လမ္းႀကံဳလိုက္လာတယ္

လမ္းႀကံဳလိုက္လာတယ္ (၁)

လမ္းႀကံဳလိုက္လာတယ္ (၁)

2005 ခုႏွစ္ ေဆာင္းမနက္ခင္းကပါ။
မႏၲေလးကိုသြားခဲ့တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေပါ့။ ျပန္ေတြးတိုင္း ေက်ာခ်မ္းဆဲ။
အဲ့ဒီတုန္းက အခုလို လိုင္းကားေတြ၊ဇိမ္ခံကား‌ေတြ မေပါေသဘူး။ မႏၲေလး ေရႊဘို ေျပးဆြဲတဲ့ရန္ႀကီးေအာင္မန္း၊ေအာင္ရတနာ တို႔ေတာ့ ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္ကို စီး‌ေရနည္းနည္းပဲ ေျပးဆြဲတဲ့ေခတ္ေပါ့။ မနက္ေလးနာရီအလွည့္က်တဲ့ကားက ေရႊဘိုကေန စတင္ထြက္ခြာရင္ ‌ေလးနာရီခြဲေလာက္ဆို ရြာေရာက္ၿပီ။‌ေရြွဘိုနဲ့က်ီးကန္ရြာက တစ္ဆယ့္ေလးမိုင္ေဝးတယ္။ က်ြန္ေတာ့္အက်င့္က ခရီးတိုဆို ႀကိဳတင္လက္မွတ္ျဖတ္တာေတြ မရိွဘူး။ ႀကံဳတဲ့ကား လက္ျပတားစီးတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ေစာတတ္ေလေတာ့ သံုးနာရီခြဲေလာက္ ကားလမ္းကို ႀကိဳေရာက္တာေပါ့။ ေရာက္လို႔မွ မၾကာပါဘူး  အဲ့ဒီေခတ္ကအညာမွာရွားပါးတဲ့ လိုက္ထရပ္ကားတစ္စီးထိုးရပ္ကာ
"ညီေလး ဘယ္သြားမလို႔လဲ ခရီးတူရင္လိုက္ခဲ့ေလ"
လို႔ ေခၚတယ္။
ေပ်ာ္တာေပါ့။ လိုင္းကားစီးရင္ ထိုင္ခံုရခ်င္မွရတာ။ ၾကားခံုထိုင္ရတဲ့ ဒုကၡကလည္း နည္းတာမွမဟုတ္တာ။ ေရကန္အသင့္၊ ၾကာအသင့္ ။
"မႏၲေလးသြားမလို႔အကို "
"ေအး  အစ္ကိုလည္း မႏၲေလးပဲ လာငါ့ညီ ကားေပၚတက္ "
ကားေခါင္းတံခါးကိုဖြင့္ေပးတယ္။
ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ေစာစာကအစ္ကို့‌ေဘးမွာလူတစ္ယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ခပ္ပ်ပ်ကားမီး‌ေရာင္‌ေအာက္က‌ေန သူကၿပံဳးျပတယ္။သူ့ ကို ျပန္ ၿပံဳးျပရင္း သုံးေယာက္ဆိုအေနၾကပ္မွာေၾကာင့္

"‌ရတယ္ ေနာက္ကပဲ လိုက္ခဲ့မယ္အစ္ကိုတို႔"
"ငါ့ညီ ေနာက္က ေအးမယ္နာ္  "
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္ကို ရတယ္ ေနာက္ကပဲလိုက္ေတာ့မယ္"
လို႔ ျပန္ေျဖကာ ကားေပၚတက္ေတာ့ လူသံုးေယာက္ရိွႏွင့္ေနတယ္။ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္၊အမ်ိုးသမီးတစ္ေယာက္နဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္။သူတို့က ေနရာေပးရင္း ခရီးေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ေလာကြတ္ျပဳပါတယ္။

