.

'Vind je het leuk?' vraagt David.

'Ja hoor. Ik zou alleen willen dat de goden wat meer respect voor ons hadden. Wij maken hun eten, ruimen hun spullen op, sommigen kammen zelfs Aphrodite's haar! Maar een 'dank je' of een respectabele knik? Ho maar!' zeurt Elena als antwoord. Dan verandert haar gezichtuitdrukking. 'Jullie zijn de eerste.'