Aparecium { dutch harry potter fanfiction }

15. Verwarrend

Ik staarde naar het plafond en luisterde naar het schreeuwen van de wind. Ik hoorde druppels regen tegen het dak tikken en de lucht rommelde zachtjes. Mijn ademhaling was rustig terwijl ik geconcentreerd naar de geluiden die van buitenaf kwamen, luisterde. Ik wist dat de middag al was aangebroken maar ik had niet genoeg animo om uit bed te komen. Mijn lijf voelde als verlamd en wanneer ik ook maar dacht om de deken van me af te gooien kreeg ik rillingen van de kou. Ik vroeg me af waarom Muldir me nog niet had gewekt voor het ontbijt, maar ik was erg blij dat hij me had laten slapen. Vaag herinnerde ik dat ik samen met Draco die boom in was geklommen en we samen naar de zonsopkomst hadden gekeken. Het was als een troebele herinnering van jaren geleden maar waarschijnlijk zou het komen door mijn gebrek aan slaap en het feit dat ik op dat moment erg uitgeput was. Iets wat ik me beter herinnerde was dat ik de Geheime kamer van Villa Malfidus was binnen gekomen en wat ik daar had aangetroffen iets was dat niets goeds betekende. Ik wilde niet eens weten wat meneer Malfidus er de hele dag uitspookte, maar toch was ik er nieuwsgierig naar.
Ik draaide mijn hoofd om toen ik de klink van de deur hoorde kraken en omlaag zag gaan. Mijn haar viel voor mijn gezicht en door al het haar zag ik nog net Draco's gezicht.
'Goedemorgen, zonneschijn. Ik vond dat ik wel lang genoeg gewacht had,' zei hij vrolijk, voor zijn doen.
Ik kneep mijn ogen dicht en weigerde om ze naar hem te kijken.
'Ik weet dat je wakker bent,' fluisterde hij uitdagend.
Ik zuchtte en draaide mezelf met mijn rug naar hem toe. 'La-me,' gromde ik.

Ik hoorde Draco zachtjes grinniken en voordat ik kon omkijken waarom hij grinnikte had hij de deken al van me af getrokken. Hij sloot zijn handen om mijn enkels en wilde me het bed uit trekken maar ik greep nog net optijd een pilaar van het bed vast. Verwoed spartelde ik met mijn benen in het rond. Tevergeefs. Draco weigerde om mijn enkels los te laten.

Toen ik een gilletje wilde slaken kwam er een geluid uit mijn mond dat klonk als een kat die met z'n staart tussen een deur was gekomen. Door dat geluid moest Draco zo hard lachen dat zijn greep verslapte en ik me los kon worstelen en overeind kon zitten.

'Moest dat nou?' vroeg ik chagerijnig.

Draco, die nog steeds naar adem was aan het snakken van het lachen, knikte hevig met zijn hoofd. 'J-Ja, w-was het-t w-waard,' proeste hij uit.

Ik rolde met mijn ogen en sloeg mijn armen over elkaar. Ik bleef naar hem kijken totdat hij uit gelachen was en vroeg toen: 'Waarom moest je me zo nodig wakker maken?'

Draco die even diep ademhaalde, haalde zijn schouders op. 'Je was al wakker. En ik had al lang genoeg gewacht. Ik heb Muldir nog wel opgewacht voor je kamer om je te laten slapen. Eigenlijk moet je me bedanken.'

Ik rolde met mijn ogen. 'Bedankt. Je bent echt mijn prins Charming nu.'

Draco schonk me weer een van zijn scheve grijnzen en gaf me een knipoog. 'Natuurlijk. Iedereen weet dat, toch?'

Ah, zijn arrogante-zelf is weer terug. Gelukkig. Ik vroeg me al af of hij een beetje te hard uit de boom was gesprongen toen we eruit waren geklauterd.

Draco kwam naast me zitten op het bed en zijn arrogante grijns vervaagde langzaam toen hij me aankeek. Zijn hoofd kwam langzamer dichterbij en ik voelde de woorden die hij zachtjes fluisterde tegen mijn nek en lippen kriebelen. Zijn hand lag aan de binnenkant van mijn bovenbeen waardoor er een tinteling door mijn lijf trok. Mijn ogen bekeken hem even van top tot teen. Hij droeg een lichte spijkerbroek met daarop een simpel zwart T-shirtje. Het was me nooit opgevallen maar in dit truitje kon je zijn spieren erg goed opmerken. Omdat het T-shirtje erge korte mouwen had zag je precies hoe zijn armspieren liepen. Ook schenen zijn buikspieren een beetje door het shirtje heen. Nog nooit had ik er echt op gelet en normaal gesproken zou het ook niet opvallen omdat hij een gewaad aan zou hebben.