Gaven, goden en mythen. ((Geannuleerd))

Hoofdstuk 7

Doordat de betovering die mijn gaven tegenhield is opgeheven, kon ik mijn moeder vragen om me in mijn droom weer eens te bezoeken. Ik wist wel hoe ik mijn gaven moest gebruiken, maar oproepen? Geen enkel idee. Daarom vroeg ik mijn moeder tijdens haar bezoekje het aan me uit te leggen. Ik kwam er dus achter dat het hardstikke gemakkelijk was.

'Dus dat is het? Gewoon het voor me zien en dan heb ik het al?' vroeg ik aan mijn moeder.

'Dat is het,' antwoordde ze knikkend.

'En hoe moet ik het doorgeven?'

'Bijna hetzelfde als oproepen, alleen heb je lichamelijk contact nodig.'

'Dit had ik zelf ook kunnen bedenken!' riep ik uit.

'En?' vraagt ze opeens.

'En wat?'

'Hoe gaat het met jou en David? Ik zag in zijn ogen dat hij echt van je houd en ik durf te wedden dat jij net zoveel van hem houd,' glimlachte ze. Ik bloosde en keek naar de grond. Ik had het ook gezien in zijn ogen.

'Ik heb gelijk, of niet soms?' lachte ze. Ik knikte. Mijn moeder had bijna altijd gelijk en als ze dat niet heeft, geeft ze het netjes toe.

'Mijn kleine meid is alweer bijna volwassen,' zuchtte ze. Ik keek haar aan, er zaten een tranen in haar ogen. Ik omhelsde haar.

'Maar ik blijf wel altijd je dochter,' fluisterde ik in haar oor. Opeens flikkerde haar gedaante. Mijn lichaam werd wakker en gooide mijn moeder eruit.

'Zie ik jullie snel weer?' vroeg ik snel toen ik zag dat mijn moeder begon met vervagen.

'Je kan ons altijd bereiken,' antwoordde ze. 'Binnenkort zullen we langskomen. We hebben al een plan zodat je ouders niet al te argwanend worden.'

'En wanneer is binnenkort?'

'Deze week nog!' hoorde ik haar lachen toen ze helemaal weg was.

Ik opende mijn ogen. Ik lag op mijn bed, het was zondagochtend. David lag waarschijnlijk in zijn eigen bed. Mijn ouders vonden dat het tijd werd dat hij naar huis moest. Overdag mocht hij zo lang blijven als hij wil, maar 's nachts moest hij echt naar huis. Al zat hij steenworp afstand van me af, ik miste hem. Ik zuchtte en ging zitten. Mijn kamer was een rommel. Met een zwaai van mijn hand begon alles zichzelf op te ruimen. Ik glimlachte. Hier kon ik wel aan wennen.
'Goedemorgen zonnestraal!' klonk David's stem opeens in mijn hoofd. Natuurlijk, dankzij mijn eerste ontmoeting met mijn ouders had hij nu de gave van telepathie gekregen. Wel handig nu.
'Zonnestraal? Echt waar? Wat origineel zeg,' plaagde ik hem.
'Verzin zelf dan wat als het zo makkelijk is.'
'Hmm... Wat denk je van... uhm... man dit is moeilijk.'
'Dus je moet niet lopen zeuren.'
'Ik plaagde je alleen maar hoor, TEDDYBEER.' Ik gniffelde.
'Hmm... die beter dan die van mij. En ik hoorde je wel gniffelen.'

Hoe kan dat nou weer?
'Als ik dat wist zou ik het zeggen.'
'Dit begint eng te worden.'

'Hoe bedoel je?'

'Ik kan niet eens wat denken zonder dat jij mee luistert! Ik heb ook privé gedachten, ja!'

'Nou, dan sluit je je hoofd toch af? Gewoon een mentale muur maken en klaar is kees.'

'En hoe kom je aan deze wijsheid?'

'Internet.'

Wauw, gewoon wauw. Alles zit dus ook gewoon op internet?

'Ja.'

'Luister nou niet mee!'

'Het gaat automatisch! Nu ik jou heb gevonden gaan jou gedachten gewoon door naar mij. Als je niet wil dat ik je gedachten hoor, maak dan die muur nou gewoon. Hoe denk je anders dat je mijn gedachten niet hoort?' Daar heeft hij een punt.