Todo lingon ako ngayon sa aking likuran habang tumatakbo at hawak nang mahigpit ang bag ko. I am trying to escape on my class this day. I just can't feel the like to stay there.
Myerkules ngayon nang umaga at sa tingin ko ay mag-a-alas dyes na. Kanina pa naman tumunog ang bell senyalis na tapos na ang isang oras. But I just run from my professor just now.
"Miss Gorgonia!" rinig kong sigaw ng isa sa mga kapwa ko estudyante.
I didn't mind looking behind my back. Dumiretso lamang ako nang takbo hanggang sa makarating ako sa likod na bahagi ng eskwelahan namin. The place that reminds me of the place in Manila. Ang lugar na palagi kong pinupuntahan.
Noong araw pa nang lunes umalis si Gil pabalik nang siyudad. Ang akala ko pa nga ay dahil sinabi niyang natapos na niya ang mga gawain niya doon para sa kanyang eskwela ay magtatagal siya rito. But I was wrong.
"Dense?" I heard his voice calling my name.
Lumingon ako sa kanya.
"Hmmm?"
I saw him took a deep breath before walking towards me.
"You need anything?" dagdag na tanong ko.
Dumiretso lamang siya nang lakad hanggang sa makarating siya sa gilid ko.
He laid down beside me. "I'm going," he said.
Sa salitang iyon pa lamang ay nakaramdam na ako nang kirot sa aking puso. Alam ko na kase kung ano ang ibig sabibin niya roon. I know that he's going back to Manila.
I smiled bitterly. "Kailan?" mahina ang tinig na tanong ko.
He looked at me. "Tomorrow."
Sa sinabi niyang iyon ay pakiramdam ko ay may karayom na tumusok sa puso ko. I felt myself hurting just by hearing those words coming from him.
Inilublob ko ang aking magkabilang paa sa tubig. Feeling the coldness of water from the pool. Ang lamig na nagmumula roon ay nararamdaman ko na animo'y tinatalo pa ang lamig dulot ng gabi.
Hindi ko maiwasan ang isipin kung ano ang mangyayari sa akin simula bukas. Dahil alam kong sa oras na umalis na siya ay maaaring mabalik na naman ako kagaya sa mga naunang araw ko rito. That I'm just jailing myself inside of my room.
"Hmmm, safe trip then?" nasabi ko na lamang.
Inilihis ko ang aking paningin at piniling tignan na lamang ang tubig sa pool.
"I..."
I looked at him again. And there, I saw his black hooded eyes looking at me too.
"Ano?" I asked.
"I'll..."
"Bakit?"
I admit that I am hoping for something from him. Umaasa ako na baka may sasabihin siya sa akin bago siya umalis bukas.
"I'll be back here as soon as possible," he said. "I promise," dagdag na aniya.
Tinitigan ko lamang siya matapos niyang sabihin iyon. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong sabihin o kung may dapat nga ba akong sabibin.
"No need. Besides, I can manage," I said instead.
I don't want him to be back here if it's just only for me. Because I want him to prioritize his study first. Dahil ayaw kong ako ang maging rason para magkaroon ng lamat ang pag-aaral niya. Gayung ang kursong kanyang kinuha ay siyang pangarap niya. Ang minamahal niya.
"Dense..."
Ngumiti ako sa kanya.
"You don't need to rush anything in Manila just so you can come back here with me," I uttered with finality.
