Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 15

{Lisa's POV}

De dagen vlogen voorbij. Ik miste mijn oude familie en vrienden erg. Maar voor ik het weet, is het vrijdagavond en staan David en ik met mijn vader in de strijdwagen. Ik kijk om wanneer we net opstijgen en zie dat mijn hele familie staat te zwaaien, zelfs Elena was gekomen om me uit te zwaaien. Ik zwaai terug en zie David hetzelfde doen. Ik blijf zwaaien tot ze niet meer zichtbaar zijn. Als ik me weer omdraai, verandert mijn omgeving en zit ik in een auto. We slaan een hoek om en ik herken mijn straat. De auto stopt voor mijn deur en David en ik stappen uit. Ik kijk naar mijn vader.

'Kom jij niet?' vraag ik.

'Nee, ik moet nog iets afhandelen. Godengedoe,' antwoord hij.

'Oh, oke, dan zie ik je later wel,' zeg ik glimlachend.

Hij start de auto en rijd weg. Ik zwaai hem na totdat hij de hoek om rijd. Dan kijk ik naar David, die me aan zat te staren met dromerige ogen. Ik trek een wenkbrauw op en kijk hem vragend aan.

'Is er iets?' vraag ik. Hij wordt wakker uit zijn trance en schud snel zijn hoofd.

'Nee, niks,' antwoord hij snel. Ik glimlach en pak zijn hand. Samen lopen we naar mijn huis. Ik haal de sleutels uit mijn zak en doe de deur open. Ik laat mijn tas vallen en doe mijn schoenen uit. David doet hetzelfde. Als ik weer opsta, pakken een paar armen me stevig vast. Het is Bas. Ik knuffel hem terug. Zijn kin rust op hoofd, doordat hij langer is.

'Ik heb je gemist zus,' fluistert hij.

'Ik jou ook,' fluister ik terug. Ik kijk over zijn schouder en zie mijn ouders staan. Ze komen naar ons toe en voegen zich in de omhelzing. Ik zie dat David er ongemakkelijk bij staat, maar voordat ik iets kan doen, trekt mijn moeder hem de omhelzing in. Daar staan we dan, met z'n vijven, op de gang. Een voor een laten we elkaar los. Mijn ouders gaan naar de keuken, met de smoes dat ze eten gaan maken. Voor Bas me los laat, plant hij snel een kus op mijn voorhoofd. Hij kijkt me aan en grijnst. In een hartenklop pakt hij me vast onder zijn arm en breng hij mijn haar in de war met zijn vrije hand.

'Laat me los!' lach ik terwijl ik hem probeer tegen te houden. In mijn ooghoeken zie ik David naar ons grijnzen. Dan krijg ik Bas' polsen te pakken en houd ze van me af. Hij probeert zich lost te krijgen, maar ik houd hem stevig vast. Hij kijkt me een beetje verbaasd aan. Dan realiseer ik me wat ik heb gedaan. Ik heb onbewust de gave van kracht opgeroepen. Normaal is Bas sterker dan ik en moet ik hem smeken om te stoppen. Ik laat hem los en hij laat zijn armen langs zich vallen.

'Sinds wanneer ben je zo sterk?' vraagt Bas. Ik haal quasi-onverschillig mijn schouders op.

'Sinds nu, zo te zien,' zeg ik glimlachend. Ik probeer niet zenuwachtig te lijken. Ik wou het later vertellen, als de tijd kwam. Zou de tijd dat ik het aan Bas vertel gekomen zijn? Ik kijk David vluchtig aan. Hij knikt, hij heeft de vraag in mijn gedachten gehoord. Ik zucht en kijk terug naar Bas. Hij kijkt me vragend aan.

'Kom mee,' fluister ik. Ik loop naar de trap. Bas en David volgen me. Ik loop mijn kamer in en zij komen ook binnen. Bas gaat zitten op mijn bed en David en ik pakken een zitzak. Bas kijkt naar de deur en wil opstaan om hem dicht te doen, als ik met mijn hand zwaai en de deur rustig dicht gaat. Bas kijkt me met grote ogen en een open mond aan. Ik glimlach ongemakkelijk. Ik pak aarzelend zijn handen vast en sluit mijn ogen. Mijn moeder heeft dit ook bij mij gedaan, maar ik gebruik mijn eigen manier. Ik liet de informatie door mijn handen via Bas' handen door gaan naar zijn hersenen. Ik liet de ruzie met David weg, gewoon voor de zekerheid. Hij hoeft nu ook niet alles te weten. Maar het feit dat ik een godin ben, afgelopen week op Olympus was en mijn familie heb leren kennen, stuurde ik wel door en ook hoe ik bij deze familie terecht kwam. {Om duidelijk te zijn, Lisa hoeft de gave van telepathie, telekinese en heling niet op te roepen door de droom een tijdje terug. Het zijn vaste gaven geworden, dus ze gaan niet weg nadat ze ze niet meer nodig heeft} Als ik klaar ben, doe ik langzaam mijn ogen open en kijk ik Bas aan. Zijn gezicht staat  uitdrukkingsloos, wat me bang maakt. Ik had niet verwacht dat hij zo zou kijken, ik dacht eerder geschokt of misschien nieuwsgierig, maar uitdrukkingsloos is angstaanjagend.