Aparecium { dutch harry potter fanfiction }

17. Kerstbal

Ik stond verveeld om me heen te kijken terwijl Draco naast me stond te praten met een man van het Ministerie van Toverkunst. De balruimte stroomde steeds voller en ook werd het er steeds warmer, ondanks de kaarsen die er al de hele avond brandde.

De man waar Draco mee aan het praten was had een getinte huidskleur en een groen gewaad aan met een uitgesneden hals. Daaronder droeg hij een witte bloes en een zwarte, losjes gestrikte, stropdas.

Even liet ik mijn blik over Draco's gezicht glijden en ik voelde hoe Draco's had lichtjes op het onderste deel van mijn rug ruste. Hij zag er uitgeput uit.

'Leuk om je nog eens gezien te hebben, jongen. Je bent niet meer dat onschuldige jongetje dat ik drie jaar geleden voor het laatst had gezien,' zei de donkere man knipoogend.

Draco schonk hem een glimlach en toen de man wegliep hoorde ik hem zachtjes zuchten.

Er liepen dienstmeisjes rond met dienstbladen en ik zag ook Muldir die zich door de menigte heen probeerde te wurmen. Niemand keurde hem een blik waardig en wanneer hij perongeluk iemand aanstootte en zich verontschuldigde was het enige wat de mensen deden hem minachtend aankijken.

De balruimte was prachtig versierd. Er hingen chique slingers, er stonden tafels met daarover een wit, chic tafellaken en op iedere tafel stond een vaas met narcissen. Naast de narcissen stonden kleine geurkaarsjes waar de kleine vlammetjes vrolijk van flikkerde. In het midden van de zaal maakte de mensen die niet aan het dansen waren plaats en daardoor ontstond er een gat tussen de menigte. In mijn ooghoeken zag ik een donkere gedaante die zich verschool in een hoek maar toen ik me om wilde draaien om te kijken wie dat was, was de persoon verdwenen.

Draco greep mijn hand vast en trok me mee naar een rustigere gedeelte van de zaal. Toen hij zijn hand langzaam uit die van mij liet glijden leunde ik tegen de statafel waar we bij stonden. Ik liet het champagneglas die Draco me eerder in de avond in mijn handen had gedrukt heen en weer gaan tussen mijn twee vingers door. Draco leunde met zijn rug tegen de statafel en keek peinzend naar de vloer.

Ik vroeg me af wat die vloer hem had aangedaan.

Over de dansvloer zag ik koppels sierlijk rond zwieren en ik voelde een steek van jaloezie dat ik een kluns was en dat nooit zou kunnen.

Er speelde een symfonieorkest op een klein podium aan de rechterkant van de zaal. De muziek die ze speelde was vast van een of andere beroemde componist zoals Mozart, nam ik aan.

Ik nipte van mijn champagne en kneep mijn ogen een beetje dicht omdat ik liever een blikje Coca Cola in m'n handen zou hebben. Of nog beter, boterbier.

Weer kwam er iemand naar Draco toegelopen, zoals het de hele avond al ging, maar deze keer waren het twee meisjes. Het meisje dat voorop liep, ik schatte van onze leeftijd, keek nors voor zich uit en kwam met grote passen naar ons toegelopen. Ze had haar haar bruine, bijna zwarte, haar opgestoken. Ze droeg een simpel zwart jurkje waar geen figuur in zat dat tot haar kuiten kwam en daaronder had ze gelakte hakkenschoentjes aan.

Het jongere meisje dat achter haar liep daarentegen was erg mooi. Ze had lange, bruine krullen in dezelfde tint als de haar van haar zus. Haar huid was bleek en daarom zag die rode jurk wat ze droeg er ook erg mooi uit. De jurk kwam tot aan de grond en op het bovenstuk van de jurk zaten allerlei diamantjes. Het leek wel een baljurk die je vroeger zag in films zoals Assepoester. Haar ogen waren groot en erg donker bruin, bijna zwart, net zoals haar haar.

'Hallo, Draco,' zei het meisje met de rode jurk met een zangerige stem. Toen ze sprak zag ik dat haar lippen misschien dun waren maar ze hadden wel dezelfde rode kleur als haar jurk.

Draco draaide zich om en zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen hij hen zag. 'Hallo, Astoria,' mompelde Draco toen hij zijn ogen over het jongere, mooie meisje liet glijden. 'Daphne.' Hij gaf hun beide een knikje.