I Can't Let You Go (#2) [UNEDITED]

22

I'm here. Standing at the corner of this building, feeling the cold breeze of air in my skin.

Yakap ang litrato ng anak ko habang nakatingin sa langit, huminga ako ng malalim at ngumiti.

I'm sorry, hindi mo makakasama si Mama diyan.

Lumunok ako at hinayaang kumawala ang sunod-sunod na luha. Nililipad ng napakalakas na hangin ang bawat hibla ng buhok ko. Sa bawat patak ng luha ko, siya naman lamig ng hangin na dumidikit sa katawan ko.

Gusto kong magpahinga, hindi panandalian. Pero pangmatagalan.

It's been a while. I've been fighting this kind of situation in my whole life.

Nag-umpisang humangin ng malakas dahilan para kumawala sa'kin ang manipis na scarf ko at lumipad sa ere.

It's tiring, It's burdening, It's helpless. Siguro tama na.

Caleb's

Lunok ang nagawa ko ng datnan ko ang magulong bahay ni Demi.

"Ava?"

"I can't find her!" She shouted crying.

Umakyat ako at walang ano anong sinipa ang pinto sa kwarto. Pero wala akong nadatnan maliban sa puting papel na nasa higaan na magulo, at kurtinang nililipad ng hangin dahil sa nakabukas na pintuan papuntang patio.

Naglakad ako papalapit sa papel at kinuha 'yon ng hindi ibinababa ang tawag ni Ava, dinig ko ang bawat hagulgol niya at pagpapatahan ni Zanth sa kabilang linya.

From the bottom of heart... I don't want to be in this messy world anymore.

Dahan-dahan kong nabitawan ang papel at napalunok.

"Ava..."

"Did you see her? Please..."

"When did you see her last time?" Wala sa sariling tanong ko.

"Sa hospital? Kung saan nadala si Addy- shit!" The call ended, I ran as fast as I could and hurridly drove the car papunta sa ospital.

I have been so lost and It's losing my mind.

Pumikit ako ng mariin ng mag-umpisa ng lumabo ang mga mata ko dahil sa namumuong luha.

Lumunok ako at paulit-ulit na pinipindot ang busina dahil natataranta ako.

She can't be. She can't.

This year thought me how it feels to lose someone you really love, and It shattered me into pieces.

"Me too, Demi. Please." Mas binilisan ko ang pagmamaneho at walang ano-anong bumaba sa sasakyan ng makarating sa ospital. Nang makita si Ava ay agad kong nilapitan ang elevator at marahas na pinagpipindot ang buton pero nang bumukas 'yon ay maraming tao ang nasa loob.

Marahas kong nasuntok ang mga button ng elevator at wala sa sariling inakyat ang hagdan.

Sa bawat hagdan na lalapagan ng paa ko ay siyang katumbas ng tibok ng puso ko, at tulo ng pawis ko.

Parang ang bagal ng oras, I heard how her friends hurridly run through stairs. Parang hindi ko kayang tumigil, parang hindi ako napapagod.

Parang huminto ang oras.

Sometimes, we don't need a good advice from people.

Marahas akong bumuntong hininga at mas binilisan ang paghakbang at galit na tinulak ang huling pintuan na nakita ko.