Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 6

David, die nog op het bed zat, stond in een flits op en ging voor me staan. Hij opende zijn mond alsof hij wat wou zeggen, fronsde en deed hem weer dicht.

'Wie zijn jullie?' vroeg ik in zijn plaats.

'Ach, alleen maar je biologische ouders,' antwoordde David luchtig. Ik knipperde met mijn ogen. Waar had hij het in hemelsnaam over? En hoe zou dat weten? Ik had hem niet verteld dat ik er achter was gekomen dat ik geadopteerd ben. Toen flitste er een gedachte door mijn hoofd. Hij is er op dezelfde manier achter gekomen als ik, alleen was het een gedachte in plaats van een herinnering en is hij van de man of vrouw.

'Wat bedoelde je met 'een voorproefje van wat je kan,' vroeg ik toen ik weer naar de man keek.

'Ik ken een gemakkelijkere manier om dit uit te leggen,' zei de vrouw opeens. 'Alleen moet ik daarvoor eerst iets doen. Het doet heus geen pijn, anders zou ik het nooit doen. Maar je moet me wel toestemming geven.'

Ik knikte en gebaarde David dat hij opzij moest gaan. Eerst aarzelde hij, maar hij stapte toch nog aan de kant en ik stapte voor de vrouw. Ze nam mijn handen en sloot haar ogen. Ik keek naar de man en hij gebaarde dat ik hetzelfde moest doen. Ik sloot mijn ogen en hoorde dat de vrouw begon te prevelen in een taal die ik niet kende. Midden in een zin begon ik haar opeens te verstaan.

'Ah kum siha buni omina- kennis, zodat ze iedereen weer zal verstaan en alles zal weten.' Mijn hoofd vulde zich met beelden, woorden, stemmen. Het drong me door dat dit echt mijn ouders waren. De vrouw, of eigenlijk mijn moeder, was de godin Gaïa, Moeder Aarde zijzelf. De man, mijn vader, was Zeus, de god van de donder en bliksem en de oppergod. Ze hadden me betoverd zodat mijn stiefmoeder, godin Hera, me niet kon vinden. Eerst was ik tientallen jaren lang nog steeds een baby, mijn lichaam groeide niet op, mijn geest wel. Toen Hera me bijna had gevonden, brak mijn vader de betovering, betoverde me opnieuw met een andere spreuk en legde me te vondeling bij mijn adoptieouders. Het jaar daarvoor was Sebastiaan geboren, mijn irritante broer. Mijn moeder kreeg een infectie en kon geen kinderen meer krijgen, maar ze wouden graag nog een tweede kind, het liefst een dochter. En toen lag ik opeens bij hen voor de deur. Ze zagen dit als een teken en adopteerden me. Er zat een briefje bij me in de mand waar mijn naam op stond en om mijn echte ouders een pleziertje te doen, hadden ze me zo genoemd. Ik was er nu al van zeker dat ik de adoptieakte ga zoeken en ze vragen waarom ze nooit wat hadden gezegd. Door mijn gedachten heen hoorde ik net dat mijn moeder klaar was. Ik opende langzaam mijn ogen en keek haar aan. Ze keek verwachtingsvol terug. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. Mijn vader kwam er ook bij. Ik keek naar David.

'Kom hier, je hoort er ook bij,' zei ik zacht. Hij glimlachte en knuffelde ons voorzichtig. Toen we elkaar loslieten, bekeek ik mijn ouders. Mijn moeder had net als ik donkerbruin haar, alleen zat er bij haar een heel klein beetje een groene gloed bij haar haarwortels, en dezelfde grote groene ogen met gouden spikkels. Mijn vader had donkerblond haar en fel blauwe ogen. Mijn jukbeenderen, scherpe kin en hoog voorhoofd had ik van mij vader, mijn wipneus, volle lippen en wangen van mijn moeder. Ze waren allebei langer dan mij, zelf langer dan David, die al bijna een kop boven me uitsteekt. Mijn vader wende zich tot David.

'Bedankt voor het letten op mijn dochter. We hadden een paar problemen in Japan en konden even niet op haar letten.'

'Met alle plezier, meneer,' antwoordde David opgewekt. Ik snapte hem wel. In de smaak vallen bij de vader is erg belangrijk. Vooral als je erachter komt dat je vriendin een godin is. Ik weet zeker dat hij mee heeft zitten luisteren in mijn hoofd. Plotseling voelde het alsof er een alarm afging in mijn hoofd en ik hield mijn hoofd schuin. Ik hoorde voetstappen, wist dat ze van mijn broer waren.

'Bas komt er aan,' zei ik snel. 'Hij loopt net de trap op.'

Mijn ouders knikten.

'We zien elkaar snel weer.' zei mijn vader voordat hij verdwijnt. Ik keek naar David en hij snapte de hint. We sprongen snel op mijn bed en deden of we een film keken. Op een of andere manier, stond de laptop al klaar met een film ergens in het midden. Net toen we goed zaten kwam Bas naar binnen stormen. Ik deed zoals ik altijd deed wanneer hij niet klopte.

'Wanneer leer je het nou om te kloppen?' vroeg ik gespeeld geïrriteerd.

'We gaan eten,' zei hij zonder te antwoorden op mijn vraag en liep weer weg, de deur openlatend. Ik zuchtte stil van opluchting en stond op. Tijdens het verbreken van de betovering was mijn enkel genezen en deed hij geen pijn meer.

'Misschien moet ik je dragen,' stelde David voor. 'Je kan niet van de ene op andere dag weer gewoon lopen, dat zou raar zijn.'

'Zeker weten? Straks ben ik te zwaar,' protesteerde ik.

'Je bent helemaal niet te zwaar. En je weet dat ik vaak naar de sportschool ga, al is het wat minder sinds ik jou heb leren kennen.' In een flits tilde hij me op bij mijn benen en sloeg me op zijn schouder. Zijn schouder prikte in mijn heup.

'Moet het echt zo? Kan ik niet op je rug?' kreunde ik.

'Doet het pijn?' vroeg hij.

'In mijn heup,' antwoordde ik. Hij liet me voorzichtig weer op mijn voeten zakken en ik wreef over mijn heup. Hij keek me bezorgd aan. Dan glinsterenden zijn ogen en pakte hij me resoluut op onder mijn knieën en bij mijn schouders en droeg me naar beneden. Uit angst om te vallen, klampte ik me aan hem vast en verborg ik mijn gezicht in zijn shirt.

{Sorry voor het wachten!!! Vond het wel een leuk idee om te wachten met een cliffhanger. Ik snap waarom auteurs dat doen aan het einde van hun boeken ;)
Ik heb een heb een koppelnaam nodig, zoals Jelsa en Mericcup. Ik dacht aan dingen als Davabeth of Elisavid, of misschien van Prijk? Help me daar alsjeblieft mee! Ik ben hier verschrikkelijk mee.
Als je een idee hebt, reageer dan even! Bij een van de volgende hoofdstukken plaats ik het.
Tot ziens!}