Aparecium { dutch harry potter fanfiction }

20. Verachting

welke afbeelding moet ik als  cover doen voor mijn verhaal? Deze met het oog of die wat ik nu heb met de bomen. Reactie pls want ik weet het niet, thanks (:

Nadat ik snel mijn T-shirtje aan had gedaan en mijn vader me aan mijn arm had meegesleurd en zijn koude, witte vingers in mijn huid drukte, siste hij: 'Ik ben niet gediend van zo'n gedrag. Gedraag je als een dochter van mij, niet als een of ander meisje dat zichzelf te koop zet.'

Ik rukte me los van zijn greep en keek hem met een felle blik aan, vol ongeluk. Mijn rechteroog was iets meer dicht geknepen als het linker en mijn linker wenkbrauw schoot omhoog en trilde alsof iemand eraan was aan het trekken met een touwtje. Ik klemde mijn kaken op elkaar waardoor mijn lippen dun werden. 'Een meisje dat zichzelf te koop zet?' schreeuwde ik. Ik balde mijn vuisten en haalde een keer haperend adem. 'Wat is mijn zogenaamde moeder dan wel niet?! En het is niet zo dat je nu iets over me te zeggen hebt, trouwens, omdat je toevallig mijn biologische vader bent. Als je een echte vader was geweest waar was je dan mijn eerste verjaardag of mijn eerste schooldag? Waar was je toen ik mijn eerste stapjes zette? Nee, waarschijnlijk was je te druk met mensen uitmoorden. Want je bent tot slot de beruchte moordenaar waar niemand de naam van durft uit te spreken, uit angst, of niet soms, Voldie?'

Ik keek hem uitdagend aan en tot mijn grote verbazing verscheen er na enkele seconden een brede, gemene grijns op zijn gezicht. 'Dat lijkt er meer op. Nu kom mee. Ik was je aan het zoeken.'

Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen en liep achterna.

'Waarom?' snauwde ik.

'Nou, we gaan je moeder terug halen, maar ik heb besloten dat je niet mee gaat. Te gevaarlijk, en daarbij moet je ook terug naar school.'

'Terug naar school?' mompelde ik. 'Daar gaan mijn cijfers.'

'O, maak je geen zorgen. Ik heb zo mijn bronnen.'

Het gewaad dat mijn vader aan had maakte een slepend geluid over het gras en ik draaide me even om of te kijken of ik Draco misschien zag. Maar dat was tevergeefs. Ik keek naar het gras en dacht even aan de adrenaline die ik zonet nog door mijn lijf had gevoelt. Hoe mijn bloed sneller door mijn aderen had gestroomd en ik Draco's huid tegen de mijne voelde branden en hoe ik naar zijn aanrakingen verlangde, die ruw maar ook teder waren, als een junkie die naar zijn drugs verlangde.

Toen werd ik me weer bewust van de aanwezigheid van mijn vader en voelde ik me een beetje gegeneerd, al wist ik dat zelfs de machtige tovenaar Voldemort geen gedachten kon lezen. Of in ieder geval, dat hoopte ik vurig.

'Wanneer gaan jullie haar terug halen?' vroeg ik een beetje verveeld.

'Nou, het plan was om vanavond Azkaban aan te vallen. Je blijft hier, begrepen? Bij Narcissa en Draco. En géén geflikflooi.'

'Ja, baas.'

'Goed,' zei hij terwijl hij met zijn hand wuifde. We waren aangekomen bij de deur van het huis.

'Ga naar binnen.' Hij keek me fel aan en draaide zich toen om. Hij liep weg maar ik zag dat hij naar een paar passen bleef staan, alsof hij wachtte totdat ik naar binnen zo gaan.

'Jezus,' mompelde ik geïrriteerd.

Ik volgde zijn bevel op en liep met mijn hoofd neergebogen naar binnen, regelrecht naar boven.

Ik rende de trap op en gooide de deur van mijn kamer open en zwiepte hem daarna ook weer met een ruk dicht waardoor je een klap hoorde. Ik sloeg met mijn vuist tegen de deur en ademde zwaar. Ik duwde mijn rug tegen de muur en liet mezelf naar beneden zakken. Een paar dagen geleden had ik mezelf op bed gegooid en al het vocht dat zich in mijn lichaam bevind uitgehuild, maar ik ga niet meer huilen, besloot ik. Ik hou mezelf groot.