"လာ လာ  ဒီနားထိုင္ "
"ရၿပီလားညီ ေမာင္းေတာ့မယ္"
ကားသမားနဲ႔ ခရီးေဖာ္ေတြရဲ့ တၿပိဳင္တည္း စကားကို
"ဟုတ္ ရတယ္ ရၿပီဗ်"
လို႔ ေပါင္းေျဖလိုက္တယ္။
...........................................................
ေေဆာင္းအာရုဏ္ဦးရဲ့ ျမင္ကြင္းက အရာရာမပီဝိုးတဝါး။
ညလက္က်န္အ‌ေမွာင္ထုက ေရာက္လာမယ့္မနက္ခင္းကို မခ်ိမဆန႔္မႏိုင္မနင္း ဝါးမ်ိဳဆဲပါပဲ။
ရိတ္ခနဲရိတ္ခနဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေဘးဝဲယာက အပင္ေတြ၊အိမ္ေတြလည္း မပီဝိုးတဝါး။ အလင္းအေမွာင္တိုက္ပြဲမွာ
ႏွင္းတို႔က အေမွာင္ရဲ့ တပ္ကူထင္ပါရဲ့။အရာရာဟာ ႏွင္းေတြအံု႔ဆိုင္းသိုင္းၿခံဳထားတယ္။ မၾကာမီေရာက္လာမဲ့ သူရိန္ေနမင္းကို ပူးေပါင္းတိုက္စစ္ဆင္ေနၾကေလရဲ့။  အေအးဓာတ္ကရိုးတြင္းခ်ဉ္ဆီထိ စိမ့္ဝင္တိုးေဖာက္ေနသေယာင္။
"အင္း....."
ေျဖးေျဖးတြဲတြဲႀကီး ညည္းသံရွည္ၾကားရတယ္။ ညည္းသံႀကီးက စိတ္မသန႔္စရာမို႔ ေက်ာခ်မ္းသြားတယ္။သူတို့ကျိုကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔မညည္းခဲ့သလို။
ကေလးလား လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ညည္းသံလား မသဲကြဲ။
"အင္း  .. ဟီး.. ဟီး..."
ညည္းသံက ပိုက်ယ္လာသလို ပိုလို႔ နားမခ်မ္းသာစရာ။
ခ်မ္းလို႔ ညည္းရွာတယ္ထင္ပါရဲ့။
"အစ္ကိုတို႔ တအားခ်မ္းေနၿပီထင္တယ္ ညည္းေနပံုေထာက္ေတာ့"
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး သူတို႔ကိုေမးမိတယ္။
သူတို႔က ျပန္မေျဖၾကဘူး။
အမ်ိဳးသမီးရဲ့ ရိႈက္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ျပန္တယ္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔ကြာ ေရာက္ေတာ့မွာပါ "
အမ်ိဳးသားက ရိႈက္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးရဲ့ ပခံုးကို ကိုင္ကာအားေပးေနတယ္။လင္မယားထင္ပါရဲ့။
ကားတစ္စီး တိမ္းေရွာင္သြားတယ္။ အဲ့ဒီကားရဲ့မီးေရာင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားအေပၚျဖာၾကလာတယ္။
သူတို႔ကို အမွတ္တမဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေသခ်ာၾကၫ့္လိုက္တယ္။
စပ္စုတယ္ဆိုပါေတာ့။အသက္ ေလးဆယ္ဝန္က်င္အရြယ္ေတြ။အမ်ိုးသမီးရဲ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ ကေလးမေလးက ေဝဒနာတစ္ခုခုကိုခံစားေနရသလို လြန္းလြန႔္ေနတယ္။
အဲ့ဒီကေလးရဲ့ သြားႀကိပ္သံက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။
"ေဆးရံုမေရာက္ေသးဘူးလား ၾကာလိုက္တာ"
အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက္က်ားကို စိတ္မရွည္ဟန္ေမးတယ္။
"ေရာက္ေတာ့မွာပါကြာ "
သူတို႔စကားအသြားအလာအရ ေဆးရံုသြားမယ္ဆိုတာ
သိရတယ္။ ဖ်ားနာသူကေလးမေလးရဲ့ အၾကၫ့္ကလူမမာမ်က္လံုးနဲ႔မတူပဲ သတၲဝါတစ္ေကာင္လို စူးရဲေတာက္ပေနျပန္တယ္။
"မၾကၫ့္ရဘူးေလ သမီးေလးအိပ္ေတာ့"
မိခင္က သူမမ်က္လံုးကိုလက္နဲ႔အုပ္ခ်လိုက္တယ္။
ရုတ္တရက္ကားရပ္သြားလို႔ ပတ္ဝန္က်င္ကို ၾကၫ့္မိေတာ့.....

ဆက္ရန္...