I Can't Let You Go (#2) [UNEDITED]

.21

._.

"The saddest moment is when the one who gives you the best memories becomes a memory."

"CODE blue!" Napatayo ako at mabilis na tumakbo papunta sa kwarto ni Addy pero marahas akong tinulak ng lalaking nurse nang papalapit na'ko sa mismong higaan niya, naririnig ko ang ventilator na tila babasagin ang buong tenga ko sa tunog, I can hear Nikolle. "Her heartbeat drops." 

Napahawak ako sa ulo ko at hindi tumigil sa pag-iyak hanggang sa may humawak ng mahigpit sa braso ko at niyakap ako, amoy ko ang pabango niya na. Napapikit ako at napakali ng kaunti ng hagudin niya ang likod ko. 

"She will be fine, Addy's strong." Nakagat ko ang ibabang labi ko ng ibulong niya 'yon ng basag ang boses, narinig ko ang nangngalambot na halinghing ni Mama sa gilid kaya tumingin ako sakaniya at hindi napigilang maluha ng makita siyang nakasandal kay Miquel na hinid halos makatingin sa higaan ni Addy dahil sa kalagayan ngayon ng Anak ko. 

"She's fighting, Niks. But her body is already weak. After the tests, her body respond to it." Napapikit ako at hindi napigilang mapahagulgol ng marinig iyon mula sa isang doctor na nasa likod ng kurtina kung nasaan si Addy. "If this kid give up for her mother, we can't do anything." 

Napatakip ako sa bibig ko bago magsukob sa balikat ni Caleb ng lumabas ang doctor, mahigpit akong niyakap ni Caleb hanggang sa tumahan ako. 

It's been a month, and Addy's body became weak in every inch of the day. Tila sinipsipan ng dugo si Addy dahil nawalan na siya ng kulay sa balat. Tanging putla nalang.

She can't walk anymore, and sometimes she can't eat na. Kahit na gusto kong akuin ang sakit na nararamdaman niya ay hindi pwede, sa araw-araw na siya ang nakikita ko. Tila nanghihina ako, bawat iyak niya dahil sa nga injections at kung ano-ano pa ay ako ang nasasaktan.

Napadalas na din ang mga sunod-sunod na call kay Caleb, pero napansin ko, hindi ko na halos makita ang nanay ni Caleb sa ospital. Pero ang tatay naman niya ay halos hindi na umuwi. I looked at Caleb who's looking tired and sleepy while he's talking to someone in his phone.

Lumabas ako at naisipang bumili ng pagkain ni Addy, may mga tinatake kasi siyang medicine na kailangan ng healthy foods. I clamped my hair and tiredly walk.

Malapit lapit lang ang grocery store sa Hospital kaya mabilis kong nadatnan 'yon. Agad akong kumuha ng push cart at nag-umpisang kumuha ng prutas.

While getting some fruits, I saw one familiar face, smiling and laughing with her friends. Naglakad ako sa mismong harapan niya ng hindi siya tinitignan. Saka kumuha ng tatlong gatas at ngumiti nang makita ako ng isa sa mga amigas niya.

"Oh! Demi, where's Caleb?" humarap ako at ngumiti. 

"Nagbabantay po kay Addy sa hospital." Magalang na sagot ko. 

Tila nagulat ang tatlo sa sinabi ko. "Hospital? Addy's in the hospital?" Tanong ng isa sakanila na nakapula. 

Tumango ako, tumingin kay Tita. "Hindi po ata sinabi ni Tita?" pilit na ngumiti ang ina ni Caleb. 

"Sasabihin ko palang ngayon." sabay tawa at excuse sa mga kasama niya saka ako hinila sa isang gilid. "Shut up and get out."

"Hinahanap po kayo ni Addy, gusto niya kayong makita." Naiiyak kong sabi sakaniya pero matigas ang mukha niya at tinalikuran ako. 

"I don't care, Demi." saka na siya umalis, My heart was pounding and I seemed hurt by what she said.

Umalis ako sa grocery at bumalik sa ospital ng walang dala, at tanging sakit lang ng loob. Pumasok ako sa kwarto at muling nanumbalik ang sakit at pagod ko ng makita si Addy na nakaoxygen nanaman dahil sa mabigat na paghinga niya. Hindi narin umaabsent ang mga kaibigan ko at palaging nandito maliban kay Nikolle na madaming pasyente.